Πως είναι δυνατόν να αναφέρω στις συναυλίες που θυμάμαι έντονα μία συναυλία που δεν έγινε ποτέ!. Κι όμως είναι....
Στα μέσα του Μάη το 1981 ήμουν στην Νέα Υόρκη. Στα κλαμπ της πόλης που πραγματικά βρισκόντουσαν σε έκρηξη τότε, μια και η νέα σκηνή του ροκ μόλις είχε εισβάλλει στην Αμερική με ξεναγούσε ο Bob George.
Ο Bob ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος, μια και τον προηγούμενο χρόνο είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική το βιβλίο του, VOLUME, που ήταν ο πρώτος ίσως οδηγός για το πανκ και New Wave που κυκλοφόρησε ποτέ.
Σ' αυτόν χρωστάω την πρώτη μου επαφή με την Laurie Anderson αρκετό καιρό πριν γίνει διάσημη όταν με πήγε να την δω σε ένα μικρό κλαμπ στο Greenwich Village.
Μου είχε δώσει μάλιστα και ένα μικρό δισκάκι που είχε κυκλοφορήσει, στην δική του One Ten Records με το O Superman και με την επιστροφή μου στην Αθήνα οι ακροατές του Ποπ κλαμπ ήταν οι πρώτοι που το άκουσαν στην Ευρώπη, αρκετές φορές μάλιστα πριν αυτό γίνει γνωστό, όταν η Laurie Anderson υπέγραψε με την Warner.
Στις 15 Μαϊου, το πρωί, ενώ πίναμε τον καφέ μας στην Chambers Street που ήταν και τα γραφεία του, μου λέει, ξέρω ότι μένεις στα ξαδέλφια σου στο Long Island πολύ μακριά από το κέντρο αλλά σήμερα το βράδυ πρέπει να πας στο Ritz γιατί οι Public Image Ltd. θα παρουσιάσουν το νέο άλμπουμ τους The Flowers Of Romance. Έστω και αν είναι αργά για σένα, έχω ακούσει ότι θα γίνει χαμός.
Η προτροπή του να πάω από το Long Island όπου έμενα στο κέντρο της Νέας Υόρκης για να δω τα μεσάνυχτα τους PIL και μετά να μην έχω δυνατότητα επιστροφής παρά μόνο με ταξί δεν με αποθάρρυνε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν εύκολο για κάποιον σαν κι εμένα που έκανα τις πρώτες μου ανιχνεύσεις στην Αμερική και έμενα στην ξαδέλφη μου στο Long Island να τριγυρίζω τα μεσάνυχτα στο Μανχάταν.
Τελικά ο Bob είχε δίκιο που μου είπε να παρακολουθήσω εκείνη την συναυλία στο Ritz που τότε ήταν στον 18ο δρόμο.
Το Ritz είχε γίνει στις αρχές του '80 ο ναός του πανκ και των νέων συγκροτημάτων.
Όταν έφτασα στις 12 εκεί, οι περισσότεροι είχαν ήδη μπει μέσα και προετοίμαζαν το χάος που θα ακολουθούσε και που έξυπνα είχε προγραμματίσει το συγκρότημα.
Όταν μπήκα στην αίθουσα μου έκανε εντύπωση η αρχιτεκτονική του χώρου. Διάβασα αργότερα ότι πριν ονομασθεί Ritz λεγόταν Webster Hall διάσημο από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και αργότερα στο 50 και το 60 για συναυλίες καλλιτεχνών διαμαρτυρίας αλλά και αναρχικών.
Η ώρα είχε φτάσει 2 μετά τα μεσάνυχτα, το συγκρότημα δεν έβγαινε- ήταν να εμφανισθούν αν θυμάμαι καλά και οι Bow Wow Wow-και ο κόσμος άρχισε να εξαγριώνετε.
Κάτι με έσπρωξε να φύγω από την πλατεία και να πάω στον εξώστη, αυτό μάλλον ήταν σωτήριο για μένα γιατί σε λίγο άρχισαν οι ταραχές.
Στην σκηνή υπήρχε μια οθόνη στην οποία έδειχναν κάποια βίντεο με τραγούδια τους, κάτω από τις αποδοκιμασίες του κόσμου, σε κάποια στιγμή ο κόσμος άρχισε να πετάει μπουκάλια και οτιδήποτε άλλο στην σκηνή και αρκετοί ανέβηκαν επάνω, γκρέμισαν την οθόνη και έβαλαν φωτιά.
Το ότι δεν συνέβηκαν τραγικά γεγονότα το οφείλετε μόνο στην τύχη. Θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε μακελειό, σιγά σιγά βγαίναμε από την αίθουσα, στο βροχερό East Village.
Γιάννης Πετρίδης
