Όπως τα μεγάλα οικονομικά Funds κλείνουν τη χρονιά τους πριν από τις αρχές του Δεκέμβρη κάθε χρονιάς, έτσι και τα περισσότερα μεγάλα μουσικά site και περιοδικά δημοσίευσαν τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς στις αρχές αυτού του μήνα.
Οι λίστες που είδαμε αποδεικνύουν αυτά που ξέρουμε και λέμε εδώ και χρόνια. Σε όλες τις λίστες, στα 10 πρώτα, υπάρχει τουλάχιστον ένα άλμπουμ που δεν υπάρχει σε καμία άλλη λίστα, γεγονός που για μένα σημαίνει ότι ο καθένας προσπαθεί να εντυπωσιάσει με κάτι που θέλει να παρουσιάσει σαν ξεχωριστό.
Σε όλες τις λίστες απουσιάζουν ή κατέχουν χαμηλές θέσεις άλμπουμ που κατά γενική ομολογία, είναι τα λεγόμενα άλμπουμ της χρονιάς, από πλευράς εμπορικής, δημοσιότητας, αλλά και καλής κριτικής αποδοχής όταν κυκλοφόρησαν.
Πραγματικά είναι τουλάχιστον αστείο να απουσιάζουν ή να κατέχουν χαμηλές θέσεις άλμπουμ όπως το ανοιξιάτικο του Justin Timberlake ο οποίος προφανώς τιμωρήθηκε για τις αντιδράσεις του στις κριτικές που δέχτηκε το δεύτερό του άλμπουμ, το άλμπουμ του Εminem και το άλμπουμ του Drake.
Όσο και να προσπαθούν να μειώσουν την αξία δίσκων όπως αυτοί οι τρείς, η ιστορία, αλλά και ο κόσμος έχουν βγάλει την ετυμηγορία τους.
Ο καλύτερος τρόπος να αξιολογήσει κανείς τις επιλογές του, είναι να ανατρέξει πίσω στο χρόνο και να δει την πορεία που είχαν αυτά που επέλεξε σαν καλύτερα κάθε χρονιά.
Αναζητήστε τις ετήσιες επιλογές πολλών περιοδικών και site στο παρελθόν και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Η αλήθεια είναι ότι είναι αδύνατο να συμφωνήσουν δύο άνθρωποι για τη δημιουργία οποιασδήποτε λίστας, πόσο μάλλον οι πολλοί συντάκτες που εργάζονται σε περιοδικά όπως πχ τα Rolling Stone και NME.
Τι κάνουμε λοιπόν εμείς; απλά ακούμε αυτά που διαβάζουμε και δεν ξέρουμε και τα αξιολογούμε σύμφωνα με το γούστο μας.
Λουίζα Ζουγρή
