Tαινίες μ’ αυτοκίνητο, ταινίες για το αυτοκίνητο, ταινίες με πρωταγωνιστή το αυτοκίνητο και πάει λέγοντας...

Σε μια εποχή που η αβεβαιότητα, οι κρίσεις και οι απειλές κάθε είδους κυριαρχούν, ο κινηματογράφος αντανακλά τον εαυτό του και την εποχή, προσπαθώντας να βρει νέα θέματα και θεάματα που θα φέρουν τον κόσμο στην σκοτεινή μεγάλη αίθουσα και θα γεμίσουν νέες συγκινήσεις αλλά και ταμεία. Ο κόσμος στα πλαίσια ευρύτερων αλλαγών, έχει εμφανώς μετακινηθεί προς μια τεχνολογική, αισθητική και κοινωνική μετα-στροφή καθώς οι μεγάλοι «πρωταγωνιστές» ανήκουν πλέον στον φανταστικό ή φαντασιακό χώρο ή σε «νέες» κοινωνικές ομάδες, που από τις συγκρούσεις του άτεγκτου «παρελθόντος» και του αταίριαστου «μέλλοντος» αναδύεται ο επανακαθορισμός της κοινωνικής εξέλιξης, με τις ισορροπίες μεταξύ παράδοσης, τεχνολογίας, φύλων και λόγου να δοκιμάζουν τα όρια της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας τους. Με άλλα λόγια αν τα σημερινά φιλμ δεν έχουν avatar, υπερήρωες, hobbit, animation, τεχνητή νοημοσύνη, star wars, υπερβολική δράση, James Bond με cyborg «κακούς» ή τουλάχιστον ένα κοινωνικό δράμα καταστροφικού έρωτα με διγενή, τριγενή ή α-γενή φύλα, σεξ, ανεξέλεγκτη εξουσία κι επιβολή, η αίθουσα μάλλον δεν γεμίζει ούτε με αέρα κοπανιστό.

Στο κόσμο της 7 ης Τέχνης οι εύκολες λύσεις δεν «περνούν» όπως παλιά, που έφτανε μόνο το όνομα του πρωταγωνιστή ή και δευτεραγωνιστή να φέρει κόσμο ή και μόνο το «θέμα» της ταινίας να γεμίσει την αίθουσα γιατί η δίψα για θέαμα ξεπερνούσε την προσφορά.

Τότε, έρωτας, δράμα, δράση, έγκλημα, γουέστερν, καράτε, κωμωδία και σεξ πήγαιναν όλα μαζί κοινωνώντας και επικοινωνώντας με φραπέ, σάμαλι και κωκ κλείνοντας με εκτόνωση της διασκέδασης στον Κυριακάτικο αγώνα ποδοσφαίρου.

Στα στάνταρ της καθημερινότητας η απόλυτη εισβολή στο κινηματογράφο και την ζωή μας, το αυτοκίνητο. Σαν όχημα, σαν αισθητική, σαν μέτρηση ταξικού πλούτου, σαν εικόνα και τέλος σαν εξυπηρέτηση. Φυσικά έχουμε τις ταινίες μ’ αυτοκίνητο, τις ταινίες για το αυτοκίνητο, τις ταινίες με πρωταγωνιστή το αυτοκίνητο και πάει λέγοντας.

Ας δούμε κάποιες απ’ αυτές χρονολογικά, πριν το αυτοκίνητο μεταβληθεί σε ιπτάμενο drone και χαθεί στον ορίζοντα. Με το διεισδυτικό βλέμμα του οδηγού και του θεατή καθώς το αυτοκίνητο αλλού είναι ο «φανερός» κι αλλού ο «κρυφός» πρωταγωνιστής στην οθόνη. Σε άλλες ταινίες «κλέβει» ολοκληρωτικά την παράσταση(βλέπε –ΚΑΤΣΑΡΙΔΑΚΙ), αλλού δίνει λύση στο έργο (βλέπε -ITALIAN JOB), αλλού φτιάχνει την δράση (βλέπε -BULLITT) αλλού αποκτά προσωπικότητα (βλέπε -ΚΙΤ) αλλού «κλέβει» ακόμα και το κορίτσι της ταινίας (βλέπε - CHRISTINE) ή σώζει τον ήρωα (βλέπε -JAMES BOND).

Ξεκινώντας τη διαδρομή όπου το αυτοκίνητο παίζει κύριο ή παραπληρωματικό ρόλο στις ταινίες, διαπίστωσα ότι είναι πολυπληθέστερες απ΄ ότι αρχικά είχα φανταστεί.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 το αυτοκίνητο στον κινηματογράφο –κυρίως στο Hollywood- γνώρισε μεγάλες δόξες όπως και στην τηλεόραση φυσικά που μπήκε σε κάθε σπίτι και χωρίο με ξένες σειρές και ταινίες δίνοντας αίγλη και υπόσταση και στην αυτοκίνηση. Άλλωστε στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’80 και μετά –ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια! – ο μέσος Έλληνας απέκτησε το πολυπόθητο, δικό του ιδιωτικό αυτοκίνητο.

Από μια αχανή στοίβα ταινιών, αφήνοντας απέξω σειρές για την τηλεόραση όπως «Hawai 5-0, Miami Vice, Dukes κλπ» αλλά και ταινίες που μεταβλήθηκαν σε σειρές όπως Knight Rider “KIT”, Χέρβι το Κατσαριδάκι, James Bond και πολλές άλλες, επέλεξα τελικά ταινίες από το ’50 και μετά όπου το αυτοκίνητο σε διάφορους ρόλους έκανε την εμφάνιση του όχι μόνο αισθητή αλλά και απαραίτητη για την ολοκλήρωση μιας ταινίας.

THE FAST AND THE FURIOUS -1954 (Jaguar XK 120 Roadster)
Η ταινία “The Fast and the Furious” του 1954 –σας θυμίζει κάτι ο τίτλος;- την βρίσκουμε εδώ ως μια «ξεχασμένη» ταινία των ΄50ς που κάνει σοβαρή μνεία στο αγωνιστικό κυρίως αυτοκίνητο, αφού όπως γράφει και στην αφίσα της ταινίας “Filmed at Pebble Beach International Sports Cars Races”.

Οι διάλογοι στην αρχή της ταινίας δείχνουν και τον «πρωταγωνιστή» αυτής, μια ολοκαίνουργη άσπρη Jaguar XK 120 Roadster του 1953 με οδηγό την καστανομάλλα Dorothy Malone. Στο πρώτο λεπτό της ταινίας η Dorothy Malone παρκάρει αγέρωχη την ξεσκέπαστη Jaguar μπροστά από τον ξύλινο φράκτη ενός Ξενώνα-καφέ παράπλευρα του επαρχιακού δρόμου σαν ατίθασο άλογο «δένοντας την» με το …φρένο.

Οι διάλογοι με τον ξαναμμένο «χωριάτη» που της πιάνει κουβέντα ανοίγοντας απροσκάλεστος την πόρτα της Jaguar σα να μην έχει δει ποτέ στην ζωή του τόσο στυλάτη γυναίκα, ούτε τέτοιο εκλεπτυσμένο κάμπριο με τόσες πολλές ελκυστικές καμπύλες είναι χαρακτηριστικός. Bruno VeSota (αγρότης): «Πολύ αστείο αμαξάκι» (για την Jaguar), Dorothy Malone (οδηγός): «Μ’ αρέσει», Bruno VeSota (αγρότης): «Πολύ μοντέρνα οδηγός».

Στα επόμενα λεπτά μέσα στην Καφετέρια, μετά από σύντομο καυγά πέφτει νεκρός από τα χέρια του τυχαία ευρισκόμενου εκεί δραπέτη φυλακών John Ireland που τρομαγμένος παίρνει παραμάσχαλα την Dorothy Malone μαζί με τα κλειδιά της Jaguar και χάνονται σ’ ένα ατέλειωτο κυνήγι καταδίωξης, φόβου και επιβίωσης πίσω από το τιμόνι του κάτασπρου ατίθασου Ιαγουάρου- «Jaguar», προσπαθώντας, να περάσουν τα σύνορα του Καναδά για να γλιτώσουν, παίρνοντας μέρος σ’ ένα αγώνα ταχύτητας αυτοκινήτων ώστε η αστυνομία να χάσει τα ίχνη τους, με όπλο την ριψοκίνδυνη τόλμη τους και τις ικανότητες της Jaguar.

Οι αμερικάνοι πολίτες και φαντάροι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γυρνώντας από την Ευρώπη είχαν μένει εντυπωσιασμένοι από τα κομψά ντελικάτα σπορ Ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και όσοι το άντεχαν οικονομικά στην δεκαετία του ’50 επιθυμούσαν να αποκτήσουν ένα.

Έτσι στο έργο βλέπουμε να κερδίζει τις εντυπώσεις και τα βλέμματα του κόσμου η Jaguar XK 120 Roadster, εντυπωσιάζοντας με τις λάγνες γραμμές της, ένα «διαμάντι» της ασφάλτου που πρωταγωνιστεί στο εν λόγω B-road movie που γνώρισε αναβίωση σαν σειρά ταινιών δράσης και ιδρώτα από το 2001 ως «Οι μαχητές της ασφάλτου». Εδώ μάλλον κρύβεται η αρχική ιδέα. Καμιά σχέση όμως αυτή η ταινία με τ’ αυτοκίνητα τους αγώνες του σήμερα. Νέα χιλιετία, νέα οδηγικά ήθη και πάθη.

KISS ME DEADLY -1955 (Jaguar XK 120 Roadster + Chevrolet Corvette C1)
Η ίδια Jaguar XK 120 Roadster πρωταγωνιστεί την επόμενη χρονιά στην φοβερή αστυνομική ταινία “Kiss me deadly” του Robert Aldrich με τους Ralph Meeker & Maxine Cooper που την οδηγεί ο οπορτουνιστής ντεντέκτιβ Mike Hammer (Ralph Meeker) και παίρνει μαύρα μεσάνυχτα σε οτοστόπ την παρατημένη, τρομαγμένη, γυμνοπόδαρη και με μόνο ένδυμα μια αδιάβροχη καμπαρντίνα, Christina Bailey (Cloris Leachman) στην μέση του πουθενά.

Στη συνέχεια μετά από μια στάση για βενζίνη τρακάρει την Jaguar και την πάει στο συνεργείο του φίλου του Ελληνοαμερικάνου Nick Va Va Voom (Nick Dennis) για service.

Το επόμενο αμάξι που έχει στην ταινία είναι και το πρώτο ίσως αμερικάνικο σπορ μοντέλο αξιώσεων που «χτυπά» στα ίσα τα ευρωπαϊκά αντίστοιχα, απ’ όπου και εμπνεύστηκαν οι σχεδιαστές της General Motors, το εμβληματικό πρώτο μοντέλο Chevrolet Corvette C1 του 1954. Καθαρόαιμο convertible, σπορ αμάξωμα με μπροστινές γρίλλιες «δόντια καρχαρία» απειλητικό και κομψό, αγέρωχο και επικίνδυνα σαγηνευτικό που αν και είχε όλες τις αρετές ενός ξεχωριστού αυτοκινήτου για την εποχή του, άργησε να «πιάσει» στην νεανική αμερικάνικη αγορά που τότε προτιμούσε όπως είπαμε τις ευρωπαϊκές Jaguar, Porsche & MG.

Τελικά η Chevrolet Corvette βρήκε το «δρόμο» που της άξιζε στην σπορ αυτοκίνηση και το συγκεκριμένο μοντέλο 1 ης γενιάς της Chevrolet Corvette, το 2015 μπήκε στο St. Louis Art Museum σαν μοναδικό έκθεμα.

ASCENSEUR POUR L'ÉCHAFAUD -1958 (Mercedes 300SL + Chevrolet Styleline De Luxe)
Στην ουσιαστικά πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γάλλου μετρ Louis Malle –«Ασανσέρ για δολοφόνους», έχουμε ένα φιλμ noir αγωνίας, προάγγελο του κινήματος της nouvelle vague στο γαλλικό σινεμά, με όλα τα χαρακτηριστικά μιας σφιχτής αριστοτεχνικά κινηματογράφησης σε νυχτερινό αστικό χώρο.

Γυρισμένο στο Παρίσι με πρωταγωνιστές τον Maurice Ronet και την Jeanne Moreau πέρα από το φιλμ οι πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές χρησιμοποιούν δύο χαρακτηριστικά αυτοκίνητα σ’ όλη της διάρκεια της ταινίας.

Πρώτα το κάμπριο του δολοφόνου Ταβερνιέ (Maurice Ronet) που το αφήνει με το κλειδί στην μηχανή στο πλάι του δρόμου. Εκεί το «ζαχαρώνουν» ένα ζευγάρι - οι Yori Bertin & Georges Poujouly- σχεδόν ανήλικοι, κλέβοντας το για να κάνουν το «κομμάτι του» στο Παρίσι την νύχτα. Είναι μια Chevrolet Styleline De Luxe Convertible Coupe μοντέλο του 1952. Ένα ίδιο οδηγούσε και ο λάτρης των αυτοκινήτων Steve McQueen στην τελευταία ταινία της καριέρας του “The Hunter”-1980 το οποίο μετά το τέλος της ταινίας το αγόρασε κιόλας.

Το συγκεκριμένο αμάξι «εμφανίζετε» και στις ελληνικές ταινίες «Κυριακάτικο ξύπνημα»-1954 του Μιχάλη Κακογιάννη με την Έλλη Λαμπέτη και οδηγό τον Γιώργο Παππά και το φιλμ «Δελησταύρου και υιός»-1956 του Αλέκου Σακελλάριου με τον Βασίλη Λογοθετίδη.

Στη νυχτερινή αυτή λάθρα βόλτα στο Παρίσι τους προσπερνά στην λεωφόρο ένα φοβερό και αστραφτερό ασημί αυτοκίνητο και ο Loui (Georges Poujouly) αναφωνεί «μια Mercedes 300SL». Είναι μια Mercedes 300SL Gullwing του 1957, ένα κόσμημα σχεδιασμού με τις χαρακτηριστικές πόρτες «φτερά γλάρου»- Gullwing ν’ ανοίγουν προς τα πάνω. Η παραγωγή αυτού του μυθικού πλέον αυτοκινήτου κράτησε 9 χρόνια (1954-1963) και το 2022 η Mercedes επιβεβαίωσε με κάθε επισημότητα ότι το συγκεκριμένο μοντέλο αποτελεί το ακριβότερο αυτοκίνητο στο κόσμο σύμφωνα με μια αγοραπωλησία που άγγιξε το ασύλληπτο ποσό των 135.000.000€ για μια Mercedes Benz 300SL Uhlenhaut Coupe του 1955.

Η ΣΩΦΕΡΙΝΑ -1964 (Singer Gazelle)
Πολλές ελληνικές ταινίες με αγαπημένα αυτοκίνητα, με γνωστότερη και χαρακτηριστική την «Σωφερίνα»-1964 του Αλέκου Σακελλάριου με οδηγό την Αλίκη Βουγιουκλάκη που αν και ο Αλεξανδράκης στην ταινία της λέει «Γυναίκα, άλογο κι αυτοκίνητο δε δανείζονται» η Αλίκη «δανείζει» την καινούργια κάμπριο Singer Gazelle στην φίλη της Μάρω Κοντού για να πάει στις ακρογιαλιές παράνομα με τον Άλκη Γιαννακά. Αφού κάνει το δανεικό αυτοκίνητο «κουδουνίστρα» από τα τρακαρίσματα, η Αλίκη θα βρεθεί από παρεξήγηση στο δικαστήριο αντί της Κοντού. Εκεί ακούμε χίλια μύρια για τις απρόσεκτες γυναίκες οδηγούς που πιάνουν τιμόνι και «όποιον πάρει ο χάρος» ότι θέλουν «κοπάνημα» και άλλα τέτοια σεξιστικά που σήμερα δεν ξέρω αν θα περνούσαν για «αστεία» ή «σοβαρά» από τις τόσες επιτροπές #MeToo.

Έπειτα η Αλίκη βρίσκεται στην φυλακή με άλλους «παρανόμους» να τραγουδά με τον Ζαμπέτα και το Τρίο Ατενέ … έχει πίκρες «Το Τιμόνι»

Η βρετανική τώρα Singer Gazelle που πρωταγωνιστεί τρακαρισμένη και μη στην διάσημη κι αγαπημένη «Σωφερίνα» εμφανίζεται και σε άλλες ελληνικές ταινίες όπως «Σχολή για Σωφερίνες» με τον Βέγγο «Κατήφορος» με τον Κούρκουλο και άλλες πολλές.

Αυτό το ταπεινό βρετανικό αυτοκίνητο σε διάφορες εκδόσεις κατασκευαζόταν μεταξύ 1956-1970, ήταν μοντέλο της εταιρείας Rootes και ήταν κάτι μεταξύ από Hillman και Sunbeam του ίδιου ομίλου. Μπορεί να μην είχε την αίγλη των αμερικάνικων ή άλλων διάσημων ευρωπαϊκών αλλά για τα ελληνικά στάνταρ του ’60 ήταν αυτοκίνητου κύρους που μόνο η Βουγιουκλάκη θα μπορούσε να το αναδείξει, έστω και τρακαρισμένο.

IL SORPASSO -1962 (Lancia Aurelia Convertibile GT 2500)
Σε μια καθαρά Ιταλική road-movie κωμωδία ηθών του Dino Risi με τον ελληνικό τίτλο «Ο Φανφαρόνος» αντί για τον κανονικό «Η προσπέραση», ανήμερα Δεκαπενταύγουστου στην άδεια Ρώμη ο «φανφαρόνος» Βιτόριο Γκάσμαν παρασύρει τον ντροπαλό φοιτητή της Νομικής Ζαν-Λουί Τρεντινιάν που είναι βέβαια «τραβάτε με κι ας κλαίω», σ’ ένα ταξίδι ταχύτητας, επιφανειακής λάμψης και νεανικής επανάστασης χωρίς αιτία, μέσα από την άδεια Ρώμη στην Τοσκάνη, «καβάλα» σε μια κάτασπρη αμαρτωλή Lancia Aurelia Convertibile GT 2500 του 1956.

Σ’ αυτήν την ανέμελη αρχικά βόλτα με την Lancia Aurelia που συμπρωταγωνιστεί επάξια παίζοντας με το ρητό «σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο σκοπός», όλες οι ανθρώπινες συνήθειες, πάθη και αξίες επανεξετάζονται όχι χωρίς κόστος τελικά, αφού και η Lancia Aurelia συμμετέχει κι αυτή στην αυτοκαταστροφή του πρωταγωνιστή στο δραματικό τέλος της ταινίας.

Ο Βιτόριο Γκάσμαν με ή χωρίς αυτοκίνητο είναι ο ορισμός του λαμόγιο, με καλή ψυχή όμως, ένα «καμάκι» έξω καρδιά που θέλει περιπέτεια αλλά και την παρέα του Ζαν-Λουί Τρεντινιάν για βοήθεια.

Εδώ ταιριάζει παραλλαγμένο αυτό που είπε ο κωμικός Harald Schmidt «Για πολλούς άντρες η οδήγηση είναι σαν το σεξ. Η γυναίκα κάθεται αμέτοχη δίπλα και κάθε λίγο φωνάζει: όχι τόσο γρήγορα, όχι τόσο γρήγορα».

Η υπέρκομψη Lancia Aurelia Convertibile δια χειρός Giovanni Battista Pininfarina έφερε όλη την λάμψη και τα χαρακτηριστικά ενός σπορ αυτοκινήτου γι΄ αυτούς που προτιμούν τις δυνατές συγκινήσεις με την επικάλυψη της ματαιότητας του αύριο.

Η Lancia Aurelia γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στην Αμερική. Συγκεκριμένα ένα άλλο μοντέλο της, η περίφημη Aurelia B24 Spider του 1955 που κατασκευάστηκε σε μόνον 240 κομμάτια, έγινε ανάρπαστη και αποτελεί ακόμη και σήμερα όνειρο πολλών συλλεκτών. Αλλά σίγουρα η πιο διάσημη παρουσία της είναι εδώ στην ταινία του Dino Risi.

BULLITT -1968 (Ford Mustang GT 390)
Έχουν γραφεί πολλά και θα γράφονται και στις επόμενες γενιές για το “Bullitt” με τον Steve McQueen ως αστυνόμο Frank Bullitt και για την άγρια «φοράδα» του Ford Mustang GT 390. Στα χέρια του Steve McQueen (γνωστού λάτρη της ταχύτητας) η Mustang γίνεται το απόλυτο εργαλείο καταδίωξης, επιβεβαίωσης ανδρισμού κι επιβολής του …νόμου του Bullitt.

Οι αρετές ενός τόσο σπουδαίου αυτοκινήτου δεν μπορούν να περάσουν σ΄ ένα κείμενο. Αν δεν μπεις μέσα στο αυτοκίνητο, που από το 1964 έως σήμερα διαγράφει μια αξιοζήλευτη πορεία στην αυτοκίνηση και όχι μόνο, δεν θα μπορέσεις να το εκτιμήσεις όσες ταινίες ή διηγήσεις ακούσεις. Οι εμπειρίες αυτές δεν περιγράφονται ούτε με λέξεις ούτε με εικόνες.

Να προσθέσουμε ότι ένα χρόνο πριν το 1967 στην απίθανη κωμωδία «Βοήθεια! ο Βέγγος φανερός πράκτωρ 000» ο Θανάσης Βέγγος ως αθίγγανος πράκτωρ κλέβει από βενζινάδικο μια Ford Mustang του 1965 και ξεχύνεται στην εθνική μ’ ένα «ξεχασμένο» μωρό που κλαίει στο πίσω κάθισμα, κάτι που μόνο ο Βέγγος ήξερε να σκηνοθετεί, να σκέφτεται και να ξεπερνά κάθε φαντασία.

Η μόνη «ψιλο-διαφορά» είναι πως ο Steve McQueen οδηγεί μια Ford Mustang GT 390 και ο Βέγγος μια Ford Mustang 2+2 Fastback.

ITALIAN JOB 1969 (Mini Cooper)
Στην ταινία “Italian job”-«Ληστεία αλά Ιταλικά» μπορεί να μην έχουμε ελληνική παρουσία οδηγού ή καθοδηγητή στην ταινία, αλλά πίσω από τα τρία Mini Cooper (κόκκινο-άσπρο-μπλε) που πρωταγωνιστούν στη ληστεία, στο κυνηγητό και στην διαφυγή, έχουμε στον σχεδιασμό αυτού του ρηξικέλευθου μικροκαμωμένου αυτοκινήτου, τον Αλέξανδρο Ισιγώνη, έλληνα από την Σμύρνη που μετά την καταστροφή της βρέθηκε στην Αγγλία και σχεδίασε για την Morris Motor Company το γνωστό μας Mini Cooper, κομμένο και ραμμένο για την εργατική τάξη και το «πορτοφόλι» της, κάνοντας το τελικά ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μοντέλα αυτοκινήτου παγκοσμίως.

Στο «Ληστεία αλά Ιταλικά» τα Mini Cooper κάνουν τα πάντα. Περνούν μέσα από κτήρια, αψίδες, κατεβαίνουν σκάλες, πηδάνε στέγες, μπαίνουν στον υπόνομο, στον υπόγειο και ανώγειο κόσμο και φέρνουν τα πάνω κάτω για να ολοκληρώσουν μια ληστεία αξιώσεων.

Ο Michael Caine και η συμμορία που κάνει την ληστεία μεταφέροντας τον κλεμμένο χρυσό σε τρία Mini Cooper κάνουν διάσημη την Μαφία του Τορίνο αλλά και το Mini Cooper.
Η συνέχεια επί της οθόνης.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ -1971 (BMW-2002)
Πολλοί θα προτιμούσαν μιαν άλλη περιπετειώδη ταινία δράσης, ιδρώτα και αγωνίας αλλά μιας και γράφουμε και μιλάμε ελληνικά προτίμησα την κωμωδία «Ζητείται επειγόντως γαμπρός»-1971 του Αλέκου Σακελλάριου που είναι ριμέικ του ριμέικ.

Η αρχική ταινία ήταν το «Δελησταύρου» και υιός» -1956 πάλι του Αλέκου Σακελλάριου για να έρθει ο Γρηγόρης Γρηγορίου να το διασκευάσει και να κάνει το 1965 το «Υιέ μου... Υιέ μου..» και να ξανάρθει ο Σακελλάριος το 1971 να το ξαναδιασκευάσει ως «Ζητείται επειγόντως γαμπρός» με την Ρένα Βλαχοπούλου και τον Ανδρέα Μπάρκουλη.

Ο Σακελλάριος είχε δει ότι το Ράλι Ακρόπολις κέρδιζε διεθνώς φίλους και αίγλη και έτσι έκανε τον Μπάρκουλη οδηγό αγώνων και εραστή πλουσίων γυναικών, με την Ρένα Βλαχοπούλου θύμα των περιπλοκών του έρωτα κάτω από το σασμάν της αγωνιστικής και ατίθασης «μπέμπας» BMW- 2002 που επιχειρεί ως συνοδηγός την ανάβαση της Ριτσώνας, ψάχνοντας απεγνωσμένα για το σωληνάκι του διπλού καρμπυρατέρ, μπας και πέσει στα ώριμα δίχτυα της ο ατίθασος, ασύχαστος κι αναποφάσιστος Μπάρκουλης.

Την παράσταση την «κλέβει» η Βλαχοπούλου αλλά και η BMW-2002 tii που τσινάει σαν αγριοκάτσικο αν δεν ξέρεις πώς να την συνεφέρεις.

Στην ευθεία η αγριεμένη «Μπέμπα»-2002 είχε λίγο τζόγο και σε τρόμαζε με την απότομη μεταβολή της από υποστροφή σε υπερστροφή αλλά κατά τα τ’ άλλα «ζάχαρη».

Το 1969 πάντως ο γνωστός μας Σταμάτης Κόκοτας, λάτρης της αγωνιστικής αυτοκίνησης, με μια BMW-2002 κέρδισε το Σιρκουΐ στο Τατόι και οι εφημερίδες την άλλη μέρα έγραψαν «τα φαβορί πίσω, οι φαβορίτες μπροστά».

THE CARS THAT ATE PARIS -1974 + CALIFORNIA KID -1974 + THE CAR -1977 + CHRISTINE -1983
-Στις τέσσερις αυτές "περίεργες" ταινίες, η πρώτη είναι από την Αυστραλία με τον «αδηφάγο» τίτλο “The cars that ate Paris”-1974 του μετέπειτα διάσημου Peter Weir στην δεκαετία του ’80 & ’90 με τα «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» και «Τρούμαν Σόου», στην αρχή της καριέρας του όμως έφτιαχνε «μαύρες» κατάμαυρες κωμωδίες τρόμου όπως την παραπάνω με αυτοκίνητα που τρομοκρατούν και σκοτώνουν σε μια μικρή πόλη της Αυστραλίας που λέγεται Παρίσι!!

Στην τηλεταινία επίσης “California kid” του Richard T. Heffron που δούλεψε κυρίως στην μικρή οθόνη έχουμε τον νεαρό τότε Martin Sheen σ’ ένα περίεργο σενάριο, όπου ο σερίφης μιας μικρής πόλης «οδηγεί» παραβάτες οδηγούς και μη σε «αυτοκτονία» στην άσφαλτο, επειδή απλώς του τη μπαίνουν στο μάτι.

Ο Martin Sheen πρωταγωνιστεί με ένα «πειραγμένο» Ford V8 του 1934 που το έχει μετατρέψει ούτε λίγο ούτε πολύ σε dragster car ζητώντας εξιλέωση και εκδίκηση.

Όλα τα παραπάνω, σαν πρόγονοι ταινιών αγωνίας, απερισκεψίας, τρόμου και διαστροφικής μανίας θα δούμε αργότερα εμπεριστατωμένα στα Mad Max και στις ταινίες του John Carpenter. Έχει όμως ένα ενδιαφέρον να δούμε την μανία των σεναριογράφων και σκηνοθετών να μετατρέπουν τ’ αυτοκίνητα σε φονικά εργαλεία ή φαλλική προέκταση του ανικανοποίητου.

Πέντε χρόνια πριν το “Christine”-1983 του John Carpenter και την δαιμονισμένη κόκκινη Plymouth Fury του 1958 έχουμε στα 1977 το “The Car” του Elliot Silverstein με μια Lincoln Continental Mark III του 1971 που έχει κυριευτεί από τα «κακά» πνεύματα και δεν αφήνει ρουθούνι για ρουθούνι στο διάβα της μέχρι βέβαια να έρθει ο «μελλοντολόγος» σκηνοθέτης Michael Verhoeven με το φιλμ “Killing Cars”-1986 όπου συμμορίες της νύχτας καταστρέφουν αμάξια στο δρόμο, τα βάζουν φωτιά και μετά αναφωνούν “Sexy”.

Όλη αυτή η κάλτ περιήγηση τραβά σε μάκρος αρκετά μέσα στην δεκαετία του ’80 αλλά τελειώνουμε εδώ γιατί αν συνεχίσουμε με περισσότερη διαστροφή θα γίνουμε ελαφρώς ακατάλληλοι.

BACK TO THE FUTURE -1985 (DELOREAN)
Το “Back to the Future” του Robert Zemeckis στα 1985 είναι μια κωμωδία επιστημονικής φαντασίας που αν δεν βρισκόταν ο Steven Spielberg στο τιμόνι του Διευθυντή Παραγωγής να την χρηματοδοτήσει και να την προωθήσει για την Universal Pictures μάλλον θα κατέληγε στο καλτ περιθώριο και θα μιλούσαμε γι’ αυτήν ως αναφορά τριάντα, σαράντα χρόνια μετά και δεν θα μαθαίναμε ποτέ για τον John DeLorean ευρηματικό μηχανικό αυτοκινήτων, αλλά τελικά «κακό» επιχειρηματία, που μεταξύ 1981-1982 ίδρυσε την ομώνυμη εταιρεία αυτοκινήτων φεύγοντας από την General Motors για να κυνηγήσει το αμερικάνικο όνειρο. Έτσι κατέληξε τα φτιάξει ένα και μοναδικό τύπο αυτοκινήτου το DeLorean DMC-12 με τις πόρτες φτερά-γλάρου. Η εταιρεία παραγωγής του χρεοκόπησε λόγω χρηματοδότησης αλλά και από τα πάμπολλα τεχνικά προβλήματα που παρουσίαζε το supercar που έβγαλε μόνο 9000 μονάδες, οι περισσότερες από τις οποίες έμειναν απούλητες. Ούτε και η δημοφιλία της ταινίας κατάφερε να «αναστήσει» την εταιρεία ή το κύρος αυτής, παρότι στα τέλη του 2023 επιστρέφει με την 4 η συνέχεια της. Υπάρχει όπως μαθαίνουμε ένα επενδυτικό τολμηρό σχέδιο το Delorean να επιστρέψει τα επόμενα χρόνια ως αμιγώς ηλεκτρικό. Μην πάρουν μόνο φωτιά τα καλώδια φοβόμαστε και γίνει «πυγολαμπίδα» στο δρόμο.

THELMA & LOUISE -1991 (Ford Thunderbird)
Ένα άλλο αγαπημένο road-movie με καθαρά γυναικείο άρωμα και «καθαρτικό» τέλος είναι το “Thelma & Louise” του Ridley Scott που μετά τα κορυφαία μεταφυσικά και φουτουριστικά “Alien” & “Blade Runner”, το 1991 μας μαγεύει με μια ταινία δραματική, ανθρώπινη γεμάτη δράση, συγκρούσεις, καταδίωξη, απεγνωσμένη διαφυγή και μοιραίο πεπρωμένο, με κεντρικές ηρωίδες δύο ατίθασες και ανένταχτες γυναίκες. Τις εποχούμενες «αμαζόνες» Susan Sarandon & Geena Davis που διάγουν την δική τους Οδύσσεια στην μάλλον αφιλόξενη λόγω καταστάσεων αμερικάνικη ύπαιθρο με σκόνη, πέτρες, κάκτους και ξεχασμένα χωριουδάκια μέσα σε μια Ford Thunderbird “T-bird” του 1966 ως «κιβωτό» διαφυγής. Το χαρακτηριστικό αμερικάνικο «υπερμέγεθες» κάμπριο φέρει όλα τα ιδανικά χαρακτηριστικά για ταξίδι με επιστροφή αλλά κυρίως χωρίς, στην ταινία τουλάχιστον. Οι δύο γυναίκες αφού διαπράττουν ότι παρανομία, απειλή και ληστεία τους βρεθεί στο διάβα τους, διασχίζουν χωριά, πόλεις κι ερήμους έχοντας στην «ουρά» τους, εραστές και περιπολικά να τις κυνηγούν. Σ’ ένα τέλος προδιαγεγραμμένο και αγέρωχο, ο «χορός του Ζαλόγγου» είναι μη διαπραγματεύσιμος και είναι αυτό που περνά τελικά ανεξίτηλα στο θυμικό του θεατή, με το Ford “T-bird” να γίνεται τελικά «πουλί» στο γκρεμό στο τέλος της ταινίας. Αν ρίξετε μια ματιά στην πιο κάτω διαφήμιση του “T-bird” από το 1966 που οδηγεί η κυρία με το άσπρο καπέλο, μέσα στα σύννεφα το πάει τ’ αμάξι, προφητικό!

Το 2008 το αμάξι της ταινίας βγήκε τελικά σε πλειστηριασμό (το βλέπουμε πιο κάτω). Για πρώτη φορά που κυκλοφόρησε το1966 αυτό το 4 ης γενιάς Ford “T-bird” έκανε την παρθενική του εμφάνιση του στο κατασκοπικό-κωμικό φιλμ “Murderers' row”-1966, ελληνικός τίτλος «Ειδική Αποστολή: Επιχείρηση -Μίνι κούκλες»!!! που το οδηγούσε ο Dean Martin. Ήταν όμως το λίγο πιο συντηρητικό μοντέλο “Town Landau” και όχι το ατίθασο κάμπριο T-bird του «Θέμα & Λουίζ».

Η δημοτικότητα της ταινίας αποδείχθηκε τεράστια αφού ανέπνεε και ενέπνεε τον «αέρα» της ελευθερίας, της αμαρτίας, της ατομικότητας, της αποφασιστικότητας αλλά και της αψήφισης του φόβου και του θανάτου και μάλιστα από την μεριά του «ασθενούς» φύλου.

Άλλο που δεν ήθελε ο ευρηματικός έλληνας «ροκ» καταστηματάρχης ο οποίος έκανε το “Thelma & Louise” –All day*café*bar*bistro στην Νέα Φιλαδέλφεια!!! Όπως μάλιστα το διαφημίζει κιόλας «Ένα στέκι με προσωπικότητα για εκείνους που ξέρουν τι θέλουν». Δεν ξέρω μόνον αν στα εγκαίνια έστειλε προσκλήσεις στην Σούζαν Σάραντον & Τζίνα Ντέιβις.

Στα όμορφα τραγούδια της ταινίας οι παραγωγοί «ξέχασαν» κατά την ταπεινή μου γνώμη το τραγούδι του Chris Rea «The Road To Hell» -1989 που ταιριάζει γάντι στην ταινία.

GRAN TORINO -2008 (Ford Torino)
Η τελευταία ταινία –παρακάμπτοντας για άλλες αναγνώσεις και αναρτήσεις ταινίες με βία, τρόμο, ιδρώτα, αγώνες και πειραγμένα οχήματα- βάζω την Ford Torino του Κλίντ Ίστουγντ ή αν θέλετε όπως αναγράφεται στον τίτλο “Gran Torino”.

Μια ταινία που μπορεί να πρωταγωνιστεί ο Κλίντ Ίστουγντ ως αποκαμωμένος και μοναχικός βετεράνος του πολέμου της Κορέας που τώρα στα γεράματα του στην συνοικία που μένει είναι ο μόνος αμερικάνος και τριγύρω του μόνο ασιάτες με τις οικογένειες τους, «αναγκάζοντας» τον ν΄ αντιμετωπίσει μια νέα πραγματικότητα που οι παραδοσιακές αξίες καταρρέουν πλέον από μόνες τους και μόνο μια καλοδιατηρημένη καλογυαλισμένη Ford Gran Torino SportsRoof του 1972 υπάρχει στο γκαράζ του για να θυμίζει το παρελθόν που προσδοκούσε ότι με τίποτα δεν θ’ αλλάξει.

Αλλά η ζωή είναι ποτάμι που δεν γυρνά πίσω, τα πάντα ρει και παρασέρνει. Έτσι μόνο η Gran Torino μένει η ίδια, αλλά πλένεται και συντηρείται από ασιάτες που κάποτε ο Κλίντ Ίστουγντ «μισούσε». Σ’ αυτή την δραματική ενδοσκοπική ταινία η Gran Torino είναι όχι ο πρωταγωνιστής αλλά η αστραφτερή σκιά του παρελθόντος που «αργοσβήνει» κάτω από τις ρόδες του ανεμπόδιστου παρόντος, αφού όπως λέει και η διαφήμιση της η «αξία» της είναι αυταπόδεικτη.