Από μια παλιά κασέτα, μέχρι το όνειρο του ΟΑΚΑ. Η εξομολόγηση ενός Bon Jovi-κού...

Από τον ALi Mathloum

Λένε ότι είναι δυσκολότερο να γράψεις για κάτι ξεχωριστό για σένα μιας κ σε πιάνει τελειομανία ή δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και αντί για writer's block παθαίνεις overload. Όσοι με ξέρουν απορούν πως δεν έχω αφιερώσει ακόμη ένα κείμενο για αυτό το συγκρότημα, έφτασε η ώρα αλλά δε θα είναι παρουσίαση ή κάποια διατριβή, θα’ναι εντελώς προσωπικό, φλύαρο & συναισθηματικό! Χωρισμένο σε 3 παραγράφους. Οποιοσδήποτε έχει έναν πολύ αγαπημένο καλλιτέχνη ή γκρουπ ίσως μπορεί να ταυτιστεί…

1 : Η Κασέτα που μ ’έκανε να αγαπήσω την Rock

Εφτά ετών λοιπόν μπαίνοντας στο νέο μας σπίτι μετά από ξεσκαρτάρισμα κάποιων πραγμάτων που είχαν αφήσει οι προηγούμενοι, τους οποίους θα θελιά να ευχαριστήσω κ να συγχαρώ το γούστο τους, βρίσκω μια σακούλα τυλιγμένη και μέσα της εάν σωρό κασέτες. Οι περισσότερες δεν είχαν ετικέτες πάνω σχετικά με το περιεχόμενο τους, έτσι μ κινήθηκε η περιέργεια όταν από κάποιες που είχαν, κατάλαβα ότι ήταν μουσική και αποφάσισα να τις κρατήσω και να τις ακούσω.

Διαλέγω μια χωρίς ετικέτα στην τύχη κ ένα απόγευμα την βάζω στο στέρεο, ήταν κάπου στη μέση δεν ήταν γυρισμένη στην αρχή. Αρχίζει ένα μακροσκελές ρυθμικότατο intro με φωνητικά που παρέπεμπαν σε πολλούς ανθρώπους σε στάδιο να φωνάζουν HEY κάθε λίγο, με τράβηξε κατευθείαν λες κ ήταν γραφτό να μου δοθεί αυτή η εισαγωγή με το αργό build up σαν να με προετοίμαζε για το υπόλοιπο της ζωής μου, μετά από ένα φωνητικό break σκάνε όλα τα όργανα μαζί σαν δυναμίτης κάπου στο 1:58 και αρχίζει κανονικά το κομμάτι με κιθαριστικο hard rock riff, εκεί εκστασιάστηκα, ΔΕΝ είχα ξανακούσει κάτι τέτοιο πουθενά κ ποτέ, στο σπίτι αν έπαιζε μουσική σίγουρα δεν ήταν ροκ, το ταξίδι είχε ήδη αρχίσει κ το ήξερα καλά, σε λιγότερο από 2 λεπτά.

Το τραγούδι ήταν το Lay your hands on me των Bon jovi, και η κασέτα ήταν το Crossroad το πρώτο best of του γκρουπ το 1994(!) με σχεδόν όλες τις έως τότε επιτυχίες. Το επόμενο τραγούδι ήταν το you give love a bad name, νομίζω είναι αυτονόητο πως μετά από αυτό το κομμάτι είχα γίνει ήδη fan, φαντάσου όταν άκουσα και τα livin on a prayer, always , wanted dead or alive & blaze of glory! Να πω ότι για πολλούς μήνες δεν είχα καμιά ιδέα πως λέγεται αυτό που ακούω και ποιοι παίζουνε! Την άκουγα κυριολεκτικά κάθε μέρα κ φυσικά ήταν ο λόγος να πάρω το πρώτο μου walkman για να την ακούω όταν πηγαίνω σχολείο και πριν κοιμηθώ χωρίς να ενοχλώ, για μήνες κ χρόνια την ίδια κασέτα στο ριπιτ! Όσο για τις υπόλοιπες κασέτες οι πιο πολλές μ ήταν αδιάφορες κάτι techno, ξένη κ ελληνική ποπ εκτός από δύο.

Μια συλλογή από παλιά ροκ κυρίως μπιτλς και animals είχε μέσα και μια ακόμα με μπαλάντες των σκόρπιονς, αυτές οι 3 έθεσαν την βάση για την μουσική μου αντίληψη και προσωπικότητα χωρίς επηρεασμούς διαλέγοντας μόνος μου αυτό που ένιωθα άνετα να ακούω. Μετά από λίγα χρόνια (2000) σκάει μια διαφήμιση στην τηλεόραση με το It's my life που ήταν φρέσκο τότε, το μεγάλο comeback των BJ που τους έκανε για 2η φορά κατακτητές του κόσμου. Κάπου την ήξερα αυτή την φωνή λέω κ άρχισα να ακούω ραδιόφωνο λέω δε μπορεί θα το βάζουν, ήταν ο Village Fm αν θυμάμαι καλά και το έβαζε συχνά, αγοράζω λοιπόν άδειες κασέτες και αρχίζω να γράφω πάνω τους το It’s my life και οτιδήποτε άλλο 'ροκ' άκουγα εκεί αλλά κ σε άλλους σταθμούς (εννοείται) δημιουργώντας τις πρώτες μ συλλογές σε αναμονή να μάθω τον τίτλο από το παραγωγό για να το γράψω στο οπισθοχαρτάκι .

2 : Οι αναμνήσεις καλές ή κακές έχουν κάποιο τραγούδι σαν αναφορά

..........Είναι πολλές οι 'πρώτες φορές' στη ζωή μ που έχουν συνδυαστεί με το συγκρότημα από το New Jersey. Η πρώτη μου αγορά cd εννοείται κάνα χρόνο μετά την κυκλοφορία του Crush που είχε το its my life κ έχοντας αποκτήσει νέο στέρεο στο σπίτι, οδεύω προς το Metropolis στην ομόνοια, τεράστιο δισκάδικο με 3-4 ορόφους, παράδεισος. Μόνος μ φυσικά χωρίς να ξέρει κάνεις τπτ με μαζεμένο χαρτζιλίκι, μπαίνω κ ρωτάω κατευθείαν για αυτό που θέλω.

Το μάτι μου πάει πρώτα στο crossroad, την κασέτα που είχα, το πιάνω τρυφερά να δω γραμμένα όλα εκείνα τα κομμάτια που με συντρόφευαν τόσα χρόνια, πριν τσεκάρω όλα τα άλμπουμ που είχε εκεί καταλήγω στο καυτό τότε Crush. Ίσα που έφτανε το χαρτζιλίκι, φτηνά τη γλίτωσα, ήξερα όμως ότι θα επιστρέψω πολλές φόρες να τα μαζέψω όλα ένα - ένα, δεν υπήρχε you tube δεν είχα υπολογιστή και όλα ήταν ένας κόσμος που με περίμενε να τον ανακαλύψω κ να μαγευτώ χωρίς καμιά πρόγευση ή ιδέα! Μέσα στον επόμενο ένα ένα μίση χρόνο τα είχα αποκτήσει όλα, τα περισσότερα από το Μετρόπολις εκτός από το These Days ('95) που το έκανα ειδική παραγγελιά από δισκάδικο της γειτονιάς γιατί δεν το έβρισκα άλλου, ήταν τόσο ξεχωριστό όπως κ στην δισκογραφία τους, ένα διαμάντι χωρίς τις μεγάλες επιτυχίες άλλα με τραγούδια που σε κάνουν fan.

Γιατί μέσα από τις ακροάσεις όλων των άλμπουμ αυτό διαπίστωσα, ένα συγκρότημα μπαίνει στη καρδιά σου μέσα από τα λιγότερο γνωστά τραγούδια όχι τα μεγάλα χιτς , οι επιτυχίες είναι για να τις μοιράζεσαι στα μαγαζιά κ το ράδιο κ να σε τραβήξουν αρχικά και να πεις απλά 'μ αρέσουν αυτοί'. τεράστια εννοείται τα its my life, prayer, wanted, bad name, bad medicine, always, bed of roses, (μεγάλη λίστα, απτά λίγα γκρουπ με πάνω από 16 κορυφαία χιτς).

Άλλα τα τραγούδια που μιλάνε στην ψυχή σου που τα ξέρουν κ τα αγαπάνε όσοι έχουν εμβαθύνει όσο εσύ, είναι αυτά που σε κάνουν fan, αυτά είναι το μεδούλι ενός γκρουπ . όπως τα υποτιμημένα: 'wild is the wind' που όπως κ το Let it Rock στάθηκαν 'άτυχα' γιατί πέσανε μαζί με άλλα τεράστια κομμάτια άλλα δεν έχουν να ζηλέψουν τπτ , το υπέροχο από κάθε άποψη κ αγαπημένο μου 'these days', το επικό αριστούργημα Dry County το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι τους με το καλύτερο σόλο του Richie, το in these arms που έγινε χιτ άλλα όχι όσο του άξιζε, το μελαγχολικό 'My guitar lies bleedin in my arms' που κ αυτό αν το είχε άλλο γκρουπ θα ήταν πασίγνωστο, το βαθυστόχαστο Somethin to believe in που κ αυτό είναι απ'το άλμπουμ These Days το δημιουργικά ωριμότερο τους κατ'εμε. 'Someday i'll be saturday night', 'little bit of soul', 'just older', 'blood on blood', μεταξύ πολλών!

........Οι πρώτες μου αφιερώσεις σε κοπέλες εννοείται περιείχαν BJ, το bed of roses πήγαινε κ ερχότανε με το born to be my baby από δίπλα και το i'll be there for you, το 'Always' σαν ώριμο παιδί άργησα γιατί είχα κατανοήσει πόσο σημαντικό τραγούδι είναι στιχουργικά, κ θα ταν υπερβολή!! Το πρώτο μου πάρτι γενεθλίων το 2006 συνοδεύτηκε από μια τούρτα που είχε ζωγραφισμένη την φάτσα με το χαμόγελο από το εξώφυλλο του 'Ηave a nice Day' .

Κάποια χρόνια πριν, το κανάλι MAD είχε κάνει κλήρωση για μπλούζα κ αντίτυπο του άλμπουμ, είχα χαλάσει νομίζω 3 ολόκληρες κάρτες για να κερδίσω, το άλμπουμ ήταν σπέσιαλ εντίσιον σε αντίθεση με το δικό μου και πέθαινα για την μπλούζα, δε ξέρω αν έγινε κλήρωση για μένα, αλήθεια πιστεύω ότι μετά από τόσα μηνύματα το είδαν κ είπαν 'νταξει, δώστου το, το αξίζει'! Να κυκλοφορείς με την μπλούζα κ να τσεκάρεις διακριτικά μήπως δεις κάποιον που θα μοιράζεται την ίδια τρέλα θα το καταλάβεις αμέσως άλλωστε!

3: Η εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου, ΟΑΚΑ 2011

.......... Περνάνε τα χρόνια και πραγματικά πιστευτά ότι ίσως να μην έχω την ευκαιρία να τους δω κάποια στιγμή, ιδίως για Ελλάδα δεν είχα ελπίδα αφού δεν είχαν έρθει έως τότε. μέχρι το φθινόπωρο του 2010, όπου ένα πρωινό, αφού έμπαινα κάθε μέρα στο επίσημο σαιτ τους αγνοώντας τα υπόλοιπα με τις φήμες, ήθελα εκεί να το δω στα σίγουρα, και βλέπω την λίστα με τις πόλεις της ευρωπαϊκής περιοδείας, δεν πιστευτά στα μάτια μου, Athens, july 20/2011. fuckin Athens!!! 'Ήξερα αμέσως που θα βρίσκομαι, ήθελα να κοιμηθώ κ να ξυπνήσω εκείνη την ήμερα ήταν αιωνιότητα άλλα τουλάχιστον ήξερα. Όταν βγήκαν τα εισιτήρια, ήθελα φυσικά μπροστά στο 'circle' άλλα ήταν λίγο τσιμπημένα γύρω στα 350 ευρώ (!, ναι γάμα τα) κ δεν με έπαιρνε αν κ ήμουν στο τσακ!

Κατέληξα λίγα μετρά πιο πίσω, όχι αρένα βεβαία άλλα στο golden standin (150e) και ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα πότε ειλικρινά πιστεύω ότι είχα την καλύτερη θέση ανάμεσα στα 70χιλ άτομα! και το άξιζα! Δεν βρήκα κάποιον γνωστό μου δυστυχώς να θέλει να δώσει τόσα για να ναι μαζί όποτε όπως άρχισα το ταξίδι στα 7 έτσι πήγα κ στη συναυλία, μόνος, άλλα μόνο στην διαδρομή τελικά. καμιά ώρα πριν στο γκολντεν, άνετος, να περνάει αμήχανα η ώρα πιάνω θέση κ μετά το opening act κτλ πέφτουν τα φώτα στο ΟΑΚΑ, είχε γεμίσει κ ένιωθες στον αέρα την αγωνία, αρχίζουν ένας ένας να βγαίνουν ο david, o tico , o hugh, και o Richie ο οποίος αρχίζει κ 'χώνει' το riff απ'το Raise your Hands, λίγο πριν το κουπλέ, ανάμεσα σε εκωφαντικές τσιρίδες, εμφανίζεται τελευταίος κ ξαφνικά όπως πάντα ο Τζον, με τη γνωστή του στάση με τα χέρια υψωμένα δίνοντας το σύνθημα να ξεκινήσει το πάρτι, είναι από τις στιγμές που δε θα ξεχάσω ποτέ το αντίκρισμα αυτό, γνωρίζοντας ότι για τις επόμενες δυο ώρες θα ζήσω κάτι που ονειρευόμουν χρόνια. Όπως κ ο τζον που μετά το raise your hands φωνάζει αυτό που λέγανε όλοι Finally, Finally, Finally...!

Θα αναφερθώ σε 2 στιγμές από τη συναυλία πολύ ξεχωριστές, η μια το wanted dead or alive....μπαίνει το ίντρο κ αρχίζουν όλοι να τραγουδάνε το κούπλε, ο τζον κοιτιέται με τον ριτσι, πάει στο μικρόφωνο, ''you know this one huh?'' ακούγεται ιαχή από yeah, οκ λέει ''sing'' , και όσο 70χιλ κόσμος τραγουδάει ''its all the same only the names will change'' πιάνει η κάμερα τον τζον στην μεγάλη οθόνη από πίσω με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, δεν το περίμενε αυτό να το ξέρουν ΟΛΟΙ!

Τραγουδήσαμε όλο το πρώτο μέρος του τραγουδιού όπως γίνεται σε πολλά λαιβ των BJ, ήλπιζα μέσα μ ότι θα γινόταν στο οακα, κ έγινε, ήταν μαγικό!! δεύτερη στιγμή το Livin on prayer,το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, η Ελλάδα τότε εν μεσώ βαριάς κρίσης και ο τζον πριν το κομμάτι το οποίο στιχουργικά άρμοζε 100% στην κατάσταση των Ελλήνων, έδωσε έναν μικρο λόγο για την ιστορία της Ελλάδας κ τις δύσκολες στιγμές κ 'μας' αφιέρωσε σε όλους το επόμενο κομμάτι, άρχισε μόνος του το ρεφρέν ακαπέλα κ συνεχίσαμε όλοι μαζί.... Συναισθηματικά πολύ έντονο καθόλη τη διάρκεια με συμμετοχή 70χιλ κόσμου! Να πιάνεσαι αγκαλιά με άγνωστους που ξέρετε ότι αυτό το κοινό δέσιμο είναι αρκετό για να σπάσει την αμηχανία κ να τραγουδάτε αγκαλιά, μοναδικό! Ο ήχος αψεγάδιαστος (καμιά σχέση με peppers & acdc) και όλα στημένα στην εντέλεια. φυσικά πέρα από λίγες φωτό κ κάνα δυο βίντεο δεν τράβηξα τπτ άλλο κ το ΕΖΗΣΑ.

4: Αγαπημένο γκρουπ δεν αλλάζεις και δεν είναι ντροπή

........Από την εφηβεία μέχρι κ σήμερα διεύρυνα τους μουσικούς μ ορίζοντες πάρα πολύ σε υψηλά επίπεδα θεωρώ κ συνεχίζω καθημερινά, αγαπημένοι υπάρχουν κ άλλοι (maiden, sabbath, springsteen, floyd, Jethro κτλ) και μουσικά καλύτεροι αλλά η πρώτη αγάπη είναι ξεχωριστή κ δεν θα παραμεριστεί ποτέ και θα συνεχίζει να συνοδεύει τις καλύτερες (it’s my life) και χειρότερες (its hard lettin you go) στιγμές και κάθε σημαντική μέρα θα είναι εκεί.

Έχουν χλευαστεί κατά καιρούς από τους πιο σκληρούς ροκάδες ως ‘’φλώροι’’, ‘’ποζέρια’’ και άλλα αντίστοιχα… Η αλήθεια όμως βρίσκεται σε αυτό το τεράστιο fan base ανά τον κόσμο που τους ακολουθεί εδώ και 30+ χρόνια. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχει σοβαρή υπόσταση και πίσω από την βιτρίνα και τα hits. Οι Τζόβι είναι συγκρότημα που σε εμπνέει και σου δίνει ελπίδα. Στο ρεπερτόριο τους θα βρεις ποικιλία που δε συναντάς συχνά. Αυτά είναι ενδεικτικά κάποια πράγματα που εμείς οι τζοβικοί έχουμε διακρίνει στο συγκρότημα αυτό και θεωρούμε πως ναι, ακόμα κ με τη τόση επιτυχία, αξίζουν περισσότερης αναγνώρισης.

Όταν έχεις ένα αγαπημένο συγκρότημα, νιώθεις ότι τους γνωρίζεις προσωπικά και γίνονται οικογένεια σου, οι καλύτεροι σου φίλοι και δίνουν μελωδία στις αναμνήσεις σου…

Η καρδιά ανήκει σε μια ομάδα, μια γυναίκα...και ένα συγκρότημα.

Κeep the faith…