Καλησπέρα από Δράμα (την πόλη όχι την χώρα, έτσι κι αλλιώς)
Η χθεσινή εκπομπή (Δευτέρας) ήταν πανέμορφη, ανοιξιάτικη.
Το ένα τραγούδι πιο γλυκό από το άλλο, μου άρεσε ιδιαίτερα Adrianne Lenker, μου έφερε στο μυαλό το Patience των Guns’n’Roses,
- TI ENA HARD ROCK ΣΥΓΓΡΟΤΗΜΑ;!!!!!
(καλά και το Let it Crow μου θύμισε)
Ναι έτσι είναι, στην Ελλάδα οι περισσότεροι, συντριπτικά θα έλεγα στην λέξη country τους έρχεται συνειρμικά η εικόνα:
ο αγελαδάρης μάτσο cow boy, ο αμερικανοφασίστας klan, ο γενοκτόνος των ινδιάνων και όχι μόνο. Λογικό βέβαια που ως λαός είμαστε αντιαμερικάνοι όσον αφορά την πολιτική τους κι όχι άδικα, όμως όσον αφορά την μουσική country έχουμε εντελώς λάθος που την έχουμε συνδυάσει με αυτήν ακριβώς την εικόνα, ok υπάρχει και τέτοιο παρακλάδι.
Δεν είναι πολύ κρίμα για ένα τόσο σπουδαίο μεγάλο κεφάλαιο της παγκόσμιας μουσικής, να έχουμε σχηματίσει αυτή την αρνητική εντύπωση;
(ευτυχώς που εσείς προσπαθείτε για το αντίθετο)
Παγκόσμιας διότι δεν την συναντάμε μόνο στην Αμερική, άντε και στην απέναντι πλευρά, στην νήσο βρίσκουμε πολλά στοιχεία της, αλλά και σε άλλες μουσικές.
Ένα μεγάλο μέρος της τα καθόλα πλουσιότατης βραζιλιάνικης μουσικής που λατρεύω, έχει στοιχεία country.
Στην Ελλάδα όμως πράγματι δύσκολα βρίσκεις άτομα που μπορούν να το δουν αυτό, σε καταλαβαίνω απόλυτα Γιάννη. Μην πάμε μακριά, εδώ λες πως οι Eagles βασίζονται στην country και σε κοροϊδεύουν. Καλά εδώ με κορόιδευαν παλιά που έλεγα πως οι AC/DC είναι σκληρό rock’n’roll, άγριο rhythm’n’ blues, με χλεύαζαν…
Rolling Stones, τι να πεις, όχι μόνο το Dead flowers που είπε ο φίλος, αλλά και όλη η ηχογράφηση του Stripped βασίζεται σε country ήχο, και φυσικά όπως είπες Γιάννη όλο το έργο τους. Και μιας και αναφερθήκαμε σε αυτούς και στον Mick που είπες για το πόσο πολύ έχει μελετήσει αυτό το είδος μουσικής, θυμήθηκα πριν χρόνια μια συναυλία για τα 25 χρόνια του hall of fame που συμμετείχαν σπουδαίοι συνυπεύθυνοι της δυτικής μουσικής.
CSN, Stevie Wonder, Smokey, B.B.King, Simon and Garfunkel, o Boss, Buddy Guy, Sam Moore, John, Fogerty και ο Mick και οι U2( καλά και άλλοι σίγουρα που ξεχνώ) θυμάμαι πως σας είχα στείλει την επομένη ένα σχόλιο σχετικό. Πως ενώ όλοι όσους σας έγραψα πόσο είχαν μέσα τους αυτήν την μαύρη ψυχή, την R’n’B, την νέγρικη soul και καλά οι εξ Αμερικής, ο Mick;, ο Jeff; Σας είχα γράψει για την εμφανέστατη διαφορά του Bono με τους υπολοίπους.
Ναι εννοώ ο Mick ήταν ένας βρετανός άσπρος αράπης της αμερικανικής εξοχής, ο Bono και υπόλοιποι U2 ήταν εντελώς out. Συγκροτηματάρα, ΝΑΙ!! αλλά δεν έχουν καθόλου νέγρικη ψυχή, αυτό σας είχα γράψει ή κάτι τέτοιο.
Τι να πεις τώρα για τον Mick και τους Stones, είναι η ιστορία, τέρμα.
Εν κατακλείδι, έχω έναν φίλο πόντιο, σπουδαίο λυράρη, δάσκαλος και επαγγελματίας, μάλιστα τον αποκαλώ Τζίμι Χεντριξίδη, εκπληκτικός. Βέβαια κολλημένος πόντιος, προσπάθησα αρκετές φορές να του δώσω να καταλάβει πως ο Θεός, η μοίρα ή τέλος πάντων ό,τι υπάρχει του έδωσε όχι μόνο αυτό το ταλέντο αλλά και την υποχρέωση να πάει αλλού την ποντιακή μουσική και την λύρα, αλλά μπα….
Τώρα θα μου πεις που κολλά αυτό, αμ όλα κολλούν αρκεί να βλέπεις τα πράγματα σφαιρικά, από ψηλά, το γενικό πλάνο. Πριν χρόνια που έκανα ένα τραγούδι με στοιχεία country, στοιχεία διότι σίγα μην μπορούσα παραπάνω. Δυστυχώς έχω πολύ σοβαρό πρόβλημα με τον αυχένα μου, τυραννιέμαι 30 χρόνια και μπορώ να παίξω σπάνια και από λίγο όταν, ΚΡΙΜΑ.
Αντί λοιπόν να προσθέσουμε βιολί που του πήγαινε, προσπαθούσα να τον πείσω να βάλει την λύρα αντί αυτού μπας και του δώσω το έναυσμα . Έχει απίστευτες ικανότητες, αλλά δεν μπορεί ο καφαντάν σακάτης να το αντιληφθεί. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τον πείσω.
Στ. Γιαν.
