Τριάντα πέντε χρόνια κλείνει φέτος από την πρώτη μεγάλης διάρκειας δισκογραφική παρουσία ο κύριος από το Κουινς της Νέας Υόρκης. Ραπερ, από τους πρώτους σούπερ σταρ του είδους, μας έκανε γνωστό το όνομα Def Jam, τον Ράσελ Σίμονς και τον μινιμαλιστή Rick Rubin.
Βραβευμένος με γκραμμι, ηθοποιός, δεν μπορούσε να ζει χωρίς το ραδιόφωνο του να παίζει χιπ χοπ. Μας έδειξε πως να χορεύει κάποιος μπλουζ με αυτήν την τότε πρωτόγνωρη για πολλούς τρελά που γέννησε το Μπρονξ. Ήταν κακό παιδί κάποιες εποχές, επικίνδυνος σαν να περπατάς δίπλα σε πάνθηρα. Είχε φήμη γυναίκα, ενώ παρέμενε το παιδί της μαμάς με λίγο βαρύ χέρι. Καθώς ο καιρός περνούσε μαλάκωσε λίγο περισσότερο, οι σκληροπυρηνικοί φαν του είδους του γυρνούσαν την πλάτη ενώ εκείνος αγκάλιαζε συχνότερα την rnb κληρονομιά.
Παρουσίαζε για πέντε συναπτά έτη την τελετή απονομής βραβείων γκραμμι. Ενδεικτικό της δημοτικότητά του το αστέρι του στον πεζοδρόμιο της φήμης και της αποδοχής του από το μουσικό χώρο η υποψηφιότητα του για να μπει, ξέρω ότι θα ανατριχιάσουν κάποιοι, στο Rock and roll Hall of fame το 2018.
Ορίστε ένα εκτενές άκουσμα στην έως τώρα παρακαταθήκη του, από μια δεξαμενή 13 άλμπουμ και εξήντα σχεδόν σιγκλ, με αντίστροφη χρονολογική σειρά.
