Θυμάμαι άλλες εποχές, όταν ήμουν παιδί, τα εργοστάσια που υπήρχαν σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το σπίτι μου που βρισκόταν μόλις 2 χιλιόμετρα από την Ομόνοια, στην περιοχή του Ρουφ.
Στα 100 μέτρα ήταν η Ελβιέλα η τότε γνωστή βιομηχανία σπορ παπουτσιών, εκεί δούλευε σαν εργάτης ο νέος που εγκατέλειψε την χωρισμένη μητέρα μου για να παντρευτεί την κόρη του ιδιοκτήτη, το θυμάμαι αν και ήμουν μικρότερος ίσως από 10 ετών.
Πιο κάτω στην Πέτρου Ράλλη είχαμε την ΕΒΓΑ και την ΑΣΤΥ, τα Μπισκότα Παπαδοπούλου ήταν λίγο πιο μακριά και δεν έφτανε μέχρι εκεί η χάρη μου, γενικά το Ρούφ και ο Βοτανικός είχαν πολλές βιομηχανίες.
Οι σοκολάτες Παυλίδη, 200 μέτρα από το σπίτι μας στην Αγίου Βασιλείου μοσχοβολούσαν την περιοχή, αλλά δεν είχαμε μία για να τις απολαύσουμε, ούτε Θείους να μας φέρουν μία σοκολάτα
Τώρα οι φτωχοί νέοι δεν γνωρίζουν τις πριγκίπισσες στα εργοστάσια που δουλεύουν, αλλά στα reality όπου τα πλούσια κοριτσόπουλα πηγαίνουν για να σκοτώσουν την ανία τους.
Ανύπαρκτη η βιομηχανία στην χώρα μας, τα εργοστάσια έχουν γίνει καταφύγιο φαντασμάτων τα οποία φαντάσματα βγαίνουν νύχτα και μέρα πια και αγοράζουν συντηρώντας μια άρρωστη κοινωνία η οποία δεν δείχνει ότι θα είναι η ίδια μετά από 30 χρόνια σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, η Ελλάδα μένει πίσω, όποιο κόμμα και να κυβερνά.
Μα το '50 είχατε τα γαϊτανάκια, φοράγατε τρύπια παπούτσια, ένα παλτό για 7 χρόνια, ναι αλλά η σύγκριση να γίνει με την Αμερική του '50, την Αγγλία, την Γαλλία, την Ιταλία, όχι τα υπόλοιπα Βαλκάνια.
