Το θεατρικό έργο του Τεννεσί Γουίλιαμς Cat on a Hot Tin Roof (Λυσσασμένη Γάτα) είναι ένα από τα πιο γνωστά και σημαντικά έργα του Αμερικανού συγγραφέα και αποτελεί κλασικό δείγμα της αμερικανικής θεατρικής λογοτεχνίας. Το έργο αυτό, όπως και πολλά άλλα του Γουίλιαμς, εξερευνά θέματα όπως η οικογενειακή δυσλειτουργία, η ψευδαίσθηση, η επιθυμία, η μοναξιά και η αναζήτηση της αλήθειας. Είναι ένα ρεαλιστικό και λιτό έργο που θίγει τις απαρχαιωμένες κοινωνικές και οικογενειακές νόρμες, εξερευνά καταπιεσμένες επιθυμίες και φανερώνει την απόγνωση που συχνά κρύβεται πίσω από την επιφανειακή ευδαιμονία. Οι διάλογοι είναι λιγότερο ποιητικοί απ' ότι στο Λεωφορείο ο Πόθος, αλλά γεμάτοι εικόνες και υποδόρια ειρωνεία.
Το δράμα εξελίσσεται κατά την διάρκεια ενός απογεύματος - βράδυ, σε μια φυτεία στο Μισισίπι, όπου η πλούσια οικογένεια του Νότου, Πολλιτ συγκεντρώνεται για τα γενέθλια του πατριάρχη, Μπιγκ Ντάντι. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο γιος του Μπρικ, ένας πρώην αθλητής που έχει βυθιστεί στον αλκοολισμό, και η σύζυγός του, Μάγκι, η οποία παλεύει να αναζωπυρώσει τη σχέση τους και να εξασφαλίσει τη θέση της στην οικογένεια. Ο Μπιγκ Ντάντι, όπως και η σύζυγός του, Μπιγκ Μάμα, δεν γνωρίζουν ότι ο Ντάντι πάσχει από καρκίνο, και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, που γνωρίζουν, προσπαθούν να διαχειριστούν τα άσχημα νέα αλλά και τις εντάσεις που ανακύπτουν από την επικείμενη κληρονομιά του.
Καθώς η νύχτα εξελίσσεται, αποκαλύπτονται βαθύτερες αλήθειες, οι εντάσεις κορυφώνονται και η γραφή του Γουίλιαμς, βαθιά υπαρξιακή, γεμάτη μελαγχολία και σκληρή αλήθεια, αποτυπώνει τη σύγκρουση ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, στη λαχτάρα για αγάπη και την αδυσώπητη μοναξιά. Ο Μπρικ, στοιχειωμένος από την απώλεια του καλύτερού του φίλου, Σκιπ (Skipper) και την αμφισβήτηση της σεξουαλικότητάς του, απομακρύνεται από τη Μάγκι, η οποία αγωνίζεται να τον κερδίσει πίσω.
Χαρακτήρες ανθρώπινοι αλλά πολύπλοκοι, εσωτερικοί και λιγότερο συμβολικοί απ' ότι άλλα έργα του, δυναμικές και προσωπικές συγκρούσεις, ατμόσφαιρα που συνυπάρχουν το πάθος με την απελπισία, η ομορφιά με την παρακμή και μια γλώσσα άμεση αλλά ταυτόχρονα αιχμηρή, σαν μαχαιριά που ανοίγει πληγές για να αποκαλύψει την αλήθεια. Η σύγκρουση του Μπρικ με τον πατέρα του, Big Daddy αντανακλά την σύγκρουση μεταξύ των γενεών και τις διαφορετικές απόψεις για τη ζωή και την επιτυχία. Με έξυπνους και εύστοχους διαλόγους, ο Τενεσί Γουίλιαμς εξετάζει πώς οι κοινωνικές νόρμες και οι προσδοκίες μπορούν να καταστρέψουν τις σχέσεις και να οδηγήσουν στην ψυχολογική καταστροφή. Κάτι παρόμοιο με το A Streetcar Named Desire, όπου η Μπλανς καταστρέφεται από τις προσδοκίες της κοινωνίας και την αδυναμία της να προσαρμοστεί στον νέο κόσμο.
Το έργο γράφτηκε την περίοδο 1953-55, εποχή που το άστρο του Γουίλιαμς μεσουρανούσε. Μεταξύ 1948 και 1959, επτά έργα του Τεννεσί Γουίλιαμς ανέβηκαν στο Μπρόντγουεϊ. Η Λυσσασμένη Γάτα πρωτοανέβηκε στο θέατρο πριν ακριβώς 70 χρόνια, στις 24 Μαρτίου 1955 και δύο μέρες πριν κλείσει τα 44 του χρόνια, ο ίδιος ο Τεννεσί. Σκηνοθέτης ήταν ο Ελία Καζάν και η Barbara Bel Geddes ήταν η Μάγκι, ο Ben Gazzara ήταν ο Μπρικ, ο Burl Ives, ο Big Daddy και η Mildred Dunnock η Big Mama.
Ο Καζάν, που είχε τεράστια επιρροή εκείνη την περίοδο, κατάφερε να πείσει τον Γουίλιαμς και επέβαλε τις αλλαγές που ήθελε στην ιστορία. Γι’ αυτό, όταν το θεατρικό έργο δημοσιεύτηκε αργότερα την ίδια χρονιά, η τρίτη πράξη υπήρχε σε δύο εκδοχές, μία του Καζάν και μία του Γουίλιαμς. Στο Λονδίνο το έργο ανέβηκε το 1958 με την Kim Stanley ως Μάγκι, τον Paul Massie ως Μπρικ και τον Leo McKern στον ρόλο του Big Daddy. Μέχρι σήμερα το έργο έχει ανεβεί δεκάδες φορές στο θέατρο με ονόματα όπως Elizabeth Ashley, Kathleen Turner, Ashley Judd, Scarlett Johansson, Sienna Miller και Daisy Edgar-Jones να είναι κάποιες από τις ηθοποιούς που κατά καιρούς έχουν υποδηθεί την Μάγκι.
Την ίδια χρονιά (1958),κυκλοφόρησε και η κινηματογραφική έκδοση του θεατρικού, σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Μπρουκς, με πρωταγωνιστές τους Ελίζαμπεθ Τέιλορ (Μάγκι), Πολ Νιούμαν (Μπρικ) και Μπερλ Άιβς (Μπιγκ Ντάντι). Και σε αυτήν την εκδοχή, η πλοκή τροποποιήθηκε, κυρίως οι ομοφυλοφιλικές υπόνοιες, λόγω της λογοκρισίας της εποχής, κάτι που έκανε έξω φρενών τον Τενεσί Γουίλιαμς, ο οποίος όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Ακολούθησαν δύο τηλεοπτικές παραγωγές του έργου, μία το 1976 με το ζευγάρι Νάταλι Γουντ και Ρόμπερτ Βάγκνερ, ενώ ο Laurence Olivier ήταν ο Big Daddy και η Maureen Stapleton, η Big Mama, και άλλη μία το 1984 με τους Τζέσικα Λανγκ και Τόμι Λι Τζόουνς, η οποία είναι και η πιο πιστή στην θεατρική έκδοση.
Ο Τενεσί Γουίλιαμς δικαίως θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς έχοντας προσφέρει στον κόσμο της τέχνης εξαιρετικά έργα όπως Ο γυάλινος κόσμος (The Glass Menagerie), Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire), Η νύχτα της ιγκουάνα (The Night of the Iguana), Ξαφνικά, πέρυσι το καλοκαίρι (Suddenly Last Summer), Το γλυκό πουλί της νειότης (Sweet Bird of Youth) και πολλά άλλα. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, με τον αλκοολικό και κακοποιητικό πατέρα, τη λατρεμένη του αδελφή που έπασχε από σχιζοφρένεια, και βέβαια την ομοφυλοφιλία του σε μια εποχή που την επέβαλλε στη σιωπή, σημάδεψαν τη ζωή και το έργο του.
Σε όλη του την ύπαρξη πάλευε με τους δαίμονές του – το αλκοόλ, τα βαρβιτουρικά και τον συνεχή φόβο ότι κληρονομούσε την ψυχική ασθένεια της αγαπημένης του αδελφής, Ρόουζ. Πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου 1983, σε ηλικία 71 ετών, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου Elysée στη Νέα Υόρκη. Η επίσημη αιτία θανάτου ήταν ασφυξία, που προκλήθηκε από το πώμα ενός μπουκαλιού φαρμάκων, το οποίο βρέθηκε στον λαιμό του.Η γραφή του Τενεσί Ουίλιαμς είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τις πιο σκοτεινές και ταυτόχρονα λαμπερές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. Χωρίς να ωραιοποιεί τη θλίψη, μετατρέπει το τραγικό σε κάτι σχεδόν λυρικό, προσφέροντας μια βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης μέσα από τις αδυναμίες της.
Οι χαρακτήρες του είναι πραγματικοί, με ελαττώματα και αδυναμίες, που αγωνίζονται να βρουν νόημα σε έναν κόσμο που φαίνεται να τους έχει εγκαταλείψει. Η μοναξιά και η αναζήτηση ταυτότητας είναι παρόν σε όλα σχεδόν τα έργα του τα οποία είναι γεμάτα συμβολισμούς και μεταφορές και παρουσιάζουν την ανθρώπινη φύση ως ένα μείγμα ευαισθησίας και βίας, ονείρων και απογοήτευσης. Η ζωή, σύμφωνα με τον Ουίλιαμς, είναι συχνά ένας αγώνας μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας, όπου οι χαρακτήρες του προσπαθούν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους ενώ αντιμετωπίζουν την καταστροφή. Η γραφή του δεν είναι απλώς μια αφήγηση, αλλά ένας στοχασμός στις ευπάθειες και επιθυμίες των ανθρώπων.
