Κάθε μέρα ο Κώστας Ζουγρής επιλέγει και προτείνει στο Από τις 4 στις 5 τα άλμπουμ που ξεχωρίζει από κάποιο σημαντικό όνομα από τον χώρο της δισκογραφίας μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό από το διαδίκτυο
Από τα συγκροτήματα με πολλούς φίλους στην Ελλάδα στην δεκαετία του '70 και τον Peter Hammill να είναι από τους αγαπημένους επισκέπτες της χώρας μας. Στην εποχή τους ίσως ήταν πιο δημοφιλείς και από τους Genesis στην Ελλάδα.
Δημιουργήθηκε το 1967 στο Μάντσεστερ από τους τραγουδιστές-τραγουδοποιούς Peter Hammill και Chris Judge Smith και η πρώτη πράξη με την υπογραφή της Charisma Records .
Δεν γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά έγιναν δημοφιλείς στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.
Το 2005 το συγκρότημα αναμορφώθηκε και εξακολουθεί να είναι μουσικά ενεργό με μια σύνθεση από τον Hammill, τον οργανίστα Hugh Banton και τον ντράμερ Guy Evans .
Το συγκρότημα δημιουργήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ , αλλά εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο όπου υπέγραψαν με τον Charisma. Πέρασαν από πολλές ενσαρκώσεις στα πρώτα τους χρόνια, συμπεριλαμβανομένου ενός σύντομου χωρισμού το 1969.
Όταν μεταρρυθμίστηκαν, βρήκαν μικρή εμπορική επιτυχία με το The Least We Can Do Is Wave to Every Other (κυκλοφόρησε στις αρχές του 1970 και το μοναδικό τους άλμπουμ στο chart στο UK), και μετά το επόμενο άλμπουμ, H to He, Who Am the Only One (Δεκέμβριος 1970), σταθεροποιήθηκε γύρω από μια σύνθεση των Hammill, Banton, Evans και του σαξοφωνίστα David Jackson .
Το κουαρτέτο σημείωσε στη συνέχεια σημαντική επιτυχία στην Ιταλία με την κυκλοφορία του Pawn Heartsτο 1971. Μετά από πολλές εξαντλητικές περιοδείες στην Ιταλία, το συγκρότημα χωρίστηκε το 1972. Μεταρρυθμίστηκαν το 1975, κυκλοφόρησαν τον Godbluff και έκαναν συχνά περιοδεία στην Ιταλία ξανά, πριν από μια μεγάλη αλλαγή σύνθεσης και μια μικρή μετονομασία σε Van der Graaf.
Το συγκρότημα χωρίστηκε το 1978. Μετά από πολλά χρόνια χωριστά, το συγκρότημα επανενώθηκε τελικά σε μια συναυλία στο Royal Festival Hall και μια σύντομη περιοδεία το 2005. Από τότε, το συγκρότημα συνέχισε ως τρίο των Hammill, Banton και Evans, οι οποίοι ηχογραφούν και περιοδεύουν τακτικά μεταξύ της ταυτόχρονης σόλο καριέρας του Hammill.
Τα άλμπουμ του γκρουπ τείνουν να είναι πιο σκοτεινά τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά σε σχέση με πολλούς από τους συνομηλίκους τους στην progressive rock (ένα χαρακτηριστικό που μοιράζονταν με τον King Crimson , του οποίου ο κιθαρίστας Robert Fripp ήταν καλεσμένος σε δύο από τα άλμπουμ τους), και τα σόλο κιθάρας ήταν η εξαίρεση παρά ο κανόνας, προτιμώντας να χρησιμοποιήσει το κλασικά επηρεασμένο όργανο του Μπάντον και, μέχρι την αποχώρησή του, τα πολλαπλά σαξόφωνα του Τζάκσον.
Ενώ ο Hammill είναι ο κύριος τραγουδοποιός για το συγκρότημα και τα μέλη έχουν συνεισφέρει στα σόλο άλμπουμ του, το συγκρότημα οργανώνει όλο το υλικό του συλλογικά. Οι στίχοι του Hammill κάλυπταν θέματα θνησιμότητας, λόγω της αγάπης του για συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας όπως ο Robert A. Heinlein και ο Philip K. Dick, μαζί με την ομολογημένη στρεβλή και εμμονική φύση του.
Η φωνή του ήταν ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του συγκροτήματος σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, που περιγράφεται ως «ένας άντρας Νίκο ». Αν και το γκρουπ ήταν γενικά εμπορικά ανεπιτυχές, έχουν εμπνεύσει αρκετούς μουσικούς σε διάφορα είδη.
