Ένα δάκρυ ήρθε και έκατσε στο μάτι μου αυθόρμητα, σε κάποιο σημείο του έργου Ευτυχία στον κινηματογράφο. Ώπα να τα μας, ότι θέλουν σε κάνουν οι μπαγάσηδες σκέφτηκα, τώρα σε έκαναν και βούρκωσες. Φαντάσου τι άλλο μπορούν να σε κάνουν να νοιώσεις.
Έχουν μάθει καλά τα κόλπα, ειδικά των Αμερικάνων που είναι αυθεντίες σ ́ αυτά. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις μου που με έκαναν να χάσω για λίγο τον ρυθμό της ταινίας.
Λίγο ψυλλιασμένες θα έλεγα ως προς την πρόκληση ή την διέγερση συναισθημάτων αλλά τελείως αφελέστατες ως προς την καταγωγή αυτών.
Άστο στην άκρη λέω και στην πορεία όλο και κάποιο άρθρο όλο και κάποιο σχόλιο θα βρεθεί να καλύψει την απορία σου.
Ώσπου είδα ένα βίντεο για την ιστορία της Ελευσίνας και εκεί κάποια στιγμή λέγονται τα κάτωθι:
Η υγεία της ψυχής γίνονταν με καθαρισμό (κάθαρσις)
Το ίδιο γίνονταν και στο θέατρο.
Ο ήρωας παθαίνει μύρια όσα, καμιά φορά κλαίμε κιόλας και αυτό είναι λυτρωτικό, και στο τέλος υπάρχει το happy end ο λυτρωμός όπου το άγιο φως έρχεται και μας καθαρίζει την ψυχή.
Υποψιάζομαι ότι οι Αμερικάνοι (και βέβαια όλοι οι άλλοι που απαρτίζουν την βιομηχανία του κινηματογράφου) τους έχουν κάνει φύλλο και φτερό και τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη και τον Αισχύλο αλλά εμείς θαυμάζουμε τους μελετητές και όχι τους μελετούμενους.
Στα θρανία που έκατσα δεν μας έμαθαν καμία τραγωδία και νομίζω ούτε στα σημερινά θρανία τους μαθαίνουν κάτι.
Αυτή είναι η τραγωδία ότι δεν ξέρουμε τις τραγωδίες μας.
Όλοι στις αισθηματικές κυρίως ταινίες κλαίνε, στα Θρίλερ τρομάζουν παντού κυριαρχεί η αγωνία αλλά δεν ξέρω πόσοι έχουν αναρωτηθεί ποιοι τα προκαλούν όλα αυτά.
Μερικές φορές το να σχηματίσεις μια σφαιρική άποψη είναι τόσο εύκολο που δεν πάει ο νους σου.
Αν με κάποιο τρόπο γίνουν γνωστά όλα ή κάποια από τα μυστικά αυτά στο κοινό, αν με κάποιο τρόπο εκπαιδευτεί ο κόσμος στον πλούτο των τεχνών νομίζω ότι όλα αυτά θα εξαλειφθούν αμέσως.
Προς το παρών τίποτα δεν δείχνει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί., σε κάποιο σημείο του έργου Ευτυχία στον κινηματογράφο. Ώπα να τα μας, ότι θέλουν σε κάνουν οι μπαγάσηδες σκέφτηκα, τώρα σε έκαναν και βούρκωσες. Φαντάσου τι άλλο μπορούν να σε κάνουν να νοιώσεις.
Έχουν μάθει καλά τα κόλπα, ειδικά των Αμερικάνων που είναι αυθεντίες σ ́ αυτά. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις μου που με έκαναν να χάσω για λίγο τον ρυθμό της ταινίας.
Λίγο ψυλλιασμένες θα έλεγα ως προς την πρόκληση ή την διέγερση συναισθημάτων αλλά τελείως αφελέστατες ως προς την καταγωγή αυτών.
Άστο στην άκρη λέω και στην πορεία όλο και κάποιο άρθρο όλο και κάποιο σχόλιο θα βρεθεί να καλύψει την απορία σου.
Ώσπου είδα ένα βίντεο για την ιστορία της Ελευσίνας και εκεί κάποια στιγμή λέγονται τα κάτωθι:
Η υγεία της ψυχής γίνονταν με καθαρισμό (κάθαρσις)
Το ίδιο γίνονταν και στο θέατρο.
Ο ήρωας παθαίνει μύρια όσα, καμιά φορά κλαίμε κιόλας και αυτό είναι λυτρωτικό, και στο τέλος υπάρχει το happy end ο λυτρωμός όπου το άγιο φως έρχεται και μας καθαρίζει την ψυχή.
Υποψιάζομαι ότι οι Αμερικάνοι (και βέβαια όλοι οι άλλοι που απαρτίζουν την βιομηχανία του κινηματογράφου) τους έχουν κάνει φύλλο και φτερό και τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη και τον Αισχύλο αλλά εμείς θαυμάζουμε τους μελετητές και όχι τους μελετούμενους.
Στα θρανία που έκατσα δεν μας έμαθαν καμία τραγωδία και νομίζω ούτε στα σημερινά θρανία τους μαθαίνουν κάτι.
Αυτή είναι η τραγωδία ότι δεν ξέρουμε τις τραγωδίες μας.
Όλοι στις αισθηματικές κυρίως ταινίες κλαίνε, στα Θρίλερ τρομάζουν παντού κυριαρχεί η αγωνία αλλά δεν ξέρω πόσοι έχουν αναρωτηθεί ποιοι τα προκαλούν όλα αυτά.
Μερικές φορές το να σχηματίσεις μια σφαιρική άποψη είναι τόσο εύκολο που δεν πάει ο νους σου.
Αν με κάποιο τρόπο γίνουν γνωστά όλα ή κάποια από τα μυστικά αυτά στο κοινό, αν με κάποιο τρόπο εκπαιδευτεί ο κόσμος στον πλούτο των τεχνών νομίζω ότι όλα αυτά θα
εξαλειφθούν αμέσως.
Προς το παρών τίποτα δεν δείχνει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί.
