Τα ερωτικά τραγούδια χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τα αισιόδοξα και τα μελαγχολικά. Στη μελωδία ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί κάτι θετικό ή αρνητικό, ως προς τo συναίσθημα που θα μας «βγάλει», ο στίχος όμως είναι κατευθυντήριος, αφού περιγράφει μία συγκεκριμένη κατάσταση.
Σ’ έναν ωκεανό από ερωτικά τραγούδια, στο πέρασμα τόσων ετών μουσικής, είναι αρκετά αυτά που μίλησαν στη ψυχή μας. Θα επισκεφτούμε πέντε δεκαετίες για να θυμηθούμε σπουδαίες επιτυχίες αλλά και λιγότερα γνωστά τραγούδια, που πιστεύουμε ότι αξίζουν τη προσοχή σας.
Jim Croce – Time in a bottle (1973)
Δημιουργία εξ ολοκλήρου του Αμερικανού συνθέτη, στιχουργού και ερμηνευτή. Έγραψε τους τρυφερούς στίχους το 1973, όταν έμαθε από τη σύζυγό του ότι θα γίνει πατέρας. Έγινε Νο.01 και χρυσό σινγκλ στην Αμερική, δυστυχώς μετά το θάνατό του σε αεροπορικό δυστύχημα, καθώς μετέβαινε για περιοδεία. Το τραγούδησε και δισκογράφησε η Νάνα Μούσχουρη το 1986, ενώ το συμπεριέλαβε και σε συλλογή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το 1992.
Bruce Springsteen – Point blank (1980)
Δεν είναι από τις μεγάλες επιτυχίες του, δεν κυκλοφόρησε ποτέ σαν ξεχωριστό τραγούδι στην Αμερική, παρά μόνο στην Ευρώπη το 1980. Πίσω από τους μελαγχολικούς στίχους που έγραψε το «Αφεντικό» όπως τον έχουν αποκαλέσει, το 1978, κρύβεται η εξάρτηση που είχε η τότε σχέση του από τα ναρκωτικά. Χρειάστηκε 6 λεπτά, όση και η διάρκεια του, για να μας μεταφέρει τα συναισθήματά του, μουσικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά. Το έχει τραγουδήσει σε αρκετές συναυλίες του.
Αξιοσημείωτη η «φωνή» του πιάνου, παιγμένο από τον Roy Bittan, μακρόχρονο συνεργάτη του Springsteen και μετέπειτα των Dire Straits, Bob Dylan, David Bowie και αρκετών άλλων.
Al Jarreau – After all (1984)
Υπέροχη ερωτική μπαλάντα του Αμερικανού τραγουδιστή και μουσικού, που έγραψε ο πολυβραβευμένος Καναδός συνθέτης και παραγωγός David Foster, έχει κερδίσει 16 βραβεία Grammy από τα 46 που τέθηκε υποψήφιος. Αν σκεφτείτε να το «χρησιμοποιήσετε» σε πρόταση γάμου και να βάλετε τη βέρα σε ποτήρι σαμπάνιας, να ξέρετε ότι σας πρόλαβε ο Ronn Moss στην περιβόητη σαπουνόπερα «Τόλμη και γοητεία», ακούστηκε τη στιγμή που ο Ριτζ Φόρεστερ έκανε πρόταση γάμου στη Μπρουκ.
Chris Isaak – Wicked game (1989)
Από τα πιο σαγηνευτικά τραγούδια της δεκαετίας του ‘90 και προφανώς από τα ωραιότερα του Αμερικανού τραγουδιστή, συνθέτη και κιθαρίστα. Κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1989 αλλά έγινε επιτυχία αργότερα, αφού πρώτα ακούστηκε η ορχηστρική εκδοχή του στην ταινία “Wild at heart” το 1990, με τον Nicolas Cage και τη Laura Dern, έπαιξε σχεδόν ολόκληρη. Το φιλμ βραβεύτηκε ως το καλύτερο στο Φεστιβάλ των Καννών, η παραγωγή είναι του David Lynch.
Αλησμόνητο είναι και το ασπρόμαυρο βίντεο κλιπ με τα πλάνα ενός ζευγαριού σε μία εξωτική παραλία, σε παραγωγή του διάσημου φωτογράφου Herb Ritts. Συγκέντρωσε 7 υποψηφιότητες για MTV Video Music Awards, κερδίζοντας ως το καλύτερο βίντεο από άνδρα καλλιτέχνη, ταινίας και κινηματογράφησης. Αιχμαλώτισε από τότε τους εκάστοτε εμμονικά ερωτευμένους.
Extreme – More than words (1990)
To γρατζούνισμα μιας ακουστικής κιθάρας συνοδεύει ιδανικά τους ρομαντικούς στίχους. Είναι η πιο γνωστή επιτυχία του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος. Κυκλοφόρησε στην Αμερική το 1990, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο την επόμενη χρονιά. Έγινε δικαίως Νο.01 και χρυσό σε πωλήσεις σινγκλ στην Αμερική, επίσης Νο.01 στον Καναδά, ενώ Νο.02 στην Αγγλία και στην Αυστραλία. Συνοδεύτηκε μ’ ένα ασπρόμαυρο βίντεο κλιπ, άλλωστε σημασία έχει αυτό που είπαν και ο λιτός τρόπος με τον οποίο το εξέφρασαν, μουσικά και στιχουργικά.
No Doubt – Don’t speak (1996)
Από τις πιο γνωστές, μελαγχολικές επιτυχίες της δεκαετίας του ’90. Η Gwen Stefani και η παρέα της σε ένα βιωματικό τραγούδι, που περιγράφει την επταετή σχέση της Αμερικανίδας τραγουδίστριας με τον μπασίστα του γκρουπ, τον Tony Kanal. Ειδικά όταν μία σχέση σταματά στον γρουσούζικο για αυτές αριθμό επτά, τι άλλο θα μπορούσαν να πουν εκτός από… “Don’t speak”. Το έγραψε η ίδια με τον αδελφό της Eric το 1996, πριν εγκαταλείψει το σχήμα της για σόλο καριέρα. Έγινε Νο.01 στην Αγγλία και σε 12 ακόμη ευρωπαϊκές χώρες. Παρόλο που δεν κυκλοφόρησε σαν σινγκλ στην Αμερική, έγινε Νο.01 επιτυχία στο ραδιόφωνο για 16 εβδομάδες, αριθμός ρεκόρ εκείνη την εποχή. Αγαπήθηκε πολύ και από το ελληνικό ραδιόφωνο.
Mono – Life in mono (1996)
Μία και μοναδική η επιτυχία του βρετανικού ντουέτου ηλεκτρονικής μουσικής, της τραγουδίστριας Siobhan de Maré και του μουσικού Martin Vigro, ο οποίος και το έγραψε. Κυκλοφόρησε το 1996, η καταξίωση όμως ήρθε δύο χρόνια αργότερα, από τη συμμετοχή του στην ταινία “Great expectations” με τον Ethan Hawke και την Gwyneth Paltrow. Το μίγμα γαλλικών και αγγλικών στίχων ταίριαξε «γάντι» με την αισθαντική φωνή της Maré. Το αποτέλεσμα δεν πέρασε απαρατήρητο από τα ραδιόφωνα της χώρας μας, αντιθέτως.
Iggy Pop – Les feuilles mortes (2009)
Σύνθεση του 1945 που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1946 στη γαλλική ταινία “Les portes de la nuit”, με τον Yves Montand να πρωταγωνιστεί. Έγραψε ιστορία η ερμηνεία του Montand, ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο αντίτυπα, αξέχαστη είναι και αυτή του Nat King Cole και φυσικά η αγγλογαλλική εκδοχή της Edith Piaf. Το τραγούδησαν επίσης στα γαλλικά και το δισκογράφησαν, κατά χρονολογική σειρά, οι «δικοί» μας Νάνα Μούσχουρη, Ντέμης Ρούσσος, Γιοβάννα και Μάριος Φραγκούλης. Έγινε επίσης διαχρονική επιτυχία στα αγγλικά, ως “Autumn leaves”.
Το 2009 ο Iggy Pop μας χάρισε μία ιδιαίτερη και πιο σύγχρονη εκδοχή του, το ερμήνευσε και αυτός στα γαλλικά. Απολαμβάνουμε τη βραχνή φωνή του στα 2/3 του τραγουδιού, στη συνέχεια τον «αντικαθιστά» επάξια το σαξόφωνο.
Hannah Williams & The Tastemakers – Work it out (2012)
Διαθέτει το «πακέτο», μουσική, στίχοι και κυρίως ερμηνεία. Δεν κυκλοφόρησε ποτέ σαν σινγκλ, συμπεριλήφθηκε στο ένα και μοναδικό άλμπουμ του σχήματος, το 2012. Η Βρετανίδα τραγουδίστρια παρέα με την επταμελή μπάντα των Tastemakers έχουν δώσει sold out περιοδείες σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Η Hannah Williams διαθέτει αυθεντική σόουλ φωνή, με χαρακτηριστικό γρέζι που εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Απέχει ένα «κλικ» από τα αυτιά σας.
Luca Sapio feat. The Dark Shadows – Someone (2014)
Ιταλός τραγουδιστής, συνθέτης και παραγωγός, με επιρροές από τα 70’ς και τα μπλουζ των 60’ς. Ηχογράφησε στη Νέα Υόρκη το δεύτερο άλμπουμ του, το πρώτο με το συγκρότημα του, τους Dark Shadows, που κυκλοφόρησε στην Αμερική το 2014. Μέσα από αυτό, μας παραθέτει μία αξιοπρόσεκτη ρομαντική μπαλάντα, ένα μίγμα από ροκ και σόουλ ήχους που μας παραπλανά ότι δημιουργήθηκε αρκετές δεκαετίες πριν. Αυτό το… someone φωνάζει πιο παραπονεμένο στις ελεύθερες ψυχές.
