The Climax Blues Band: Μία από τις ελάχιστες blues-rock μπάντες που έχτισαν μία μακροχρόνια καριέρα...

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Πριν τα 80'ς και τα 90'ς υπήρχε η AOR (Adult Oriented Rock) και ακόμα πιό πριν ήταν η έκρηξη της blues-rock των 60'ς. Πριν κι από αυτό ήταν τα blues. Και τα blues πάνε πολύ-πολύ πίσω. Το πιθανότερο έχουμε όλοι ακούσει για τους Fleetwood Mac. Ο καθένας μάλλον έχει. Το 1992 ο πρόεδρος Κλίντον είχε διαλέξει ένα κομμάτι τους από το Rumours, το "Don't Stop (Thinking About Tomorrow)", ως τον ΄ύμνο΄ για την προεκλογική του εκστρατεία.

Τι είναι όμως ΄ύμνος΄; Είναι ένα μουσικό κομμάτι που ενώνει, που δεν σταματάει μπροστά σε κοινωνικά σύνορα, που ΄δένει΄ νέους και γέρους, φτωχούς και πλούσιους. Τώρα, αν κάποιος το δει από την πλευρά ενός λάτρη της rock, αυτό το σενάριο φαντάζει ειρωνικό, επειδή πίσω από την μουσική που ΄ενώνει΄ είναι τα blues του ιδρυτή των Fleetwood Mac, κιθαρίστα Peter Green. Στις ρίζες των blues του Peter Green υπάρχει μία Αμερικανική υποκουλτούρα εκκατομύρια μίλια μακριά από μία γιορτή γραβατοφορεμένων. Μία κουλτούρα των μαύρων γενικά. Ο Green, όπως και άλλοι λευκοί σύγχρονοί του, όπως ο Eric Clapton, o Jeff Beck, έμαθαν πίσω στο '60, από ηχογραφήσεις που έγιναν από τέτοιους Αφροαμερικανούς, όπως ο B.B. King, o Freddie King και ο Otis Rush. Για ένα μεγάλο διάστημα τα blues αυτών των καλλιτεχνών, είχαν μπεί κάτω από την ταμπέλα "race records", όρος που περισσότερο από την νύξη, όσον αφορά στα σύνθετα κοινωνικά δικαιώματα και στα φυλετικά προγράμματα, υποστήριζε τα blues. Για παράδειγμα, μπορείτε να φανταστείτε ότι στα τέλη των 60'ς, στην Αμερική, ο B.B. King έπαιζε σε μεγάλα ξενοδοχεία του Λας Βέγκας, αλλά δεν του επιτρεπόταν να καταλύσει σε αυτά; Κι όμως, όταν επισκέφτηκε την Αγγλία το 1969, η αριστοκρατία της rock εμφανίστηκε για το κονσέρτο του στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, για να εκφράσει τον σεβασμό στον King και να τον ευχαριστήσει γιά ότι ήδη είχε προσφέρει στην rock.

Με άλλα λόγια, ένας μουσικός που θεωρείτο επισημότητα στην Αγγλία, αντιμετωπιζόταν ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας στην χώρα του. Ήταν αυτή η ειρωνεία, μαζί με άλλές παράξενες κοινωνικές δυναμικές, που συνωμότησαν για να ωθήσουν τα blues. Για να δείξουμε πώς, πρέπει να ξεκινήσουμε από το πρόσφατο παρελθόν, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει στο παρόν άρθρο. Η δική μου άποψη για τα blues ταιριάζει με αυτή του Danny Kirwan, των Fleetwood Mac: "Τα blues είναι η γλώσσα των νέγρων. Κάτι που βλασταίνει από την μαύρη φύση τους. Ένας λευκός μπορεί να προσπαθήσει και να τραγουδήσει τα blues, αλλά ίσως βλάψει τον εαυτό του. Εάν είσαι λευκός πρέπει να μάθεις τα blues, δεν τα ξέρεις. Είναι τόσο απλό. Οι νέγροι παίζουν έτσι, απλά επειδή είναι η μουσική τους. Μεγαλώνει μέσα τους, όπως μεγαλώνουν κι αυτοί".

Πάμε όμως να προχωρήσουμε με μερικούς λευκούς παίκτες των blues, που συνέβαλαν σε αυτό που ονομάστηκε Blues-Rock Explosion. Ας ξεκινήσουμε με τυχαία σειρά. Ας πιάσουμε προς το παρόν το άρθρο για τους ήρωές μας. Πάμε στους The Climax Blues Band.

Προερχόμενοι από το Stafford της Αγγλίας, οι Climax Blues Band κατόρθωσαν διεθνή δημοφιλία στα μέσα της δεκαετίας του '70, με τα χιτ single "Gotta Have More Love", "I Love You" και "Couldn't Get It Right". Στις διάφορες ενσαρκώσεις τους οι Climax Blues Band και κάτω από αλλαγές ονόματος της μπάντας, είναι μία από τις ελάχιστες blues-rock μπάντες που έχτισαν μία μακροχρόνια καριέρα.

And Lonely (1969)

Το γκρουπ με τον χαρακτηριστικό ήχο ιδρύθηκε από τον Colin Richard Francis Cooper. Οι Climax Blues Band με το τωρινό lineup τους συνεχίζουν να κάνουν περιοδείες μέχρι σήμερα. Ο Cooper ήταν αυτοδίδακτος στη φυσαρμόνικα και πήγε στο κλαρινέτο στην ηλικία των 16 χρόνων. Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξε πάλι και πήγε στο σαξόφωνο και όχι πολύ αργότερα έπαιζε με μία jazz μπάντα. Οι πρώτες μπάντες του ήταν οι Climax Jazz Band το 1964 και οι the Hipster Image, που ηχογράφησαν ένα single, στο οποίο την παραγωγή έκανε ο Alan Price (ιδρυτής των The Alan Price Rhythm and Blues Combo, μετά πολύ γνωστών the Animals). Αυτό ήταν το "Can't Let Her Go" και στην άλλη πλευρά υπήρχε το "Make Her Mine". To 1966 o Cooper πήγε στο βραχύβιο γκρουπ Gospel Truth, μία soul μπάντα, που μέλος της ήταν ο τότε 16χρονος ταλαντούχος κιθαρίστας Peter Haycock. Αυτός είχε αρχίσει να παίζει φυσαρμόνικα στα 9 χρόνια του και μέχρι τα 11 είχε μάθει κιθάρα. Έπαιζε δε στην πρώτη του μπάντα τους the Mason Dixon Line στα 14 χρόνια του. Το 1967 ο Cooper και ο Haycock αποφάσισαν να φτιάξουν μία blues μπάντα. "Ξεκινήσαμε να παίζουμε blues για πλάκα" είπε αργότερα στη Melody Maker o Haycock, "και φάνηκε ότι τό'χαμε. Έγιναν σοβαρά τα πράγματα.

Αρχικά είχαμε εκνευριστεί πολύ με τις soul μπάντες που αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διασκεδαστικό για μας, έτσι μετακινηθήκαμε στα blues. Το περίεργο είναι ότι η blues μπάντα έχει γίνει μεγαλύτερη από οποιοδήποτε σχήμα βρεθήκαμε στο παρελθόν". Το αρχικό όνομα του γκρουπ ήταν το δύσχρηστο Colin Cooper's Climax Chicago Blues Band. Η νέα μπάντα αποτελούνταν από τον Cooper στα φωνητικά, την φυσαρμόνικα και το σαξόφωνο, τον Haycock στην κιθάρα και στα φωνητικά, μαζί με τον μπασίστα Richard Jones, τον keyboard player Arthur Wood, τον κιθαρίστα ρυθμικής Derek Holt και τον ντράμερ George Newsome.To 1968 το σεξτέτο υπέγραψε στην Parlophone της EMI. Η μπάντα ηχογράφησε το επώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ σε δύο μόλις ημέρες την 27 Σεπτεμβρίου και την 5 Νοεμβρίου, στα στούντιο του Abbey Road. Ανάμεσα στα session ο Richard Jones άφησε την μπάντα για να συνεχίσει τις σπουδές του και ο Derek Holt ανέλαβε το μπάσο. Κυκλοφορώντας τον Φεβρουάριο του 1969 το άλμπουμ περιείχε μία ανάμιξη από διασκευές blues και ορίτζιναλ γραμμένα στο στυλ των blues του Σικάγο. Τα highlights συμπεριλάμβαναν το "Looking For My Baby" και το "Insurance", και τα δύο να επιδεικνύουν την άψογη slide δουλειά του Haycock και το "Wee Baby Blues", ένα folksy θέμα διακοσμημένο με φυσαρμόνικα να παρουσιάζει τα φωνητικά των Haycock και Cooper.

Wee Baby Blues (1969)

Το άλμπουμ πήρε έπαινο από το New Musical Express, το οποίο αποκάλεσε το άλμπουμ "πιασάρικη μουσική, σχεδόν παραδοσιακή jazz κάποιες φορές...και άλλες φορές jazz blues". Τον Ιούνιο του 1969 η μπάντα ηχογράφησε το δεύτερο άλμπουμ τους Plays On. Ο δίσκος μία συνειδητή προσπάθεια να μετακινηθούν πέρα από τις απαγορευτικές δομές των blues για ένα περισσότερο progressive ήχο, περιλάμβανε την χρήση του μέλοτρον. Εισάγοντας στοιχεία jazz στην μίξη, τα καλύτερα τρακ του δίσκου ήταν δύο instrumental-το μουντό, αισθησιακό "Flight", που παρουσίαζε τον Cooper σε άλτο και τενόρο σαξόφωνο και μία κομψή διασκευή του "Little Girl" του Graham Bond. To άλμπουμ πήρε ανάμικτες κριτικές.

Flight (1969)

Η Melody Maker το απέρριψε με την παρατήρηση:"Αν και υπάρχει πολύ ελάχιστο χαλαρό παίξιμο καθόλη την διάρκεια του άλμπουμ, η μπάντα αποτυγχάνει να δείξει ικανοποιητική ευελιξία για να το κάνει μεγάλο". Από την άλλη μεριά το Rolling Stone εκθείαζε τον δίσκο αποκαλώντας τον "αυστηρά επαγγελματικό". Το περιοδικό αποστασιοποίησε τον Haycock ως τον σταρ των instrumental, σημειώνοντας, "Γεμίζει περισσότερα από ένα τραγούδια σε αυτό το άλμπουμ με ευρηματικές πρωτοπορίες καθώς και με την straight blues δουλειά του", και πρόσθεσε ότι το γκρουπ εκδήλωσε "ένα φυσικό συναίσθημα για την μουσική, που έκανε το παίξιμό του Haycock όλο και πιό θαυμαστό". To Disk and Music Echo επίσης έδωσε μεγάλο έπαινο στο LP αποκαλώντας το "ένα πραγματικά εξαιρετικό άλμπουμ...που προσφέρει λαμπρή μουσικότητα, ποικιλία και πολύ επαγγελματική παραγωγή". Η μπάντα επίσης κυκλοφόρησε και το πρώτο τους single "Like Uncle Charlie"-στην άλλη πλευρά βρίσκεται το "Loving Machine". Αν και με δυσκολία έσπασε το Top 200 (το Play On έφθασε το νο197 στα Αμερικανικά chart, τα μέλη της μπάντας (με μία εξαίρεση του δάσκαλου Wood) πήραν το θάρρος από αυτό το καλωσόρισμα να παρατήσουν τις δουλειές τους και να ασχοληθούν πλέον επαγγελματικά.

Το 1970 οι Climax Chicago άλλαξαν δισκογραφική και πήγαν στην Harvest, την progressive δισκογραφική της EMI. Μέχρι 4 το πολύ μέρες τον Αύγουστο ηχογράφησαν το τρίτο τους άλμπουμ, με τον Humpty Farmer στα keyboards. Κυκλοφορώντας στην Αγγλία ως A Lot of Bottle, το άλμπουμ ήταν αναμφίβολα η πιό συνεκτική συλλογή τους, σημειώνοντας μία επιστροφή στα βασικά blues. Ο Haycock περιέγραψε την προσέγγισή τους στο Disk and Music Echo: "Μουσικά, δεν προσπαθούμε αλήθεια να κάνουμε πολύ έξυπνα πράγματα. Είχαμε αυτό το είδος της ταμπέλας progressive από μερικούς ανθρώπους, αλλά ότι αλήθεια ήμασταν ήταν μία δυνατή σε ρυθμό μπάντα". Το Rolling Stone έδωσε στο άλμπουμ προσωρινά καλά σημάδια: "Οι καλές στιγμές εύκολα υπερτερούν των κακών και ο κιθαρίστας Haycock απελευθερώνεται με μερικά αλήθεια καλά περάσματα εδώ κι εκεί". Και το Disk and Music Echo αποδέχτηκε την προσπάθεια:"Οι Climax Chicago Blues Band έχουν ένα ωραίο, funky άλμπουμπου λέγεται A Lot of Bottle. Τα blues ίσως να μην είναι της μόδας και οι ειδικοί να κουνάνε τα κεφάλια τους στο γεγονός ότι άλλη μία blues, μπάντα προσπαθεί να τα καταφέρει, αλλά αλήθεια αυτό το άλμπουμ έχει όλες τις προδιαγραφές και ακόμα περισσότερες. Οι συνθέσεις τους είναι καλές, χρησιμοποιούν καλά τα μουσικά όργανα και είναι συναρπαστικοί".

Cut You Loose (1970)

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στην Αμερική ως Climax Blues Band, με τα κομμάτια ανασυγχρονισμένα και επιπρόσθετο κομμάτι, το single "Like Uncle Charlie". Η μπάντα γινόταν τώρα μία δημοφιλής ατραξιόν των κλαμπ. Ένας σχολιαστής της Melody Maker είδε μία εμφάνιση στο Marquee και παρατήρησε ότι παρά τα τεχνικά θέματα, "η μπάντα τελικά ξεπέρασε το πλήθος των προβλημάτων και έκανε ένα καταπληκτικό σετ και ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Είναι μία δεμένη μπάντα, επηρεασμένοι εκλεπτυσμένα από τον Mayall και με μία τρομερή αίσθηση τελειότητας". Ενώ η μπάντα μεγάλωνε σε δημοφιλία, το κύμα των blues στην Αγγλία είχε κατασταλλάξει και το γκρουπ αισθάνθηκε ότι είχαν γίνει στερεότυπο από το όνομά τους. Ο Peter Haycock είπε στην Melody Maker: "Έχουμε μία αίσθηση ότι χάνουμε μεγάλο ποσοστό κοινού εξαιτίας του ονόματός μας. Το "The Blues Band" δεν ελκύει στ'αλήθεια τους ανθρώπους που θα μας άρεσε να έχουμε". Έτσι στην επόμενη Αγγλική τους κυκλοφορία άλλαξαν το όνομά τους σε Climax Chicago, ενώ στην Αμερική συνέχισαν να χρησιμοποιούν το όνομα που υιοθέτησαν στο προηγούμενο άλμπουμ τους εκεί, Climax Blues Band. Ηχογράφησαν το επόμενο άλμπουμ τους τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1971, που είπαν προσωρινά Come Stomping. Κυκλοφορώντας τον Οκτώβριο του 1971 ως Tightly Knit το άλμπουμ περιείχε ένα συνονθύλευμα από στυλ, από την χαμηλών τόνων απειλή που ελόχευε στο "Shoot Her If She Runs" και στα groovy heavy riff του "St Michael's Blues" στο ζωηρό αλλόκοτο "Who Killed McSwiggen", το οποίο ένας κριτικός περιέγραψε ως "mind-chilling, blues cum jazz rave up". Τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1971, παρουσίασαν σε μία Αγγλική περιοδεία 34 ημερών μαζί με τους Argent και τους Satisfaction. Έπειτα ήταν σχεδιασμένο να πάνε στην πρώτη τους Αμερικανική περιοδεία τον Ιούνιο του 1972, αλλά το ταξίδι αναβλήθηκε λόγω προβλημάτων σχετικά με βίζες και άδειες που απαιτούνταν.

Shoot Her If She Runs (1971)

Τον Αύγουστο η μπάντα ηχογράφησε το πέμπτο της LP, Rich Man. Οι Climax Blues Band είχαν τώρα μειωθεί σε τέσσερις, καθώς ο George Newsome και ο Arthur Wood έφυγαν. Ο Newsome αντικαταστάθηκε στα ντραμς από τον John Cuffey, που είχε πριν παίξει στο παλαιό γκρουπ του Cooper, τους the Gospel Truth. Ενώ όλες οι προηγούμενες προσπάθειες είχαν στην παραγωγή τον Chris Thomas, για αυτά τα session η μπάντα πήγε στον Αμερικανό παραγωγό Richard Gottehrer. O Gottehrer (το ένα τρίτο της ομάδας παραγωγών Feldman-Goldstein-Gottehrer), ήταν υπεύθυνος για μία σειρά από single διαφόρων καλλιτεχνών, πιό γνωστός για το "My Boyfriend's Back" των the Angels και το "Hang On Sloopy" των McCoys. Το τρίο είχε ακόμα και τους εαυτούς τους ηχογραφήσει ως the Strangeloves, επιτυγχάνοντας ένα νο 11 χιτ το καλοκαίρι του 1965 με το επιδραστικό "I Want Candy" (που διασκευάστηκε χρόνια αργότερα (1982), από τους Bow Wow Wow. Κάποιοι που το γνωρίζουν είναι ευκαιρία να θυμηθούν για ποιό θέμα μιλάμε αν πατήσουν εδώ). Το Rich Man έφυγε μακριά από την Jazz και τα blues στα οποία "ακουμπούσαν" τα προηγούμενα άλμπουμ τους και ήταν η μεγαλύτερη εμπορική τους προσπάθεια μέχρι τότε, ιδιαίτερα το single "Mole on the Dole". Ωστόσο το single προσέλκυσε λίγη προσοχή και το άλμπουμ έφτασε νο 150 στην Αμερική. Σαν live σχήμα ωστόσο, το γκρουπ συνέχισε να κερδίζει δημοφιλία και το 1972 εδραίωσε ένα Αμερικανικό κοινό κατά την διάρκεια της πρώτης τους περιοδείας εκεί.

Mole on the Dole (1972)

Στη συνέχεια μετά την κυκλοφορία του Rich Man, η μπάντα πήγε στην Polydor, όπου κυκλοφόρησαν το FM/Live (1973, U.S. #107), το οποίο ηχογραφήθηκε live στο New York Academy of Music. Κυκλοφόρησε ως διπλό LP στην Αμερική, ενώ μειώθηκε σε μονό στην Αγγλία. Τον ίδιο χρόνο ένα σχεδιασμένο στούντιο άλμπουμ που λεγόταν Reaching Out απορρίφθηκε καθώς η μπάντα αισθάνθηκε ότι τα session ήταν πρόχειρα. Συνέχισαν να κυκλοφορούν επιτυχημένα άλμπουμ μέσα στη δεκαετία: το Sense of Direction (1975, U.S. #37),

Shopping Bag People (1975)

το Stamp Album (1975, U.S. #69), στα οποία είχε επιστρέψει το ορίτζιναλ μέλος Richard Jones,

Mr. Goodtime (1975)

το Gold Plated (1976, U.S. #27, UK #56), που περιλάμβανε το μεγάλο τους χιτ / single "Couldn't Get It Right" (νο3 στην Αμερική και νο10 στην Αγγλία). Το λατρέψαμε και εμείς στη χώρα μας βέβαια!

Couldn't Get It Right (1976)

Το Shine On (1978, U.S. #71), που ο Richard Jones εγκατέλειψε για 2η φορά την μπάντα και το Real to Real (1979, U.S.#170), που περιλάμβανε τον νέο keyboard player Peter Filleul. Οι ηχογραφήσεις συνεχίστηκαν με το Flying the Flag (1980, U.S.#75), που περιλάμβανε το "I Love You" του Derek Holt (U.S.#12). To Lucky for Some (1981), που ήταν το τελευταίο άλμπουμ που θα περιλάμβανε τον Cuffey και τον Holt, που έφυγαν αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Το Sample and Hold (1983) το τελευταίο άλμπουμ με τον Haycock, που έφυγε τον επόμενο χρόνο, το Drastic Steps (1988) και το Blues from the Attic (1993). Αφού έφυγε από την μπάντα ο Derek Holt ξεκίνησε να κάνει μουσική για ταινίες και την τηλεόραση. Επίσης πήρε ένα μπαρ με live μουσική στο Stafford, το Grapes που περικλείει την εκτεταμένη συλλογή του με αναμνηστικά από τις μέρες του στους the Climax Blues Band. Το 1989, πήρε μέρος στο άλμπουμ για την IRS, Night of the Guitar-Live!, που παρουσίαζε διάφορους guest κιθαρίστες συμπεριλαμβανομένων των Pete Haycock (bandmate του), Randy California, Steve Howe, Robby Krieger, Alvin Lee και Leslie West. Το 1997, κυκλοφόρησε ένα σόλο άλμπουμ, το After the Climax στην HTD. Μαζί με τον κιθαρίστα Dave Day κυκλοφόρησαν την επόμενη χρονιά το άλμπουμ East Liverpool. O Haycock, αφού έφυγε από την μπάντα σχημάτισε τους Pete Haycock's Climax. Αυτό το γκρουπ κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, το Total Climax (1985) και το The Soft Spot (1986). To 1988, o Haycock κυκλοφόρησε ένα σόλο instrumental άλμπουμ το Guitar and Son, στην IRS. Επίσης ηχογράφησε περισσότερα από 10 σάουντρακ από το 1988 για τον συνθέτη και μουσικό παραγωγό Hans Zimmer. Το 1989, ο Haycock πήγε στους Electric Light Orchestra Part II, για την ηχογράφηση του Electric Light Orchestra Part II (1991) και το 1992 κυκλοφόρησε το Drastic Steps με τους Pete Haycock Band.

Climax Blues Band

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Πηγή: https://musicoversixcenturies.blogspot.com/search?q=CLIMAX+BLUES+BAND