Όπως συμβαίνει στην πολιτική, τις τέχνες, τον αθλητισμό και όλες τις ανθρώπινες κοινωνικές δραστηριότητες, πάντα θα υπάρχουν και στην μουσική, σε χώρες με το πολιτιστικό επίπεδο της Ελλάδας, αυτοί οι οποίοι θα γκρινιάζουν για την επιτυχία σε κάθε επίπεδο.
Είναι αυτοί που πάντα θα βρίζουν τους πρωθυπουργούς και προέδρους, τους Beatles, τον Σαββόπουλο, τον Bill Gates και γενικά όποιον πετυχαίνει στον τομέα του και ξεχωρίζει από τους άλλους.
Ειδικά στην μουσική, εδώ έχουν προσθέσει και το κριτήριο της πολιτικής τοποθέτησης, όπου πρέπει να είσαι εκατομμυριούχος μεν, με τουλάχιστον 20 σπίτια, αλλά πρέπει να κατηγορείς συχνά το κατεστημένο και να λες το πόσο συμπονείς τους φτωχούς.
Όσοι γνωρίζουν επιτυχία είναι κάτι σαν καταραμένοι, διάβασα πριν μία δυο μέρες στο διαδίκτυο μία ανάρτηση κάποιου που έλεγε νομίζω για το ποιον δίσκο θα επέλεγες, ας πούμε κάτι σαν του αν έμενες σε ένα νησί, όλοι διάλεγαν περιθωριακά άλμπουμ από ονόματα τα οποία είναι κυριολεκτικά πεθαμένα σε διεθνές επίπεδο, αν και μερικά από αυτά έγραψαν κάποια ιστορία.
