Oι Pink Floyd ανήκουν σε μία μικρή ομάδα καλλιτεχνών που κατάφεραν να σπάσουν την συνηθισμένη περιορισμένη χρονικά περίοδο που έχει απήχηση ένας καλλιτέχνης στο ευρύ κοινό.
Όσοι έζησαν την πορεία τους όλα αυτά τα χρόνια ουσιαστικά ξέρουν ότι τελείωσαν με την κυκλοφορία του Final Cut αυτό όχι γιατί ο Roger Waters ήταν το μυαλό τους, αλλά γιατί οι Pink Floyd μέχρι το 1985 ήταν ένα σύνολο που βασιζόταν στους David Gilmour και Roger Waters, η μουσική ισορροπία που υπήρχε μεταξύ τους κρατούσε τα άλμπουμ του συγκροτήματος σε ένα επίπεδο που δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν τα άλμπουμ που ακολούθησαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν καλά.
Αυτό το ήξερε ο Gilmour γι' αυτό και δεν κυκλοφορούσε συχνά δίσκους κάτω από το όνομα του συγκροτήματος, το ίδιο συνέβη βέβαια και με τα προσωπικά άλμπουμ του Roger Waters που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά της περιόδου που ήταν μέλος των Pink Floyd.
Αν ψάξουμε στην μουσική ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι τα μεγάλα συγκροτήματα ήταν αυτά που είχαν τουλάχιστον δύο ισάξια μέλη, αυτό γιατί δύο κορυφαίοι μουσικοί προσφέρουν στο κοινό την επιλογή δύο διαφορετικών απόψεων που συχνά ανανεώνει το ενδιαφέρον του.
Η περίοδος με τον Syd Barrett ήταν εξαιρετική, αλλά περιόριζε το συγκρότημα σε ψυχεδελικούς ήχους που είχαν ημερομηνία λήξης, γι' αυτό και επήλθε ο χωρισμός.
Οι απόψεις των David Gilmour και Roger Waters που λένε συχνά ότι το συγκρότημα ή και η πιθανή μελλοντική συνεργασία τους έχει τελειώσει, έχει σαν βάση την εκμετάλλευση όσο μπορούν περισσότερο της προσωπικής τους καριέρας, όσο μπορεί να γίνει αυτό, γιατί τα χρόνια πέρασαν και κανείς δεν μπορεί να έχει την απαίτηση από μουσικούς που είναι γύρω στα 70 χρόνια τους , να μας δίνουν αυτά που έδιναν όταν ήταν νέοι.
Όμως η εμπειρία των Gilmour και Mason σε συνεργασία με τον Phil Manzanera που είναι εξαιρετικός μουσικός, γι' αυτό και ζήτησε την συνεργασία του ο Gilmour, μας χάρισε ένα ακόμα άλμπουμ με συνθέσεις του αδικημένου Richard Wright, δώρο από το συγκρότημα που έρχεται να συντηρήσει τον μύθο τους που δημιουργήθηκε ουσιαστικά από έργα όπως τα Atom Heart Mother, Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here και The Wall.
Αυτά τα άλμπουμ θα ακούνε οι νέοι και στους επόμενους αιώνες αφού εντάχθηκαν πια σ' αυτό που ονομάζουμε κλασική μουσική.
Στα επόμενα χρόνια ίσως μάθουμε αν υποχωρήσει ο εγωισμός των Waters και Gilmour και απολαύσουμε ένα ακόμα άλμπουμ συνεργασίας τους, συνήθως φτάνοντας προς το τέλος οι άνθρωποι γίνονται πιο λογικοί, οπότε προσωπικά δεν αποκλείω μία μελλοντική συνεργασία, μια και δεν έχει πια νόημα η αντιπαλότητα.
Ο μύθος υπάρχει όμως και μεταφέρεται χρονικά στους νεότερους ανεξάρτητα των εξελίξεων.
Κώστας Ζουγρής
