Παρέμβαση στο θέμα με Παυλίδη/Μαρκόπουλο
Σε ρωτάει κάποιος ,τι γράφει ρε φίλε ο Ζουγρής , η απάντηση είναι ότι δεν γράφουν τα χέρια του , γράφει το πολυάσχολο μυαλό του και έχει ειδικότητα στο να ανοίγει πολλά θέματα ταυτόχρονα .
Θέματα , ναί είμαστε χώρα τών συγκεκριμένων αντιθέσεων όπως τελειώνει με πύρκαυλη σαφήνεια το πρώτο μέρος τής ανάρτησης , η επόμενη πρόταση περί Μαρκόπουλου είναι ένα γαμώτο που πολλοί νιώθουν , ακούστε ρε , τα αυτιά μόνο αφήστε στην διάθεση τής μουσικής , και μετά έρχεται το κύριο ζήτημα . Δεν τον ξέρω προφανώς τον Παυλίδη , ελπίζω όχι ότι με νοιάζει να είναι κάποιος ωραίος άνθρωπος , δεν συνέπεσε με την ακμή τής μουσικής μου διάθεσης και ύφους , μην παρεξηγηθώ δεν είναι το θέμα μου ο Παυλίδης. Το θέμα μου είναι ότι η μουσική όπως και άλλες τέχνες εντός ή εκτός εισαγωγικών έχουν ανάγκη από ήρωες , έστω από σημαίνοντες , κάποια κορυφή ρε παιδί μου που από κάτω της να σκιαγραφείται το βουνό τής τέχνης και να μένουμε εμείς να οριοθετούμε υποκειμενικά το ύψος τού καθενός . Εδώ η κάμερα πιάνει τον εαυτό μας να προσπαθεί να αξιολογήσει θετικά φιγούρες , και καλά τοτέμ , τού παρελθόντος πού με την σειρά τους πασχίζουν να νεκραναστήσουν για πάρτη τους το ακόμα παλιότερο παρελθόν σε μιά ολοφάνερα ατυχή προσπάθεια να στολίσουν το μηδενικό τους τελικά βιογραφικό με δώρα γνωστά και κοινότοπα πού στον δικό τους who cares εσωτερικό ανεπιθύμητο για τούς άλλους κόσμο ήρθε γράμμα από τα παλιά .
Ποιός Παυλίδης , οι σοκολάτες ; κάνει "είσοδο" με τον Μαρκόπουλο , άσε να μπεί ο αλλος κύριος περιμένει ώρα . Αποκαθήλωση τώρα , η Ελληνική μουσική είναι μιά ισοπεδωμένη άνυδρη έρημος , μόλις πενηνταρήζει εξηνταρήζει ο κάθε wannabe Bruce θυμάται το παρελθόν , εδώ είναι η παράγκα , μέσα έξω ξέρεις που πρέπει να πάς , το επίθετο βρες το μόνος σου . Μπαφιάσαμε με τα "είδωλα" και την αδυναμία μας να αντιληφθούμε το κενό τού χώρου .
Neverwill
