Wednesday: O Tim Burton, η οικογένεια Addams και οι άνθρωποι - τέρατα στη Νο 1 σειρά του Netflix
Γενικά η οικογένεια Addams βρίσκεται πολύ στο προσκήνιο τον τελευταίο καιρό και αυτό δεν το λέμε με αρνητική χροιά, απλώς παρατηρώντας ότι βγήκε και σε δύο animation ταινίες The Addams Family, το 2019 και το 2022.
Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν, να βγει και μία ταινία ή σειρά σχετικά με τη «μισητά - αγαπημένη», όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι οι Addams μεταξύ τους, και μυστηριώδη Wednesday Addams, μία φυσιογνωμία που πολύς κόσμος (κι εγώ μαζί) θα ήθελε να γνωρίσει καλύτερα (ή «χειρότερα», μιλώντας με το λεξιλόγιο των Addams). Όλο αυτό, χάρη στη εξαιρετική φυσιογνωμία και ερμηνεία της Christina Ricci στις δύο ταινίες του 1991 και του 1993.
Wednesday Addams λοιπόν και Tim Burton. Αναμενόμενη η ανάληψη του έργου από τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, σε φάση «αν δεν το έκανε αυτός, ποιος;». Wednesday Addams ισούται με Jenna Ortega, Morticia Addams με Catherine Zeta-Jones, Gomez Addams με Luis Guzman και Christina Ricci, σε έναν φαινομενικά αθώο και ήσυχο ρόλο.
Αρχικά βλέποντας τον Guzman ως Gomez Addams μπορεί να ξενίσει κανείς γιατί με τον εκλιπόντα Raul Julia ως Gomez στις δύο ταινίες είχε σχηματιστεί μία διαφορετική εικόνα του χαρακτήρα: ένας κομψός, χλωμός, «θανατηφόρα» γοητευτικός, Ιταλός. Ο Guzman ως Gomez φαίνεται λίγο σαν καρικατούρα παρά σαν ρόλος. Ωστόσο με την ροή της πρώτης σεζόν της σειράς, σου γίνεται όλο και πιο οικείος, κάνοντας σε να χαμογελάς όποτε τον αντικρίζεις. Αποτελεί μία αρκετά συμπαθητική και ζεστή φυσιογνωμία.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι και η Janne Ortega σαν φυσιογνωμία βγάζει κάτι πιο γλυκό απ’ ότι προϋποθέτει, ίσως, ο χαρακτήρας της Wednesday, ωστόσο η ερμηνεία της έρχεται να το ισορροπήσει αυτό. Και η Christina Ricci ως Wednesday είχε ένα πιο «γλυκό» πρόσωπο, ωστόσο εξέπεμπε έμφυτα, έναν θηλυκό Damian!
Μιλώντας για τη μουσική, τη σύνθεση έχει αναλάβει ο Danny Elfman, μια αγαπημένη συνεργασία του Tim Burton με τον κάποτε front man του new wave συγκροτήματος, Oingo Boingo και πλέον μουσικοσυνθέτη κινηματογραφικών ταινιών, όπως το “The Nightmare Before Christmas” (μια ταινία βασισμένη σε χαρακτήρες του Tim Burton κι όχι σε σκηνοθεσία του ίδιου, αλλά του Henry Selick, σκηνοθέτη επίσης της επίσης μη Tim – Burνίστικης ταινίας, “Coraline”. Να τα λέμε κι αυτά!). Ταινίες όπως “Beetlejuice” (1988), “Edward Scissorhands” (1990), “Dark Shadows” (2012) φέρουν τη σκηνοθετική ματιά του Tim Burton και τη συνθετική μαεστρία του Danny Elfman.
Επιστρέφουμε στη σειρά Wednesday, κι έχουμε και λέμε πως πρόκειται για μία σειρά η οποία, διέπεται από μία πολύ καλή ροή, χωρίς να φλυαρεί και να flatάρει. Με μια σκηνοθεσία στην οποία δεν διακρίνεται ιδιαίτερα η σκηνοθετική ματιά του Tim Burton όπως τον έχουμε μάθει και μας έχει συνηθίσει. Εδώ να πούμε πως, όπως και στη mini σειρά “Vinyl“ η οποία διαφημιζόταν ότι την σκηνοθεσία την έχει υπογράψει ο Martin Scorsese (στην ουσία μόνο το πρώτο επεισόδιο είχε σκηνοθετήσει για να μπορεί απλά να μπει το «μεγάλο» όνομα μπροστά για την καλύτερη διαφήμιση της σειράς, παραγωγής Mick Jagger, ενώ τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν άλλοι «μικρότεροι» σκηνοθέτες), έτσι κι εδώ, ο Tim Burton υπογράφει τα μισά επεισόδια της πρώτης σεζόν, δηλαδή τα 4/8. Για λόγους που δεν γνωρίζουμε. Σίγουρα πάντως, πάντα συμφέρει να μπαίνει ένα μεγάλο όνομα μπροστά από ένα προϊόν για λόγους marketing.
Η ροή της σειράς μπορεί να μη φλυαρεί, ωστόσο η ανέκφραστη φύση του χαρακτήρα της Wednesday, ως πρωταγωνιστικός ρόλος, ίσως κουράσει λίγο μέχρι να φτάσει το σημείο προς το τέλος, που θα δούμε μια πιο γλυκιά πλευρά της.
Η Wednesday είναι λογική, ρεαλίστρια – πεσιμίστρια, λόγω του ότι πιστεύει ότι ο κόσμος δεν έχει προκοπή, κάνοντας κοινωνιολογικές παρατηρήσεις όπως το ότι, καφέ φίλτρου πίνουν όσοι μισούν τον εαυτό τους και ξέρουν ότι έχουν άσκοπη ζωή ή το ότι αρνείται να γίνει «σκλάβα της τεχνολογίας», αλλά ότι βρισκόμαστε σε δύσκολες εποχές και έτσι είναι αναγκαίο κακό το να διαθέτεις ένα έξυπνο κινητό.
Πιο συγκεκριμένα η υπόθεση της ταινίας κινείται με αυτήν τη ροή: Η Wednesday αποβάλλεται από το «κανονικό» σχολείο, με τους φυσιολογικούς ανθρώπους, επειδή έριξε πιράνχας στην πισίνα που έκαναν προπόνηση κάποια αγόρια που έκαναν bullying στον αδερφό της Pugsley, λέγοντας πως «Τον αδερφό μου μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να τον πειράζω!». Έτσι γράφεται στη Nevermore, στο σχολείο των φρικιών (βρικόλακες, λυκάνθρωποι, νύμφες και ούτω καθεξής), όπου φοίτησε και η μητέρα της Morticia. Κοντά στο σχολείο αυτό, στο δάσος, υπάρχει κάτι το οποίο κατασπαράζει ανθρώπους και αυτό είναι το μυστήριο που θα κληθεί να λύση η φαινομενικά ατάραχη Wednesday! Κατά πόσο εμπλέκεται με την υπόθεση η ίδια; Κατά πόσο αυτοί που φαίνονται αθώοι είναι τελικά αθώοι.
Η πρώτη σεζόν φλερτάρει με σκηνές όπως η σκηνή του πάρτι - χορού της Nevermore με την αντίστοιχη σκηνή “Raining Βlood” του Carrie. Ενώ η σκηνή με την Wednesday να χορεύει το “Goo goo Muck” των The Cramps (ένας αυτοσχεδιασμός της Jenna Ortega, όπως δήλωσε η ίδια), είναι η πιο πετυχημένη σκηνή της σειράς και έχει κάνει πάταγο.
Φλερτάρει επίσης, υπόκωφα με την έννοια ανθρώπου - τέρατος του λογοτεχνικού αριστουργήματος και αγαπημένου βιβλίου (κατ’ εμέ), Dr. Jekyll και Mr. Hyde! Μία πολύ έξυπνη και διαχρονική ανθρωπολογική προσέγγιση!
Όπως λέει η Wednesday στο τρίτο επεισόδιο, «Το τέρας μπορεί να είναι ο καθένας. Η αλήθεια είναι ότι παντού υπάρχουν τέρατα. Ενίοτε τα τέρατα που δεν υποπτευόμαστε είναι τα πιο επικίνδυνα. Δεν χρειάζονται δόντια και νύχια. Κρύβονται στις σκιές μέχρι να μην κοιτάει κανείς. Και μετά χτυπούν.».
Η Wednesday σε αυτήν την πρώτη σεζόν καλείται να αποκαλύψει την αλήθεια ακόμη, κι αν αυτή πονάει πολύ (που συνήθως πονάει)! Σε μια σεζόν, που άραγε, θα συνεχιστεί; Είναι αυτό το τέλος; Is this the end? Μάλλον όχι…!
