Όσοι έχουν ζήσει στις δεκαετίες που ακολούθησαν το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου και ειδικά από το 1960 και μετά θα θυμούνται τις πολλές διακρίσεις Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό, όχι μόνο στον χώρο της μουσικής και του κινηματογράφου, αλλά και στην λογοτεχνία και άλλες μορφές της τέχνης.
Τι ήταν αυτό που φρέναρε θα λέγαμε αυτήν την έντονη παρουσία μας στην παγκόσμια κουλτούρα δεν είναι εύκολο να προσδιορισθεί με μερικές γραμμές.
Η ουσία είναι ότι ο κόσμος της τέχνης έριξε το βάρος της στην πολιτική προσπαθώντας να εκμεταλλευτή καταστάσεις και αδιαφόρησε για την ανάπτυξη του καλλιτεχνικού ταλέντου.
Υπήρξαν εξαιρέσεις από αυτούς που εγκατέλειψαν την χώρα για να βρουν την τύχη τους στο εξωτερικό, αλλά και αυτοί, όπως ο Παπαθανασίου, ο Ρούσσος, η Μούσχουρη κατηγορήθηκαν για την απουσία πολιτικής θέσης ή για τις πολιτικές επιλογές τους.
Η επιτυχία και του Λάνθιμου ήλθε βέβαια από το εξωτερικό, όχι από την Ελλάδα στην οποία κυριαρχούν οι συντεχνίες και συχνά επιπλέουν οι ατάλαντοι με τις καλύτερες διασυνδέσεις.
Μεγάλη ευθύνη έχει βέβαια μετά την μεταπολίτευση, το υπουργείο πολιτισμού που είναι το υπουργείο εξυπηρετήσεων όσων καλλιτεχνών έχουν τον τρόπο τους. Πάντα όλοι οι υπουργοί ήταν ανίκανοι να βάλλουν τις βάσεις για κάτι που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε εθνικό επίπεδο στο μέλλον.
Με τον Πετρίδη κάναμε κατά καιρούς διάφορες προτάσεις σε υπουργούς, αλλά πάντα από αυτούς τους ανθρώπους έλλειπε το όραμα, τώρα κι εμείς μεγαλώσαμε και δεν τους ενοχλούμε πια, ας μείνουν στον κόσμο τους, άλλωστε δεν είναι το μοναδικό υπουργείο που ζει σε ένα δικό του κόσμο, αρνούμενο να προσαρμοσθεί σε αυτά που αλλάζουν με έντονο ρυθμό σε κάθε επίπεδο .
