Ο κινηματογράφος φωνάζει βοήθεια σ΄ αυτούς που ποτέ δεν αγάπησαν τον Hitchcock, τον Coppola τον Scorsese, τον Fellini..
Βρέθηκα την περασμένη εβδομάδα σε μία από τις αίθουσες ενός χώρου με πολλούς κινηματογράφους, για να δω μια νέα ταινία
Σε ώρα αιχμής στην αίθουσα υπήρχαν άλλοι 6 θεατές!
Πέρασε από μπροστά μου ένα μέρος της ζωής μου σ' αυτές τις κινηματογραφικές αίθουσες όταν έβλεπα παλαιότερα τις ταινίες με τόσο κόσμο τριγύρω μου και απολάμβανα πραγματικά τις μικρές ή μεγάλες εκδηλώσεις του κοινού.
Τώρα μια ερημιά...
Δυστυχώς έχει αρχίσει και για τον κινηματογράφο η αντίστροφη μέτρηση, όπως και για την μουσική.
Καταλαβαίνω ότι για τις ηλικίες κάτω των 30-35 ετών είναι μία φυσική εξέλιξη που έχει να κάνει με τον νέο τρόπο διανομής της μουσικής και των ταινιών,
Με ενοχλεί όμως αφάνταστα όταν τριγύρω μου όλοι αυτοί που ποτέ δεν αγάπησαν στην πραγματικότητα την μουσική και τον σινεμά είναι μέσα στην τρελή χαρά με το νέο τρόπο που ακούνε μουσική και βλέπουνε ταινίες.
Αυτοί ποτέ δεν αγάπησαν τον Hitchcock, τον Coppola τον Scorsese, τον Fellini ή τον Tarantino.
