Από τον Κωστή Δ. Μπίτσιο
«Blood Red Sky»
6,5/10
Φέτος προτίμησα να μη δω το μεσημέρι την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020. Είχα απογοητευτεί από τον ρατσισμό των συντελεστών-διοργανωτών τους https://www.bbc.com/news/world-asia-57924885.
Ευτυχώς οι ένοχοι απολύθηκαν άμεσα, αφού είχαν πρόβλημα με τις γυναίκες, την αναπηρία, το πάχος και το Ολοκαύτωμα. Σαν να είχαν απολυθεί εδώ μέχρι και τις 12 Αυγούστου 2004 η Γιάννα Αγγελοπούλου, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο Θωμάς Μοσχόπουλος και ο Κωνσταντίνος Βήτα.
Έχοντας υπάρξει εθελοντής στις Τελετές Έναρξης και Λήξης του 2004, αλλά και στα Pre-Games του 2003, δεν θυμάμαι ούτε μία στιγμή bullying, body-shaming και ρατσισμού στις δικές μας πρόβες, ούτε μία προσβλητική κουβέντα προς εμάς. Αντί της τελετής του Τόκυο είδα στο Netflix το διασκεδαστικό Blood Red Sky, μια μείξη World War Z, Snakes on a Plane και Flightplan, ήτοι το Zombies on a Plane.
Στον νέο φιλμ του σκηνοθέτη και σεναριογράφου (μετά του Stefan Holtz) Peter Thorwarth (σεναριογράφος του The Wave, 2008) η ασθενής επιβάτης αναγκάζεται να αναλάβει δράση, όταν η πτήση - στην οποία συνοδεύεται από τον ανήλικο γιο της – πέφτει θύμα αεροπειρατίας.
Η ταινία δεν διαθέτει γνωστό καστ. Πιο αναγνωρίσιμος ο Dominic Purcell του Prison Break. Η καλή αρχική ιδέα χάνει την ουσία της μετά την πρώτη ώρα, όταν η υπόθεση μπάζει από αφελείς και εύκολες επιλογές. Η πρωταγωνίστρια όμως (Peri Baumeister) κρατά τον δυναμισμό της και ο Alexander Scherr είναι όσο πιο κακός και ισχυρός αντίπαλος γίνεται. Τα οπτικά εφέ και το μακιγιάζ είναι καλά. Το σενάριο προσπαθεί να διατηρήσει μια σοβαρότητα, όταν έξυπνα «παίζει» με την ισλαμοφοβία.
Trivia: Στην ταινία ακούγεται μια μέτρια μπαλάντα (I Found You) από τον Austin Hartley-Leonard και την Quincy Coleman (κόρη του Dabney Coleman, 1932).
Η ταινία παίζεται στο Netflix.
