Τι μπορεί να θυμηθεί κανείς από την παιδική του ηλικία; ελάχιστα πράγματα, όμως, αν και δεν μ' αρέσει γιατί φοβάμαι τις επιστροφές στο παρελθόν επειδή πιστεύω ενδόμυχα ότι σημαίνουν ολοκλήρωση της διαδρομής, θα την ακολουθήσω, άλλωστε κανείς δεν μπορεί να αποφύγει το πεπρωμένο.
Το Ρουφ ουσιαστικά είναι ένας δρόμος, η Μεγάλου Βασιλείου που έχει πάρει το όνομα της από την εκκλησία που είναι στο τέλος του δρόμου.
Θυμάμαι το τραμ και το λεωφορείο με τον αριθμό 4 που πέρναγε έξω από το σπίτι μας, μέναμε στο 26 νομίζω σε ένα σπίτι με καμιά 15αριά ακόμα οικογένειες, με πιο γνωστή μάλλον την οικογένεια Τακούνα που ο μεγάλος αδελφός τους ήταν τερματοφύλακας, στον ΠΑΟ Ρουφ.
Στο 32 έμενε η θεία μου η Ανθούλα με άλλη μία οικογένεια την Χονδρού νομίζω, με την Εύα την κόρη τους να παντρεύεται τον θεατρικό επιχειρηματία Μακράκη και την κολλητή φίλη της Μάρω Κοντού, άσημες τότε, να μου λέει πριν από 30 χρόνια ότι δεν ξέρει τίποτα όταν την συνάντησα στον 9,84, προφανώς δεν θα ήθελε επαφές με αυτήν την ανώνυμη πτυχή της ζωής της.
Λίγο πιο πάνω, προς του Καμπά. έμενε ο φαφούτης, έτσι τον λέγαμε και πηγαίναμε και παίζαμε πινγκ πονγκ στο σπίτι του, ενώ δίπλα μας έμενε η οικογένεια Στασινόπουλου, καλά παιδιά, ο Χρήστος λίγο μεγαλύτερος με είχε μυήσει στα κλασικά εικονογραφημένα και άλλα έντυπα της εποχής..
Πιο δίπλα η οικογένεια με τη Μπουλού, που έκανε συχνά πάρτι/.
Απέναντι μας η οικογένεια Μερκούρη, δεν θυμάμαι καλά, νομίζω είχε συγγένεια με την Μελίνα η οποία ερχόταν συχνά, πιο δίπλα μια θεία μου νομίζω, η Θεία Λένα, δεν ξέρω από πού ήταν θεία μου.
Δύο σπίτια πάνω, δύο σπίτια κάτω, οι παιδικοί μου κολλητοί Σπύρος Κληρονόμος και Γαβρίλος Κουλακιώτης, τον Γαβρίλη δεν τον συνάντησε ποτέ από τότε που έφυγα από το Ρουφ πριν από αιώνες, τον Σπύρο, τον είδα και τον γνώρισα τυχαία στον Πειραιά στην δεκαετία του '90 όταν πήγαινα την Λουίζα στο Τζάνειο από την Σαλαμίνα γιατί είχε μπει ένα γυαλί στο πόδι της.
Στο γήπεδο της συνοικίας έπαιζαν συχνά εκτός από την τοπική ομάδα και μεγάλες ομάδες, όπως ο Απόλλωνας, ενώ δίπλα είχε μία έκταση με χώμα από ασβέστη που ήταν η καλύτερη μας. είχε και διάφορα σίδερα που κόβαμε και τα πουλάγαμε και παίρναμε κάνα δίφραγκο.
Οι γραμμές του τρένου απείχαν περίπου 300 μέτρα από το σπίτι μας, αλλά εμείς νομίζαμε ότι ήταν χιλιόμετρα μακριά.
Ο πετροπόλεμος ήταν στην ημερησία διάταξη και μέσα στην συνοικία οι ξιφομαχίες με ξύλινα σπαθιά και πολύ ξύλο σε 10χρονα περίπου που ήμασταν τότε, θυμάμαι ότι αρχηγός μιας αντίπαλης συμμορίας ήταν ο Χαλίφης.
Πέρασα πριν από χρόνια από τη συνοικία, το παλιό σπίτι της θείας μου είναι ακατοίκητο και σχεδόν ερείπιο, σαν να έβλεπα την Δρέσδη πριν από 50 χρόνια.
Από το Ρουφ ξεκίνησε νομίζω και η οικογένεια Γιαννακόπουλου.
Κώστας Ζουγρής
ΥΓ ξέχασα τα πιο βασικά, το μπακάλικο του Κουτσούλη στην γωνία από το οποίο ψωνίζαμε τα πάντα, το ψιλικατζίδικο Σιμάτος πραγματικά ψαγμένο μαγαζάκι το εργοστάσιο της Ελβιέλα την κόρη του οποίου παντρεύτηκε κάποιος εργάτης ο οποίος είχε σχέσεις με την χωρισμένη μητέρα μου και την άφησε, λογικά για τα χρήματα, εμείς μέναμε σε ένα δωμάτιο 2Χ1,5, και βέβαια μπορεί να κάνω λάθος σε μερικά ονόματα, ήμουν πολύ μικρός τότε. Τέλος αξέχαστες οι μυρωδιές του εργοστάσιου Παυλίδη, εμείς τότε το πολύ να τρώγαμε καμία καραμέλα τσάρλεστον, όχι σοκολάτα.
