Δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο το να θέλουν οι ισχυρές μειοψηφίες να κάνουν κουμάντο σε ό,τι συμβαίνει στον πλανήτη για το οποίο δεν συμφωνούν.
Το διαδίκτυο είναι χώρος εντελώς ανεξέλεγκτος και αρκεί ένας να δώσει το σύνθημα για κάτι για το οποίο δεν συμφωνεί και σίγουρα θα βρει συμπαραστάτες αφού δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσουν όλοι ακόμα και στα αυτονόητα.
Κάθε μέρα έχουμε παρεμβάσεις αυτών που συνήθως θέλουν να το παίξουν εισαγγελείς και να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους, από την πλευρά τους οι εισαγγελείς έχουν συνηθίσει πια στον ρόλο τους, δεν τους προστατεύει και η πολιτεία και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ασκήσουν τα καθήκοντα τους.
Αυτοί που διαμορφώνουν κομμάτι της κοινής γνώμης είναι απόφοιτοι σχολών που έχουν ανοίξει τηλεοπτικοί σταθμοί και δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τους δεκάδες ταλαντούχους που κάθε μέρα σε προκαλούσαν με τα γραπτά τους να τους παρακολουθήσεις ανεξάρτητα της πολιτικής τους τοποθέτησης. Τώρα δε όλοι από τους New York Times μέχρι Τα νέα της Άνω Ραχούλας, όλοι είναι δήθεν προοδευτικοί, ενώ στη πραγματικότητα υπερασπίζονται με λύσσα τα κεκτημένα τους.
Στα πιο ανάλαφρα, έχουμε τους ειδικούς οι οποίοι σε μια περίπτωση δεν βρήκαν ωραίο το άγαλμα για την Μαρία Κάλλας και σχεδόν απαίτησαν την αλλαγή του. Αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν υπεύθυνοι για την τέχνη σε κάθε μορφή θα είχαν αλλάξει την ιστορία της ανθρωπότητας όσων αφορά τις τέχνες.
Σαφώς και έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν την γνώμη τους για το αν τους αρέσει κάτι ή όχι, όμως όχι να απαιτήσουν να αντικατασταθεί, αυτό θα το κρίνει η πολιτεία και όσοι έκαναν αυτή την προσπάθεια, εγώ σαν πολίτης νομίζω ότι η καλλιτεχνική αξία ενός αγάλματος δεν κρίνεται μόνο από την ομοιότητα που έχει με αυτό που προσπαθεί να απεικονίσει.
Κώστας Ζουγρής
