Δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσει του Αγίου Στυλιανού και να μην σκεφτώ τη Στέλλα. Δεν μιλάω για κάποια φίλη ή συγγενή, αλλά για το αριστούργημα του Κακογιάννη. Ούτε ξέρω πόσες φορές το έχω δει, από τότε που έφηβος αποφάσισα πως αυτή θα είναι η ταινία της ζωής μου. Βέβαια, κάποιοι κακεντρεχείς είχανε τότε πει πως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης που στο δικό του θεατρικό έργο «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» βασιζόταν το σενάριο, δεν είχε στον νου του μόνο την Μελίνα όταν το έγραφε, αλλά και την Κάρμεν του Προσπέρ Μεριμέ, που έμεινε στην Ιστορία χάρη στον Ζωρζ Μπιζέ και την δική του όπερα. Ο Μιχάλης Κακογιάννης πάλι μού είχε πει πως μπορεί το σενάριο να αποδίδεται στον Καμπανέλλη, όμως το ντεκουπάζ και τους διαλόγους της ταινίας τα είχε φροντίσει εκείνος.
Η Στέλλα ήταν η δεύτερη ταινία του Κακογιάννη μετά το Κυριακάτικο ξύπνημα, και όπως έγραφε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Εικόνες στις 31 Οκτωβρίου του 1955 η Ροζίτα Σώκου, «Η Στέλλα είναι μια ερωτική ιστορία σκηνοθετημένη με δύναμη, παιγμένη με πάθος, τραγουδημένη θά'λεγε κανείς στον ήχο των μπουζουκιών που ερμηνεύουν, με τον δικό τους τρόπο, το κρυφό της νόημα». Η ταινία άρεσε όταν παίχθηκε στις Κάννες, συνεχίζει η Ροζίτα του '55. Η Ολίβια ντε Χάβιλαντ, ο κριτικός τής Le Monde Μπαρονσελί, άλλοι ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, αγοραστές ενδιαφέρθηκαν. Και κυρίως ενδιαφέρθηκε ο Ζυλ Ντασέν, συμπληρώνω εγώ, που για χάρη της Μελίνας όταν την είδε τότε, εγκατέλειψε την επί χρόνια σύντροφό του, διάσημη Ιταλίδα ηθοποιό Βαλεντίνα Κορτέζε.
Μια άλλη Ιταλίδα, σπουδαία ηθοποιός κι αυτή και μέλος της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ, η Ίζα Μιράντα είχε χαρίσει ένα κουκλάκι στην Μελίνα σαν βραβείο για την ερμηνεία της στη Στέλλα, αφού το κανονικό βραβείο του Φεστιβάλ η επιτροπή το είχε δώσει στη σύζυγο του Τζιν Κέλυ Μπέτσυ Μπλερ για την ταινία «Μάρτυ». Για την Μελίνα έγραφε στην ανταπόκρισή της απ'τις Κάννες το 1955 η Ροζίτα: «Στέλλα είναι η Μελίνα Μερκούρη. Απαιτητική και άγρια, τρυφερή και αφοσιωμένη, πιστή στον εαυτό της και σε κανέναν άλλο, κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος της ταινίας».
Ακόμα τότε η Ροζίτα δεν είχε πει πως στην Στέλλα η Μελίνα παίζει τον εαυτό της. Και θεωρούσε τυχερό τον Κακογιάννη στην εκλογή των ηθοποιών του.Όλων. Από Φούντα, Ζουμπουλάκη, Καλογερίκου, Αλεξανδράκη μέχρι Παπαγιαννόπουλο και Κώστα Κακαβά σε πρώτη εμφάνιση με το όνομα Καράλης.
Καλά λόγια είχε βέβαια η Ροζίτα και για τη Σοφία Βέμπο, ανοιχτόκαρδη ταβερνιάρισσα, για μένα στο ρόλο της ζωής της. Η ίδια η Βέμπο είχε παράπονα. Έλεγε πως άλλα τής είχαν τάξει στην αρχή κι άλλα 'γίναν στο τέλος. Ξέρετε τώρα, τα γνωστά. Πού θα γραφτεί το όνομα στους τίτλους, ποιος θα λέει τα τραγούδια και άλλα τέτοια.
Αλλά αν και ενοχλημένη, η Βέμπο ήταν εκείνη που τους μάζεψε όλους όταν τέλειωσαν τα γυρίσματα για να το γιορτάσουνε με πάρτι. Και την Σοφία Βέμπο προτείνω να δούμε κι εμείς τώρα και να την ακούσουμε να τραγουδά για τους πελάτες του κέντρου «Ο Παράδεισος», «Ο μήνας έχει 13, καταραμένη μέρα»Η μουσική είναι φυσικά του Μάνου Χατζιδάκι και τους στίχους, όπως και στα άλλα τρία Χατζιδακικά τραγούδια της ταινίας, έγραψε ο Μιχάλης Κακογιάννης.
