Υπάρχει χώρος για την ομορφιά της μουσικής- Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Το βρετανικό indie/rock τρίο William The Conqueror ξεκινάει τη σημερινή λίστα με το σινγκλ «The Puppet and the Puppeteer», από το άλμπουμ «Excuse Me while I Vanish», που κυκλοφόρησε στις 28 Ιουλίου. Η συνέχεια του «Somebody Else» είναι σε μίξη από τον Barny Barnicott (Arctic Monkeys, Sam Fender, Kasabian). Το τραγούδι βάση τις δηλώσεις του frontman Ruarri Joseph είναι το αγαπημένο τους στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Στο τέταρτο άλμπουμ των William The Conqueror, η κινητήριος δύναμη του γκρουπ, επηρεασμένος από την πανδημία κινείται στην λεπτή γραμμή μεταξύ δημιουργικότητας και τρέλας με τα φωνητικά του κύριου Joseph, αν μη τι  άλλο συναρπαστικά, να παντρεύονται με «βρόμικες» κιθαριστικές περιπέτειες και τις εθιστικές γραμμές του μπάσου της πολυτάλαντης κυρίας Naomi Holmes, αφήνοντάς σου μια μόνο επιλογή, να ενδώσεις.

Οι Metric επέστρεψαν πέρσι μετά από μια τετραετή απουσία με το «Formentera». Ένα μόλις χρόνο μετά, τα ανεξάρτητα παιδιά του Τορόντο, αναμένεται να κυκλοφορήσουν τη φυσική συνέχεια της δουλειάς τους τον επερχόμενο Οκτώβριο, με τον τίτλο «Formentera II». Ένα τέταρτο του αιώνα πριν ξεκινούσε ως ντουέτο με το όνομα Mainstream, το πλέον κουαρτέτο. Τα ιδρυτικά μέλη, Emily Haines (φωνητικά, συνθεσάιζερ, κιθάρα, φυσαρμόνικα, πιάνο), και James Shaw (κιθάρα, συνθεσάιζερ, θέρεμιν, δεύτερα φωνητικά), μαζί με τον Joshua Winstead (μπάσο, συνθεσάιζερ, δεύτερα φωνητικά) και τον Joules Scott  (τύμπανα, κρουστά). Το ντεμπούτο τους, το «Old World Underground, Where Are You Now?» κυκλοφόρησε το 2003, και έχουν ήδη οκτώ άλμπουμ στο ενεργητικό τους. Φέτος το γκρουπ που έχει ανοίξει συναυλίες σε γκρουπ όπως Rolling Stones, Muse, Arcade Fire, Bloc Party και Imagine Dragons, είναι ξανά υποψήφιοι, πέμπτη φορά, για γκρουπ της χρονιάς στα Juno Awards.

Ήταν πριν είκοσι χρόνια όταν συνεργάστηκαν για πρώτη φορά. Στο ξεκίνημα της καριέρας ο πλέον 46χρονος Brian "Danger Mouse" Burton, σκαρφιζόταν τα beats σε έναν από τους αγαπημένους του ράπερ, τον Thomas Smith, πιο γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Jemini the Gifted One, από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Επιδραστικό για τον ήχο του κινήματος, το «Ghetto Pop Life» LP του 2003, ήταν για πολλούς στα καλύτερα της χρονιάς. Το δεύτερο μέρος της συνεργασίας τους το «Born Again», ηχογραφήθηκε το 2004 αλλά διάφοροι λόγοι το κράτησαν σε αναμονή, όπως για παράδειγμα το  «The Grey Album» του 2004 του Danger Mouse. Για τον υπερπετυχημένο μουσικό, συνθέτη και παραγωγό τι να πει κάποιος που δεν έχει ειπωθεί ήδη. Τα  ονόματα Gnarls Barkley, με τον CeeLo Green, και οι παραγωγές του σε  Gorillaz, Beck, τετράκης σε Black Keys («Atack & Release», «Brothers», «El Camino» και «Turn Blue»), Red Hot Chili Peppers, Norah Jones, Adele και οι είκοσι δύο υποψηφιότητες για  βραβεία Grammy, έξι κερδισμένα, μιλούν από μόνες τους. Τους ακούμε στο «World Music».

Το «Flower Power» είναι η συνέχεια των σινγκλ «Dumb» και «Walk Away». Η Isobel Bizu Beardshaw, γεννημένη στις 28 Απριλίου 1994, περισσότερο γνωστή ως Izzy Bizu, είναι Αγγλο-Αιθιοπικής καταγωγής τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Ερχόμενη από τους δρόμους του νοτιοδυτικού Λονδίνου κυκλοφόρησε το ντεμπούτου EP, «Coolbeanz», το 2013 ενώ η μεγάλη της επιτυχία, το «White Tiger» ήταν ένα από τα επτά σίγκλ του άλμπουμ της «A Moment of Madness» του 2016. Το πιο πρόσφατο σιγκλ της βουτάει σε σόουλ, χιπ χοπ επιρροές και σίγουρα στην ηλιόλουστη θετικής αύρας ποπ.

Το «Je reviens te chercher» πρωτοπαρουσιάστηκε στη σκηνή κατά τη διάρκεια ενός ρεσιτάλ στο Saint-Malo τον Αυγούστου του 1967, από τον Gilbert Bécaud. Γράφτηκε μετά από μια διαμάχη με τη σύντροφό του, την Αμερικανίδα τοπ μοντέλο Kitty St-John, οπότε και ο Bécaud ζήτησε από τον Pierre Delanoë να γράψει ένα από τα σπάνια αυτοβιογραφικά τραγούδια του τραγουδιστή. Το τραγούδι προσφέρθηκε στη Dalida, λίγο μετά την πρώτη της απόπειρα αυτοκτονίας μετά τον θάνατο του εραστή της, του ιταλού τραγουδιστή, Luigi Tenco  στη γυναικεία εκδοχή. Ο ιταλός perfomer σύμφωνα με το σημείωμά του πριν την αυτοκτονία του, ώρες μετά τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ του Σαν Ρεμο του ‘67, αφαίρεσε τη ζωή του ως μια απάντηση για τον αποκλεισμό του τραγουδιού του, ντουέτου με την Dalida, του «Ciao amore ciao». Υπάρχει επίσης μια προσαρμογή στα ιταλικά «Son tornata da te», ενώ το έχει πει και η Άννα Βίσση το 1980, ως «Κλαις Εσύ Και Πονώ» σε προσαρμογή στα ελληνικά του Γιώργου Καννελλόπουλου που παρεμπιπτόντως της είχε κάνει την ίδια χρονιά και το «Το Ξέρω Θα 'ρθεις Ξανά (Woman In Love)». Σήμερα το ακούμε σε ένα φρέσκο ρεμιξ που κυκλοφόρησε στα τέλη του Ιουλίου που μας πέρασε.

Το ανοιξιάτικο ρεμιξ σιγκλ ενός ακόμη γάλλου για τη συνέχεια, αυτή τη φορά του Benjamin Biolay. Το τραγούδι υπάρχει στο περσινό χρυσό στη Γαλλία άλμπουμ, το 10 του, «Saint-Clair». Το άλμπουμ του 50χρονου, ήρθε δύο χρόνια μετά το πλατινένειο «Grand Prix» του, και τα δύο βραβεία Victoire de la Musique (άνδρας καλλιτέχνης και άλμπουμ της χρονιάς). Ο Biolay ξεκίνησε πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες με το «Rose Kennedy» του 2001.

Ο γεννημένος από γονείς από τη Ζιμπάμπουε, τραγουδιστής από το Μπέρμιγχαμ που ακούει στο όνομα SIPHO, θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του άλμπουμ «Prayers & Paranoia» στις 27 Οκτωβρίου στην εταιρεία Dirty Hit  των The 1975, Wolf Alice και της Rina Sawayama. Το «SOBER» μέσω της ενέργειάς του 22χρονου δημιουργού του, φλερτάρει με τη ρυθμολογία της Drum and bass και διερευνά ένα θέμα αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς και την επιθυμία για λύτρωση ή σωτηρία.

Ο 37 χρονος άγγλος Μάιλς Κέιν  είναι γνωστός ως σόλο καλλιτέχνης αλλά και ως frontman των Last Shadow Puppets . Ήταν επίσης ο πρώην frontman των Rascals, πριν το συγκρότημα ανακοινώσει τη διάλυσή του τον Αύγουστο του 2009. Η προσωπική του καριέρα ξεκίνησε με το «Colour of the Trap» το 2011 και το καλό «One Man Band» είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ. Γράφτηκε περί τα τέλη του 2022 με την παραγωγή του να πραγματοποιείται στο Λίβερπουλ από τον ξάδερφο του Κέιν και frontman των The Coral, Τζέιμς Σκέλι. Ανάμεσα στους φιλοξενούμενούς του στο άλμπουμ και ο τραγουδιστής των Blossoms, Τομ Όγκντεν.

Με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, η Maria με την τυπική ροκ/μπλουζ γυρισμάτων φωνή της (60 ετών) και ο κοσμογυρισμένος (Ινδία, Αφγανιστάν, Νεπάλ, Αφρική) κιθαρίστας/παραγωγός Paul Killington (54 ετών) γράφουν από το 1996 που γνωρίστηκαν τραγούδια σε μια πληθώρα ειδών. Η Μαρία γράφει στίχους και μελωδίες και ο πολυοργανίστας Paul συνθέτει τη μουσική, παίζοντας όλα τα ζωντανά όργανα στις ηχογραφήσεις τους. Για σήμερα, τους ακούμε σε κλασσικούς ροκ ήχους στο «Big Sky» με μπόλικες δόσεις αγάπης για τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις.

Κάτι εντελώς διαφορετικό ακολουθεί. Μια ολοκαίνουργια ορχηστρική σουίτα με το όνομα «Icarus». Το κομμάτι γράφτηκε ειδικά για μια ταινία κινουμένων σχεδίων και περιλαμβάνει έναν συνδυασμό ορχήστρας, κρουστών και χορωδίας. Στη μίξη και το mastering ο δημιουργός του Francesco Berta. Πρόκειται για έναν ιταλικής καταγωγής δημιουργό κάτοικο του Λονδίνου.

Οι Bad Flamingo, ένα δυναμικό γυναικείο ντουέτο με καταγωγή από τις ΗΠΑ, μας παρουσιάζουν μια κάντρι/μπλουζ, αμερικάνα αν προτιμάτε, επιρροών κομμάτι τους «Oh My My». Μυστήριο καλύπτει το γκρουπ συγχρόνως με τις μάσκες στα πρόσωπά τους και τα καουμπόικα καπέλα που εμφανίζονται με αξιοζήλευτη συνέπεια.

Ντουέτο και το επόμενο από την κάντρι. Μια όχι οποιαδήποτε συνεργασία αλλά μεταξύ δύο μαύρων ερμηνευτριών που υπηρετούν τον συγκεκριμένο χώρο. Από τη μια η πενηντάχρονη Miko Marks που τα δύο πρώτα άλμπουμ της, αφού έγινε κάτοικος του Νάσβιλ, το «Freeway Bound» του 2005 και το «It Feels Good» του 2007, έτυχαν θετικής κριτικής. Στο  μουσικό της βίντεο για το σινγκλ από το «Freeway Bound», με τίτλο «Mama», πρωταγωνίστρια είχε τη φίλη της από το πανεπιστήμιο, Erykah Badu. Το δεκατετράχρονο δισκογραφικό της κενό,  οφείλεται στη δημιουργία οικογένειας, στην άσκηση των νομικών που σπούδασε και στην μετοίκισή της στην Καλιφόρνια. Το 2021 επανεμφανίστηκε με το άλμπουμ της «Our Country», κάνοντας ξανά εντύπωση με την μίξη κάντρι, southern rock, μπλουζ και της γκόσπελ με την οποία είχε μεγαλώσει. Ενώ το περσινό της πνευματικό παιδί το «Feel Like Going Home» περιλαμβάνει τρία εκπληκτικά τραγούδια τα «River», «Peace Of Mind» και «The Other Side». Από την άλλη έχουμε τη σχεδόν μια δεκαετία νεότερή της Rissi Palmer. Η φιλία τους ξεκίνησε πριν από μια δεκαπενταετία με αφορμή την εμφάνιση και των δυο στη εμβληματική σκηνή του Grand Ole Opry. Ο εν λόγω χώρος ξεκίνησε ως ραδιοφωνική εκπομπή το 1925, με τίτλο WSM Barn Dance, για να εξελιχθεί από το 1927 σε έναν συναυλιακό χώρο που έχουν περάσει εδώ και έναν αιώνα τα μεγαλύτερα ονόματά της κάντρι. Hank Williams, Patsy Cline, Charley Pride, Loretta Lynn, Willie Nelson, Dolly Parton, Reba McEntire, Randy Travis Charley Pride, Garth Brooks, Alan Jackson, Vince Gill, Emmylou Harris αλλά και οι Elvis Presley και Johnny Cash. Η τοποθεσία της σκηνής βρίσκεται που αλλού, στο Νάσβιλ, Τενεσί, άλλαξε διεύθυνση στα μέσα τις δεκαετίας του 1970, ενώ καλύπτεται τηλεοπτικά από το 1978 και με συνέπεια από το 1985. Πίσω στην κυρία Palmer, το 2007 με το ομώνυμο της πρώτο άλμπουμ γίνεται με το πρώτο από τα δύο σιγκλ που έβγαλε, το «Country Girl», η πρώτη μαύρη αμερικανίδα μέσα σε είκοσι χρόνια που μπήκε στα Billboard Hot Country Songs τσαρτ μετά το «Green Eyes (Cryin' Those Blue Tears)» της Dona Mason. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει τρεις δίσκους.

Ο Ρας γίνεται πιο ευάλωτος από ποτέ με το τελευταίο του έργο, το «Santiago». Σε όλο το εγχείρημα των 13 κομματιών, ο ράπερ εξερευνά τους αγώνες του με τη φήμη, τις σχέσεις, την οικογένεια και πολλά άλλα. Για την πρώτη του δουλειά μετά το EP «Chomp 2.5» του περασμένου Μαΐου μεταξύ των άλλων έχει πει ο ίδιος «Το Santiago είναι το ταξίδι μου προς την αγάπη του εαυτού μου και την αυτοκυριαρχία, ενώ αγγίζω τα εμπόδια που προκάλεσαν αντίσταση στην πορεία… αισθήματα κενού, ανεπάρκειας, συνδρόμου απατεώνων, αμφιβολίας, θυμού, ντροπής (για να αναφέρουμε μερικά) και τελικά θέματα από την παιδική μου ηλικία που εμφανίστηκαν στην ενήλικη ζωή μου. Είναι η προσπάθειά μου να καταλάβω, να πλοηγηθώ και να θεραπεύσω». Όπως όλα τα προσωπικής χροιάς έργα η αποδοχή τους είναι αμφιλεγόμενη. Σε όσους όμως «μιλήσουν» έστω και από το χώρο του ραπ, γίνονται δίσκοι ζωής. Αν είσαι οπαδός του κινήματος υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ενδώσεις, όπως έκανες αγαπητέ μου φίλε σε έναν άλλον δίσκο, με επίσης παρόμοιο θεματικό άξονα, το ίδιο προσωπικός για τον δημιουργό του, το περσινό «Mr. Morale & the Big Steppers» του Kendrick Lamar.

Ο πολυπράγμων χαμαιλέοντας εκ νοτίου Αφρικής  Ari Joshua και κάτοικος του μεγάλου μήλου, ανοίγει το ψυχεδελικό σεντούκι για να φέρει στην επιφάνεια μια εκδοχή του κλασικού τραγουδιού των Jerry Garcia και του Robert Hunter «Help on the Way» το opening track του «Blues for Allah» του 1975, των Grateful Dead,  που δικαίως είναι μέλη του Rock and Roll Hall of Fame της τάξης του 1994. Στο σήμερα ο ντράμερ John Kimock, ο μπασίστας Andy Hess και ο κημπορντίστας Eden Ladin πλαισιώνουν τον Ari Joshua που ηγείται του εφήμερου συγκροτήματος ως τραγουδιστής, κιθαρίστας και παραγωγός. Το «Help On the Way» είναι το τέταρτο τραγούδι που προέκυψε από αυτή τη σύνθεση μετά από τη διασκευή στο επίσης τραγούδι των GD «Eyes of the World» (του «Wake of the Flood» του ‘73) που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο και τις δύο αυθεντικές συνθέσεις, τα «Lights Out» και «Eye Just Called to Soul, I Love You».

Το επόμενο τραγούδι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάρτιο που μας πέρασε. Τον Ιούλιο υπήρχε και στο ep με τίτλο «You Knew» και τώρα στο «Hit Parade» που είναι το έκτο σόλο στούντιο άλμπουμ της Róisín Murphy. Έρχεται μετά το «Róisín Machine» του 2020 , το οποίο είχε και ένα αδελφάκι, ένα remix άλμπουμ το 2021 με το όνομα «Crooked Machine». Η μουσική δουλεύτηκε εξ αποστάσεως, με την ερμηνεύτρια στο Λονδίνο και με τον μουσικό, dj και παραγωγό Stefan Kozalla (DJ Koze) στο Αμβούργο, κατά τη διάρκεια πολλών ετών. Το «CooCool» που θα ακούσουμε σηματοδοτεί το πρώτο της σινγκλ που κυκλοφορεί για την εταιρεία Ninja Tune. Ένα τραγούδι που όπως δήλωσε η δημιουργός του είναι «φαινομενικά ένα εύθραυστο μικρό λουλούδι, αλλά έχει μεγάλη κρυμμένη δύναμη στις ρίζες του».

Κατά την περασμένη δεκαετία, ο Νοτιοαφρικανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός Bongeziwe Mabandla αναμορφώνει τη λαϊκή μουσική Xhosa. Το ντεμπούτο του άλμπουμ του ήταν το 2012, «Umlilo», ενώ πέντε χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε το «Mangaliso». Ακολούθησε το  «iiMini» το 2020, για να φτάσουμε αισίως στο φετινό «AmaXesha. Παράδοση, τοπική διάλεκτος, ηλεκτρονική ήχοι, αιθέριες μελωδίες, ωραία φωνή σε έναν από τους δίσκους της χρονιάς που αξίζει ν’ ακούσεις ξανά και ξανά. Επιλέγω ένα δείγμα που μπορεί να φωτίσει το δρόμο για να εντρυφήσετε στα δεκατέσσερα τραγούδια του άλμπουμ που στη διάλεκτο των  Nguni μάλλον σημαίνει «βιασύνη», το «hlala». Φαντάζομαι μια συνεργασία λέει με τον Peter Gabriel.

Ο Ken Fan με στο νέο τραγούδι του «Under The Moon» συνεργάζεται με την τραγουδίστρια Vicky Kroon, αυτό που ήταν προπομπός του νέου του άλμπουμ του Κινεζο-Βρετανό καλλιτέχνη. DJ, προωθητής και μάνατζερ των Space Ibiza, Fabrik Madrid, Pacha Ibiza, Privilege, Ibiza Underground και του εμβληματικού Café Del Mar Ibiza όπου εργάζεται πλέον ως resident DJ καθώς και ως υπεύθυνος εκδηλώσεων και μουσικής. Αφού δούλεψε στην Ίμπιζα για περισσότερα από 18 χρόνια, ο Ken τελικά μετακόμισε στο αγαπημένο του νησί μόνιμα το 2009. Το «Frecuencia» περιλαμβάνει εννέα κομμάτια που έγραψε ο Fan στο σπίτι του στην Ibiza αλλά και κατά τη διάρκεια των περιοδειών του, σε αεροδρόμια και ξενοδοχεία, με τις τελικές πινελιές να μπαίνουν στο στούντιο Music For Dreams στην Κοπεγχάγη. Εκτός από την Vicky Kroon, συμμετέχει ο George Solar και το φωνητικό τρίο Iyami Aje που τραγουδούν τόσο στα Ισπανικά όσο και στην αφρικάνική διάλεκτο Μπαντού. Το «Frecuencia» ακολουθεί το περσινό ντεμπούτο LP του Ken Fan, «Momentum of Love (Music For Dreams)». Αν προσεγγίσεις χωρίς προκατάληψεις θα ακούσεις ένα από τα ηλεκτρονικά, down beat κυρίως, διαμαντάκια της χρονιάς.

Funky και groovy indie ποπ ακούγεται από τα ηχεία όταν παίζει μουσική ο Sonic Delusion (André Manella). Άνθρωπος για όλες τις δουλειές στις συναυλίες του που απ’ ότι διαβάζω έχει δώσει πάνω από 800 ζωντανά σόου σε χώρους και φεστιβάλ σε όλη την Ελβετία, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία και τη Γερμανία τα τελευταία 10 χρόνια. Από το 2012 έχει κυκλοφορήσει πέντε άλμπουμ. Όταν δεν είναι στο δρόμο, ο Sonic Delusion είναι απασχολημένος στην πατρίδα του, το Νιου Πλύμουθ, γράφοντας και ηχογραφώντας τα άλμπουμ του.

Τον να παραθέσεις τα επιτεύγματα της παρέας του Chris Daughtry, των αμερικανών Daughtry, δεν έχει νόημα γιατί είναι τόσα πολλά που έχει καταφέρει μια από τις μεγαλύτερες σε πωλήσεις ροκ μπάντες του αιώνα που διανύουμε.  Βρίσκονται στο 17o έτος τους και έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα έξι στούντιο δίσκους. Εδώ τους ακούμε στην ακουστική εκτέλεση του σιγκλ «Separate Ways» με την και νεκρούς ανασταίνει φωνή της Lizzy Hale.

Οι ρόκερ της Βαλτιμόρης Future Islands στον επίλογο με το πρώτο τους νέο τραγούδι για το 2023, το «Deep in the Night», την μπαλάντα που στοιχειώνουν σοφά τα φωνητικά του Samuel T. Herring. Ακούστηκε για πρώτη φορά πέρυσι κατά τη διάρκεια μιας παράστασης στο The Late Show του Stephen Colbert και είναι η επιστροφή τους μετά το περσινό «King Of Sweden. Έχοντας περάσει τρία χρόνια από την κυκλοφορία του πιο πρόσφατου δίσκου τους το «As Long As You Are», αρκούμαστε προς το παρόν στο αυγουστιάτικο σιγκλ του κουαρτέτου.

Καλή σου ακρόαση…

Στο Spotify:

Στο Youtube:

Η λίστα: