Το σύγχρονο γαλλικό τραγούδι το 2025
Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Το γαλλικό τραγούδι το 2025 δεν συγκροτείται γύρω από κάποιο ενιαίο αισθητικό ρεύμα. Αντιθέτως, η σκηνή χαρακτηρίζεται από διασπορά, πειραματισμό και επαναπροσδιορισμό των ορίων μεταξύ είδους, γλώσσας και μέσου που κάνει τις παραγωγές συχνά ενδιαφέρουσες. Η chanson, η variété, η folk, η ηλεκτρονική ποπ, το slam, η soul και η art-pop συνυπάρχουν χωρίς ιεραρχία, συχνά μέσα στο ίδιο έργο. Οι καλλιτέχνες διαμορφώνουν προσωπικές γλώσσες, με αναφορές στη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την κοινωνική εμπειρία και την πολιτική μνήμη. Η chanson έχει μετατοπιστεί από την εξομολόγηση προς την αφαιρετική αφήγηση. Η variété ανανεώνεται μέσω συνεργασιών με παραγωγούς της ηλεκτρονικής σκηνής. Η folk αποκτά νέα δυναμική μέσα από γυναικείες φωνές που συνδυάζουν ακουστική ενορχήστρωση με κοινωνική παρατήρηση. Η pop γίνεται πεδίο πειραματισμού, με στοιχεία από house, trap, ambient και slam. Η γλώσσα παίζει κεντρικό ρόλο. Η γαλλική παραμένει βασικό μέσο έκφρασης, αλλά συχνά συνυπάρχει με άλλες γλώσσες, είτε ως φόρος τιμής είτε ως εργαλείο αποστασιοποίησης. Σαφώς οι παθογένειες της μουσικής όπως παράγεται και καταναλώνεται σήμερα δεν έχουν αφήσει ανεπηρέαστη και αυτή τη μητρόπολη της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Παρόλα αυτά έχω την αίσθηση ότι το γαλλικό τραγούδι του 2025 είναι σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο από άλλες εθνικές μουσικές αυλές ένα πεδίο ανοιχτό, όπου η τεχνική, η συγκίνηση, η μνήμη και η επιθυμία συνυπάρχουν. Οι δημιουργοί δημιουργούν χώρους, διαμορφώνουν συνθήκες. Το αποτέλεσμα είναι μια σκηνή που αρνείται να παγώσει, που επιμένει να μετασχηματίζεται.
«Mon copain» – Flora Fishbach («Val Synth», 12/09/2025)
Το «Mon copain» είναι το εναρκτήριο κομμάτι του τρίτου άλμπουμ της 34χρονης Γαλλίδας Flora Fishbach, «Val Synth», που σηματοδοτεί στροφή σε πιο ψυχρό και συνθετικό ήχο. Το έργο κινείται στο πεδίο της synth-pop με αναφορές στην cold wave και την ηλεκτρονικό περιτύλιγμα των ‘80s. Η παραγωγή έγινε από τον Gary Agletiner, και η ίδια η καλλιτέχνις το περιέγραψε ως «προσωπική ανασύνθεση». Η Fishbach είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει το «Avec les yeux» (2022) και το «À ta merci» (2017), και θεωρείται μία από τις πιο συνεπείς εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής synth σκηνής. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία στις αρχές της δεκαετίας του 2010, αφού εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 και εργάστηκε σε διάφορες δουλειές. Η πρώτη της αναγνώριση ήρθε από το φεστιβάλ Transmusicales de Rennes, ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής στην Ευρώπη, γνωστό για την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών και μουσικών ρευμάτων. Διοργανώνεται κάθε Δεκέμβριο στην πόλη Ρεν της Βρετάνης από το 1979, όπου ξεχώρισε για την σκηνική της παρουσία και την ιδιαίτερη φωνητική χροιά.
«Je n’ai plus peur» – Project Gemini, Wendy Martinez («Time Stands Still / Le temps s’arrête», 26/09/2025)
Το «Je n’ai plus peur» βρίσκεται στο EP «Time Stands Still / Le temps s’arrête», συνεργασία του Βρετανού Paul Osborne (Project Gemini) με τη Γαλλίδα Wendy Martinez, μέλος των Gloria. Κινηματογραφικών αποχρώσεων ψυχεδελικό ροκ, με vintage αισθητική, αναλογική παραγωγή και επιρροές από Serge Gainsbourg, Cortex και Broadcast. Η συνεργασία θεωρήθηκε από τον ανεξάρτητο τύπο ως «διαπολιτισμική συνομιλία» ανάμεσα σε δύο σκηνές που σπάνια συναντιούνται. Το έργο απέσπασε θετικές κριτικές από το Clash, το AllMusic και το BBC 6 Music.
«Apaches» – Babx («Amour Colosse», 04/04/2025)
Babx είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του David Babin, γεννημένου στις 22 Σεπτεμβρίου του 1981 στο Παρίσι. Είναι τραγουδοποιός, πιανίστας, παραγωγός και συνθέτης, με ποιητική, θεατρική και συχνά σκοτεινή προσέγγισή στα τραγούδια του. Μεγαλωμένος σε οικογένεια καλλιτεχνών (μητέρα μουσικολόγος και πιανίστρια, πατέρας ψυχαναλυτής), ξεκίνησε πιάνο σε ηλικία 5 ετών και σύνθεση για θέατρο στα 17. Το «Apaches» είναι το τρίτο κομμάτι από το άλμπουμ «Amour Colosse», που σηματοδοτεί την επιστροφή του μετά από οκτώ χρόνια σιωπής. Το έργο δανείζεται στοιχεία από σύγχρονη λόγια μουσική, ηλεκτρονική επεξεργασία και ποιητική αφήγηση. Οι στίχοι του «Apaches» αναφέρονται σε μια ομάδα φαντασιακών προσώπων που αντιστέκονται στην κανονικότητα, «Είμαστε οι Απάτσι, τα παιδιά χωρίς νόμο». Η παραγωγή του Babx και μίξη του Jean Lamoot. Το άλμπουμ παρουσιάστηκε από το France Culture ως «μεγάλος δίσκος καταφυγής», και θεωρήθηκε από τον ειδικό τύπο ως «επιστροφή στην πολιτική chanson με υπαρξιακή πυκνότητα». Ο Babx είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει τα «Ascensions» (2017), «Cristal automatique» (2013) και «Babx» (2006).
«Le jour est morne» – Bobby Bazini («Seul au cinéma», 19/09/2025)
Το «Le jour est morne» έρχεται από το πρώτο γαλλόφωνο άλμπουμ του Καναδού Bobby Bazini, «Seul au cinéma». Το έργο κινείται στο πεδίο της folk-soul με επιρροές από Bill Withers, Francis Cabrel και Ben Harper. Ο Bazini είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει τα «Pearl» (2020), «Summer Is Gone» (2016) και «Better in Time» (2011), και θεωρείται μία από τις πιο σταθερές φωνές της καναδικής αγγλόφωνης σκηνής που στρέφεται πλέον και προς τη γαλλική γλώσσα.
«50 ans déjà» – Christophe Maé («50 ans déjà», 16/10/2025)
Το «50 ans déjà» είναι ένα επετειακό single του Christophe Maé, που κυκλοφόρησε ανήμερα των πενήντα του γενεθλίων. Για μια ακόμη φορά έργο του κινείται στο πεδίο της pop με ακουστική ενορχήστρωση και στιχουργική γραφή που συνδυάζει αυτοβιογραφικά στοιχεία με χιουμοριστική αποστασιοποίηση. Η παραγωγή έγινε από τον Jacques Veneruso, με συμμετοχή του Lionel Florence στη στιχουργική επιμέλεια. Το κομμάτι παρουσιάστηκε ως «τραγούδι-έκπληξη» και προβλήθηκε σε ειδική εκπομπή του TF1 αφιερωμένη στην πορεία του Maé. Ο ίδιος είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει τα «C’est drôle la vie» (2023), «La vie d’artiste» (2019) και «Je veux du bonheur» (2013). Ένας από τους πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της γαλλικής ποπ με σταθερή παρουσία σε ραδιόφωνα και φεστιβάλ.
«Tout fait pour» – Marie-Flore («Tout fait pour», 24/10/2025)
Το «Tout fait pour» είναι ένα ανεξάρτητο single της Marie-Flore, που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά το τρίτο της άλμπουμ «Ex æquo». Η Γαλλίδα τραγουδοποιός, συνθέτρια και πολυοργανίστρια έχει γίνει, γνωστή για την αιχμηρή της γραφή, την αστική pop αισθητική και την εναλλαγή μεταξύ ευαισθησίας και ειρωνείας. Η παραγωγή έγινε από τον Marlon B, με μίξη του Alex Gopher (τον θυμάστε;). Η Marie-Flore είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει τα «Braquage» (2020) και «Passade digitale» (2019), και θεωρείται μία από τις πιο αιχμηρές φωνές της σύγχρονης γαλλικής ποπ, με επιρροές από την αγγλόφωνη σκηνή. Από το 2008 δραστηριοποιείται ως ανεξάρτητη δημιουργός, με επιρροές από Leonard Cohen, The Velvet Underground, αλλά και Dua Lipa. Η μουσική της συνδυάζει pop, electro, folk και urban στοιχεία. Το μικρό της όνομα είναι εμπνευσμένο από τραγούδι της Joan Baez, ενώ η μουσική της παιδεία ξεκίνησε νωρίς. Σπούδασε βιολί στο ωδείο για οκτώ χρόνια, αλλά παρά την αφοσίωσή της, δεν έγινε δεκτή για συνέχιση σπουδών σε ανώτερο επίπεδο, γεγονός που συνέβη πριν ενηλικιωθεί. Η απόρριψη αυτή λειτούργησε ως σημείο καμπής αφού την ώθησε να εγκαταλείψει την κλασική μουσική εκπαίδευση και να στραφεί στη σύνθεση, την τραγουδοποιία και την ανεξάρτητη καλλιτεχνική πορεία. Η ίδια έχει αναφερθεί σε συνεντεύξεις ότι αυτή η εμπειρία την απελευθέρωσε από τις αυστηρές φόρμες και την οδήγησε να αναζητήσει προσωπική έκφραση μέσα από την ποπ και την ηλεκτρονική μουσική, χωρίς τεχνικούς περιορισμούς. Έτσι, η «απόρριψη» έγινε κατά κάποιο τρόπο το θεμέλιο της καλλιτεχνικής της ταυτότητας.
«Les Mains d’or» – Valentin Vander, Cali, Inès Pech, Mouss Et Hakim, Les Goguettes, Ava Carrère («La Lutte est belle!», 12/09/2025)
Το «Les Mains d’or» είναι νέα εκτέλεση του τραγουδιού του Bernard Lavilliers, ενταγμένη στο άλμπουμ «La Lutte est belle!», που συγκεντρώνει καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία της γαλλικής chanson και του πολιτικού τραγουδιού. Το «Les Mains d’or» του Bernard Lavilliers κυκλοφόρησε το 1997, ως το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ «Clair-obscur». Το τραγούδι αποτελεί έναν από τους πιο εμβληματικούς ύμνους της γαλλικής εργατικής τάξης, με στίχους που εξυμνούν την αξιοπρέπεια της χειρωνακτικής εργασίας. Η φράση-κλειδί «J’voudrais travailler encore, travailler encore, forger l’acier rouge avec mes mains d’or» έγινε σύμβολο κοινωνικής ευαισθησίας και πολιτικής ποίησης. Το κομμάτι έχει διασκευαστεί πολλές φορές και παραμένει επίκαιρο σε περιόδους κοινωνικών κινητοποιήσεων και δημόσιου διαλόγου για την εργασία και την αξιοπρέπεια. Το έργο κινείται στο πεδίο του στρατευμένου γαλλικού τραγουδιού, με ενορχήστρωση που διατηρεί την αρχική δομή του Lavilliers αλλά προσθέτει πολυφωνικά στοιχεία και σύγχρονη παραγωγή. Το κομμάτι παρουσιάστηκε ως «πολιτιστικό μανιφέστο» και προβλήθηκε σε εκδηλώσεις της CGT (μία από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες της Γαλλίας, ιδρυμένη το 1895 στη Λιμόζ.) και του Festival d’Avignon (ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ θεάτρου και παραστατικών τεχνών στην Ευρώπη, ιδρυμένο το 1947 από τον σκηνοθέτη Jean Vilar. Πραγματοποιείται κάθε Ιούλιο στην πόλη Αβινιόν της Προβηγκίας, με επίκεντρο το ιστορικό Παλάτι των Παπών (Palais des Papes)). Το άλμπουμ περιλαμβάνει 19 κομμάτια και θεωρείται συνέχεια της σειράς «La Bande à Renaud» και «Les Enfoirés», με έμφαση στη συλλογική δημιουργία και την κοινωνική ευθύνη.
«Jo devant son brasero» - Lionel Limiñana, David Menke, The Limiñanas («Les règles de l’art» - 12/04/2025)
Το κομμάτι «Jo devant son brasero» είναι μέρος του soundtrack άλμπουμ «Les règles de l’art» των Lionel Limiñana, David Menke και The Limiñanas, που κυκλοφόρησε στις 12 Απριλίου του 2025. Αποτελεί μουσική επένδυση της γαλλικής κινηματογραφικής ταινίας «Les règles de l’art» του σκηνοθέτη Dominique Baumard, μια αστυνομική κωμωδία με πρωταγωνιστές τους Melvil Poupaud, Sofiane Zermani και Steve Tientcheu. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από μια σειρά ληστειών έργων τέχνης και τις συνέπειες που ακολουθούν. Για μια ακόμα φορά το έργο εντάσσεται στο ευρύτερο κινηματογραφικό και ψυχεδελικό ύφος των δημιουργών, με έμφαση ξανά στη νοσταλγική ατμόσφαιρα και την αφηγηματική μουσική γραφή. Η μουσική του άλμπουμ συνδυάζει στοιχεία από garage rock, κινηματογραφική μουσική, ψυχεδέλεια και ηλεκτρονική ambient, με χαρακτηριστική χρήση vintage οργάνων, βλέπε, moog και fuzz κιθάρες. Οι Lionel και Marie Limiñana, γνωστοί ως The Limiñanas, είναι ντουέτο από το Perpignan της Γαλλίας, με έντονη παρουσία στη διεθνή εναλλακτική σκηνή. Έχουν συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Anton Newcombe (The Brian Jonestown Massacre), Emmanuelle Seigner και Laurent Garnier. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται από έντονες επιρροές από 60s garage ήχους μεταξύ άλλων. Ο David Menke είναι συνθέτης και παραγωγός με ειδίκευση στη μουσική για εικόνα. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες και τηλεοπτικές παραγωγές στη Γαλλία και διεθνώς, με έργο που συνδυάζει ορχηστρική γραφή και ηλεκτρονική υφή. Η συνεργασία του με τους Limiñanas στο «Les Règles de l’art» αποτελεί συνέχεια της δουλειάς τους στο soundtrack του «Thérapie Taxi» και άλλων οπτικοακουστικών έργων. Το «Jo devant son brasero» είναι ένα από τα κομμάτια που σκιαγραφούν χαρακτήρες και σκηνές της σειράς, με αργό ρυθμό, επαναληπτικά μοτίβα και ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε spaghetti γουέστερν και nouvelle vague.
«Lichen» – O’o («More Wishes, Less Bones», 12/09/2025)
Το «Lichen» είναι από το EP «More Wishes, Less Bones» του ντουέτου O’o, που αποτελείται από τους Victoria Suter και Mathieu Daubigné. Στο μενού art-pop με επιρροές από ambient, electronica και φωνητική πολυπλοκότητα. Η κυκλοφορία είναι από την ανεξάρτητη παρισινή InFiné και χαρακτηρίζεται από λεπτομερή ηχητική αρχιτεκτονική, με χρήση φυσικών ήχων, φωνητικών στρωμάτων και συνθετικών υφών. Το EP περιλαμβάνει πέντε νέα κομμάτια και δύο διασκευές από Françoise Hardy και Nicole Louvier και θεωρείται συνέχεια του πρώτου άλμπουμ τους «Touche» (2022), που είχε παρουσιαστεί στο MaMA Festival (ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ μουσικής και επαγγελματικών συναντήσεων στη Γαλλία, που πραγματοποιείται κάθε Οκτώβριο στην καρδιά του Παρισιού, στις γειτονιές Pigalle και Montmartre) και στο ολλανδικό φεστιβάλ Eurosonic. Έχει μεσολαβήσει και μια δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά, το περσινό «Songs of Wishes and Bones».
«Reste-t-il du bonheur» – Bénabar, Pascal Obispo («Reste-t-il du bonheur», 03/10/2025)
Το «Reste-t-il du bonheur» είναι «παιδί» του ντουέτο των Bénabar και Pascal Obispo, ενταγμένο στο άλμπουμ «Héritages» του Obispo. Ο Bénabar (Bruno Nicolini), γεννημένος το 1969, ξεκίνησε ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος πριν στραφεί στη μουσική στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Η γραφή του χαρακτηρίζεται από χιουμοριστική παρατήρηση της καθημερινότητας, με τραγούδια που αφηγούνται μικρές ιστορίες γεμάτες ανθρωπιά, ειρωνεία και τρυφερότητα. Ανήκει στη νέα γενιά τραγουδοποιών που ανανεώνει το γαλλικό τραγούδι με σύγχρονη αισθητική. Με άλμπουμ όπως «Les Risques du Métier» (2003), «Reprise des Négociations» (2005) και «Indocile Heureux» (2021), έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο αγαπητούς αφηγητές της γαλλικής ποπ. Ο Pascal Obispo, γεννημένος το 1965, είναι συνθέτης, τραγουδιστής και παραγωγός με μακρά πορεία στη γαλλική variété. Ξεκίνησε με το άλμπουμ «Plus que tout au monde» (1992) και έγινε ευρύτερα γνωστός με το «Superflu» (1996). Η μουσική του χαρακτηρίζεται από μελωδική δύναμη, θεατρική ενορχήστρωση και συναισθηματική ένταση, ενώ έχει γράψει επιτυχίες για καλλιτέχνες όπως οι Florent Pagny, Johnny Hallyday και Zazie. Παράλληλα, έχει ασχοληθεί με μουσικά θεάματα όπως «Les Dix Commandements» και «Jésus – De Nazareth à Jérusalem», ενισχύοντας τη διάσταση της chanson ως αφηγηματικής και πνευματικής τέχνης. Η παραγωγή έγινε από τον Obispo, με συμμετοχή του Fred Château στην ενορχήστρωση. Ο Bénabar είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει το «Indocile heureux» (2021), ενώ ο Obispo συνεχίζει τη σειρά συνεργασιών με καλλιτέχνες διαφορετικών γενεών, όπως είχε κάνει στο «Les Fleurs du Bien» (2006).
«Coeur de verre» – Napkey («Coeur de verre», 10/10/2025)
Το «Coeur de verre» είναι διασκευή του «Heart of Glass» των Blondie, με γαλλικό στίχο και αισθητική ρετρό, ντίσκο εν προκειμένου, από το ντουέτο Napkey, που αποτελείται από τους Benjamin Cholet και Justine Rousseau. Το 2024 υπήρχε μια συγγενείς διασκευή στη σειρά στο Netflix, Emily In Paris, τότε τη γυάλινη καρδιά την τραγουδούσε ένα άλλο γαλλικό ντουέτο οι DO not DO. Στην περίπτωσή μας σήμερα, το ντουέτο δημιουργήθηκε το 2015 στο Παρίσι από τον Cholet ως σόλο εγχείρημα, δημοσιεύοντας τις πρώτες του συνθέσεις το 2014. Η Rousseau προστέθηκε το 2015, φέρνοντας φωνητική διάσταση στο σχήμα. Το τραγούδι κινείται στο πεδίο της electro-pop με επιρροές από synthwave και dream pop, και χαρακτηρίζεται από ατμοσφαιρική παραγωγή και μια σχετικά φωνητική απλότητα. Η παραγωγή έγινε από τους ίδιους τους Napkey οι οποίοι είχαν προηγουμένως κυκλοφορήσει τα «Solstice» (2021) και «42» (2018).
«Délicatesse» – Catastrophe («La proie et l’ombre», 12/09/2025)
Το «Délicatesse» το συναντάμε στο τρίτο άλμπουμ του πολυμελούς σχήματος Catastrophe, «La proie et l’ombre». Το γκρουπ δημιουργήθηκε το 2015 από τους Pierre Jouan, Blandine Rinkel (συγγραφέας και μουσικός) και Arthur Navellou, και σταδιακά εμπλουτίστηκε με άλλα μέλη όπως οι Carol, Pablo, Bastien. Οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως «groupe artistique» και όχι απλώς μουσικό σχήμα. Συνδυάζουν μουσική, θέατρο, λογοτεχνία, χορό και performance, με εμφανίσεις σε ασυνήθιστους χώρους (δάση, ταράτσες, σχολεία). Φιλοσοφία τους όλα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς με το έργο τους είναι βαθιά υπαρξιακό, με χιούμορ και κοινωνική παρατήρηση. Η παραγωγή έγινε από τον Pierre Jouan, με συμμετοχή του Benoît Lugué στην ενορχήστρωση. Οι Catastrophe είχαν προηγουμένως κυκλοφορήσει τα «Gong!» (2020) και «La nuit est encore jeune» (2018), και θεωρούνται από τα πιο πειραματικά σχήματα της γαλλικής σκηνής, με έμφαση στην σκηνική παρουσία και την διαθεματική αφήγηση.
«Bijou» – Jeanne Gabrielle («Bijou», 17/10/2025)
«Bijou» είναι τραγούδι της Jeanne Gabrielle, κυκλοφόρησε στις 20 Σεπτεμβρίου ως μέρος του πρώτου της άλμπουμ με τίτλο «La vie devant». Το κομμάτι αποτελεί προσωπική σύνθεση της ίδιας, με στίχους που εξερευνούν τη μνήμη, την αξία και την απώλεια μέσα από την εικόνα ενός κοσμήματος ως φορέα συναισθημάτων. Η Jeanne Gabrielle είναι γαλλίδα τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια, γεννημένη το 1998 στην πόλη Angers. Σπούδασε λογοτεχνία και μουσική στο Πανεπιστήμιο της Ναντ και ξεκίνησε να εμφανίζεται σε μικρές σκηνές και φεστιβάλ τραγουδοποιών από το 2019. Το άλμπουμ «La vie devant» κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη εταιρεία Élan Musique και περιλαμβάνει δέκα κομμάτια, όλα γραμμένα και ερμηνευμένα από την ίδια. Η παραγωγή έγινε από τον Théo Bourgeois.
«L’odeur du paysage» – Marion Roch («Au bout de ma table (Réédition)», 27/06/2025)
Το «L’odeur du paysage» είναι ακυκλοφόρητο κομμάτι από την εμπλουτισμένη έκδοση του τρίτου άλμπουμ της Marion Roch, «Au bout de ma table». Η Marion Roch είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει τα «Rêve d’orage» (2021) και «Il était une femme» (2018), και είναι μια ιδιαίτερη φωνή της σύγχρονης γαλλικής τραγουδοποιίας, που συνδυάζει τη λογοτεχνική ευαισθησία της chanson με την εκφραστική δύναμη του slam. Γεννημένη στη Βουργουνδία το 1990, ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία μέσα από θεατρικές και ποιητικές παραστάσεις, πριν στραφεί στη μουσική σύνθεση. Η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως slameuse, δηλαδή ως γυναίκα δημιουργός που εκφράζεται μέσα από την προφορική ποίηση, με ρυθμική απαγγελία και θεατρική παρουσία. Στα έργα της, η φωνή δεν είναι απλώς μέσο τραγουδιού, αλλά εργαλείο αφήγησης, εξομολόγησης και αντίστασης. Το άλμπουμ «Au bout de ma table», που επανεκδόθηκε στις 27 Ιουνίου 2025, αποτελεί μια συμπυκνωμένη καταγραφή της εσωτερικής της γραφής. Το εναρκτήριο κομμάτι, «L’odeur du paysage», είναι μια σύντομη αλλά πυκνή εισαγωγή στον κόσμο της, μια ποιητική παρατήρηση της φύσης ως καθρέφτης συναισθημάτων, με φωνητική ερμηνεία που ακροβατεί ανάμεσα στην τρυφερότητα και την ένταση. Η επανέκδοση περιλαμβάνει τέσσερα ακυκλοφόρητα κομμάτια και συνοδεύεται από νέα ενορχήστρωση, με πιάνο, κιθάρα και ηλεκτρονικά περάσματα που ενισχύουν την ατμόσφαιρα του προσωπικού διαλόγου.
«Entre nous là-bas» – Boulevard des Airs («Je Rentre À La Maison», 17/10/2025)
Το «Entre nous là-bas» είναι τραγούδι του γαλλικού συγκροτήματος Boulevard des Airs, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2025 ως μέρος του άλμπουμ «Je rentre à la maison». Το κομμάτι υπογράφεται από τους Boulevard des Airs και τον Tom Philibert στους στίχους, και ανήκει στο είδος της σύγχρονης γαλλικής pop με στοιχεία chanson και ηλεκτρονικής παραγωγής. Το συγκρότημα Boulevard des Airs δημιουργήθηκε το 2004 στην πόλη Tarbes της νοτιοδυτικής Γαλλίας. Ιδρυτικά μέλη είναι οι Jean-Noël Dasque, Sylvain Duthu, Florent Dasque και άλλοι μουσικοί που συνδυάζουν φωνητικά, πνευστά, κιθάρες και ηλεκτρονικά στοιχεία. Το σχήμα έγινε γνωστό για την πολυφωνική του γραφή, τις κοινωνικές και συναισθηματικές θεματικές και τις ζωντανές εμφανίσεις με πολυμελή σύνθεση. Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα άλμπουμ «Paris-Buenos Aires» (2011), «Les Appareuses Trompences» (2013), «Bruxelles» (2015), «Je me dis que toi aussi» (2018), «Loin des yeux» (2021) και το πρόσφατο «Je rentre à la maison» (2025).
«L’Habitude» – Rau_Ze («Virer nos vies», 29/03/2024)
Το «L’Habitude» είναι στο πρώτο άλμπουμ των Rau_Ze, «Virer nos vies». Το έργο κινείται στο πεδίο της neo-soul, R&B και electro-pop, με επιρροές από jazz, hip-hop και trip-hop των 90s. Η Rose Perron είναι η φωνή και συνδημιουργός του σχήματος Rau_Ze, μαζί με τον μουσικό και παραγωγό Félix-Paul. Το ντουέτο σχηματίστηκε το 2018 στο Cégep Saint-Laurent του Μόντρεαλ και απέκτησε φήμη μετά τη νίκη του στον διαγωνισμό Francouvertes το 2022.
«Solo dans mon lit double» – Noor («Solo dans mon lit double + Jeune fille», 13/06/2025)
Το «Solo dans mon lit double» είναι το πρώτο κομμάτι από το διπλό single της Noor. Το έργο κινείται στο πεδίο της γαλλικής pop με spoken word επιρροές. Η Noor υπογράφει στίχους, μουσική και παραγωγή, με συμμετοχές των Superpoze (πλήκτρα), Saint DX (πιάνο), Marc Chouarain (τύμπανα) και Alex Gopher (παραγωγή – να ‘τος για μια ακόμη φορά ο φίλος από τα ‘90ς). Η Noor μεγάλωσε σε μουσικό περιβάλλον, η μητέρα της είναι σαξοφωνίστρια από τη Mayenne και ο πατέρας της έχει μαροκινές ρίζες, προσφέροντάς της ένα πλούσιο πολιτισμικό υπόβαθρο. Σε ηλικία 13 ετών συμμετείχε στο The Voice Kids (2019), και το 2022 κέρδισε τη 11η σεζόν του The Voice France, στην ομάδα του Florent Pagny. Μετά τη νίκη της, σπούδασε σύνθεση και πιάνο στο Berklee College of Music στη Βοστώνη, αλλά επέστρεψε σύντομα στη Γαλλία για να ακολουθήσει ανεξάρτητη καλλιτεχνική πορεία.
«Capitaine» – Coline Rio («MAISON», 10/10/2025)
Η Coline Rio είναι γαλλίδα τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια, γεννημένη στη Νάντη το 1997. Ξεκίνησε την καριέρα της ως βασική φωνή του electro-pop συγκροτήματος Inüit, με το οποίο κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Action» (2018). Μετά την παύση του σχήματος το 2019, ακολούθησε σόλο πορεία, εστιάζοντας σε πιο λυρική, ακουστική και ποιητική γραφή. Η ίδια περιγράφει τα τραγούδια της ως «διαλόγους με το κοινό», με θεματολογία γύρω από τη φύση, την αγάπη, τον φόβο και την ελπίδα. Το «Capitaine» είναι από το δεύτερο άλμπουμ της Coline Rio, «MAISON», που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του ’25, είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει το «Ce qu’il restera de nous» το 2023. Το έργο κινείται μεταξύ γαλλικής ποπ και φολκ, με εσωστρεφή ενορχήστρωση και φωνητική γραφή που παραπέμπει σε σύγχρονη chanson. Η παραγωγή έγινε από τον Stan Neff, ενώ το άλμπουμ περιλαμβάνει συνεργασία με την Barbara Pravi στο κομμάτι «La gentillesse».
«Je Suis Toi» – Florent Pagny («Grandeur Nature», 11/09/2025)
Το «Je Suis Toi» έρχεται από το 22ο στούντιο άλμπουμ του Florent Pagny, «Grandeur Nature» και περιλαμβάνει 11 τραγούδια και 6 ιντερλούδια. Το άλμπουμ παρουσιάστηκε από το Fan Club του ως «μουσικό ταξίδι… στην καρδιά στοχασμών για τις ανθρώπινες σχέσεις». Η παραγωγή έγινε από τους Alain Lanty, Jacques Veneruso, David Verlant και Rémi Lacroix. Ο Pagny, στα 64 του με προβλήματα υγείας που κοινοποίησε το 2022, επιστρέφει μετά το «2bis» (2023), που είχε γίνει διπλά πλατινένιο. Το «Grandeur Nature» έλαβε θετικές κριτικές από το Le Parisien, το France Inter και το Télérama, που το χαρακτήρισαν «έργο επιστροφής με αξιοπρέπεια και βάθος». Το άλμπουμ μπήκε απευθείας στο νούμερο 2 των γαλλικών charts (SNEP) την εβδομάδα της κυκλοφορίας του και έφτασε πάνω από 60.000 αντίτυπα τις πρώτες δύο εβδομάδες. Ο Florent Pagny, γεννημένος στις 6 Νοεμβρίου 1961, είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς ερμηνευτές του γαλλικού τραγουδιού. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός και τραγουδιστής στα τέλη της δεκαετίας του ’80, και καθιερώθηκε με το άλμπουμ «Rester vrai» (1990). Έχει πουλήσει συνολικά πάνω από 18 εκατομμύρια άλμπουμ.
«La valse ajaccienne» – Corsu - Mezu Mezu, Jerome Ciosi («Corsu - Mezu Mezu 3», 03/10/2025)
Το «La valse ajaccienne» βρίσκεται στη συλλογή «Corsu - Mezu Mezu 3». Folk και world μουσική αφιερωμένο στην Κορσικανική μουσική παράδοση. Το κομμάτι είναι γραμμένο και ενορχηστρωμένο από τον Jérôme Ciosi, συνεχιστή της μουσικής παράδοσης της Κορσικής, και αποτελεί φόρο τιμής στην πόλη του Αιάκειου, με μελωδία που συνδυάζει βαλς, chanson. Το άλμπουμ περιλαμβάνει 19 κομμάτια με συμμετοχές από Patrick Fiori, Zaz, Francis Cabrel, Alizée, Jean-Louis Aubert, M. Pokora και άλλους και είναι η συνέχεια της σειράς που ξεκίνησε το 2015. Ο Jérôme Ciosi είναι γιος του Antoine Ciosi, ο οποίος δεν συμμετέχει στο συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά εμφανίζεται σε άλλα σημεία του άλμπουμ ως αφηγητής και πνευματικός συνοδοιπόρος της σειράς. Ο Antoine Ciosi γεννημένος το 1931 στο Sorbo-Ocagnano της Άνω Κορσικής, είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της τοπικής μουσικής και πολιτισμικής ταυτότητας, με καριέρα που εκτείνεται σε περισσότερες από έξι δεκαετίες με είκοσι δίσκους στο ενεργητικό του.
«Ce qu’il nous reste» – Marine («Cœur maladroit», 27/06/2025)
Η Marine είναι γαλλίδα τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια, γεννημένη στις 29 Μαρτίου στις αρχές της νέας χιλιετίας στην πόλη Arras. Το πλήρες όνομά της είναι Marine Delplace και έγινε ευρύτερα γνωστή το 2024, όταν κέρδισε τη δωδέκατη σεζόν του τηλεοπτικού μουσικού διαγωνισμού Star Academy. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική, ξεκινώντας με πιάνο και αργότερα με γιουκαλίλι. Η καλλιτεχνική της ταυτότητα διαμορφώθηκε γύρω από τη γαλλική variété, με επιρροές από σύγχρονη pop και ακουστική τραγουδοποιία. Η Marine γράφει και συνθέτει η ίδια τα τραγούδια της, και το «Ce qu’il nous reste» είναι από το πρώτο άλμπουμ της Marine, «Cœur maladroit». Η παραγωγή έγινε από τους Pierre-Laurent Faure και Stan Neff. Το άλμπουμ φοράει διάφορα πρόσωπα της γαλλικής pop με διάφορους παραγωγούς. Από το άλμπουμ έχουν κυκλοφορήσει ως singles τα «Ma faute», «Cœur maladroit», «Restes d’averses». Στις 5 Δεκεμβρίου 2025 κυκλοφόρησε η επανέκδοση του άλμπουμ με επτά επιπλέον κομμάτια.
«On peut comme ça» – Zaz («Sains et saufs», 19/09/2025)
Το «On peut comme ça» είναι τραγούδι της Zaz, με στίχους των Noé Preszow και Vincent Dewannemaeker και μουσική των Romain Descampe και Egil “Ziggy” Franzén. Κυκλοφόρησε στις 9 Ιουλίου ως μέρος του άλμπουμ «Sains et saufs». Η Zaz, κατά κόσμον Isabelle Geffroy, γεννήθηκε το 1980 στην πόλη Tours της Γαλλίας. Σπούδασε μουσική στο Conservatoire de Bordeaux και ξεκίνησε την καριέρα της ως ερμηνεύτρια σε μικρές σκηνές και jazz συγκροτήματα. Το 2010 έγινε γνωστή με το τραγούδι «Je veux», το οποίο την καθιέρωσε διεθνώς. Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει έξι στούντιο άλμπουμ και έχει πραγματοποιήσει περιοδείες σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική. Το άλμπουμ «Sains et saufs» κυκλοφόρησε στις 19 Σεπτεμβρίου και περιλαμβάνει 13 τραγούδια. Στο έργο συμμετέχουν δημιουργοί όπως οι Raphaël, André Velter, Ambroise Willaume και Noé Preszow. Το «On peut comme ça» κυκλοφόρησε ως προπομπός του άλμπουμ, μαζί με τα «Je pardonne», «Mon cœur tu es fou» και «Sains et saufs».
«L’inconnu en personne» – Bertrand Belin («Watt», 03/10/2025)
Το «L’inconnu en personne» είναι το εναρκτήριο κομμάτι από το όγδοο άλμπουμ του Bertrand Belin, «Watt», που κινείται στο χώρο της ενναλακτικής ποπ pop. Η παραγωγή έγινε από τον ίδιο τον Belin. Είχε προηγουμένως κυκλοφορήσει το «Tambour Vision» (2022). Ο Bertrand Belin γεννήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1970 στο Auray της Βρετάνης και μεγάλωσε στο Quiberon, σε οικογένεια ψαράδων. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία ως κιθαρίστας, συμμετέχοντας σε συγκροτήματα όπως οι Stompin’ Crawfish και οι Sons of the Desert, με τους οποίους ηχογράφησε δύο άλμπουμ και περιόδευσε σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Από το 2005 και μετά, ακολούθησε σόλο πορεία ως τραγουδοποιός, συγγραφέας και ηθοποιός, με έργο που χαρακτηρίζεται από φιλοσοφική πυκνότητα και βαθιά γλωσσική ευαισθησία. Η δισκογραφία του περιλαμβάνει τα άλμπουμ «Bertrand Belin» (2005), «La Perdue» (2007), «Hypernuit» (2010), «Parcs» (2013), «Cap Waller» (2015), «Persona» (2019), «Tambour Vision» (2022) και το πρόσφατο «L’inconnu en personne» (2025). Παράλληλα έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα, με πιο πρόσφατο το «La Figure» (2024), όπου εξερευνά τη σχέση με τον πατέρα του μέσα από ένα λογοτεχνικό alter ego.
Bonne écoute…
