Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Jazzanova – The Pool
Οι γερμανοί είναι από τους αγαπημένους μου στην τέχνη των remixes, κάτι που αποδεικνύουν περίτρανα με κάθε ευκαιρία από το 1997. Ως κύριος καλλιτέχνης οι συνολικές στούντιο δουλειές τους ανέρχονται στο μικρό αριθμό των δύο δίσκων αφού οι επανεκτελέσεις του προ εξαετίας Funkhaus Studio Sessions απλώς επιβεβαίωσαν ότι ο τζαζ - φανκ – nu soul - ηλεκτρονικός ήχος τους ακούγεται το ίδιο απολαυστικός και ζωντανά παιγμένος. Δέκα χρόνια έχουν περάσει λοιπόν από το Of All the Things και η εξαμελής μπάντα με τη φιλοσοφία της κολλεκτίβας, με έδρα το Βερολίνο, βγάζει έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους της χρονιάς. Κιθαρίστες της τζαζ, ράπερ από Γερμανία και ΗΠΑ, φολκ φωνές από την Σκωτία, ο «παλιός» Paul Randolph από το Ντιτρόιτ, ενώνονται με αποτέλεσμα σχεδόν μία ώρα πανδαισίας ηχοχρωμάτων. Μακριά από τη φαιδρότητα και βαρεμάρα που παρουσιάζουν οι περισσότερες μπάντες της ηλεκτρονικής μουσικής, παρουσιάζουν με δώδεκα συνθέσεις όλους τους λόγους που τους έχουν κάνει τόσο αγαπητούς. Η δε παραγωγή της δουλειάς είναι ξανά σε κορυφαία επίπεδα και αναδεικνύει τα θετικά σημεία κομματιού, από τις ακουστικές εισαγωγικές γραμμές και τον επίλογο του The Pool έως τα μοντέρνα φανκ τραγούδια των Follow Your Feet & Heatwave, χωρίς να ακούγεται υπερφορτωμένη και ανούσια λουστραρισμένη. Βουτήξτε στα κρυστάλλινα νερά της πισίνας των ήχων τους και για μια ακόμα φορά θα βγείτε κερδισμένοι. Και μια μικρή επιθυμία ενός φαν, ανυπομονώ για μια συνεργασία με τους Gorillaz…
Ακούστε τα: Sincere, Rain Makes The River, Heatwave, I'm Still Here, Summer Keeps On Passing Me By, Everything I Wanted
Rain Makes The River feat. Rachel Sermanni
Sincere feat. Noah Slee
Heatwave feat. Olivier St. Louis
St. Paul & The Broken Bones – Young Sick Camellia
Μια πρώτη γεύση είχαμε προτείνει πριν από λίγες ημέρες, https://www.apotis4stis5.com/news-f/33852-10-1-nea-tragoudia , ορίστε τώρα μερικά ακόμα δείγματα από την τρίτη στούντιο δουλειά τους. Στις επιρροές του τραγουδιστή, Paul Janeway, θα πρέπει να προσθέσω τον τεράστιο Al Green και κάπου κρυμμένους για το ήχο του γκρουπ και τους Bee Gees. Στην παραγωγή αλλάζουν ξανά πρόσωπο. Στο ντεμπούτο τους το 2014 είχαν συνεργαστεί με τον κημπορτίστα στις περιοδείες των Alabama Shakes, Ben Tanner, δύο χρόνια αργότερα με τον βρετανικής καταγωγής Paul Butler (Michael Kiwanuka). Πιστοί στο μέχρι σήμερα διετές ραντεβού τους, αυτή τη φορά για τη θέση πίσω από την κονσόλα συνεργάζονται με τον εκ Λος Άντζελες Jack Splash, με περγαμηνές ιδιαίτερα αξιοζήλευτες ειδικά από τον χώρο της R’nB / ραπ / χιπ χοπ μουσικής (Alicia Keys, Cee-Lo Green, Kendrick Lamar, John Legend κ.α.) και κάτοχος τριών βραβείων γκράμι, για όσους λέει κάτι αυτό. Πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτήν την εμμονή με το να προχωράει ο ήχος προς πιο σύγχρονα ακούσματα να είναι η μόνη καλλιτεχνική επιλογή δεν την έχω καταλάβει ποτέ μου. Οι μουσικές ανησυχίες όταν τις νιώσει έντονα ο ερμηνευτής ή το γκρουπ είναι καλοδεχούμενες αλλά το να ρίξεις στο πυρ το εξώτερον μια δουλειά γιατί μοιάζει με την προηγούμενη ή με ήχους του παρελθόντος (που και αυτό είναι σχετικό αφού ότι είναι παλιό σήμερα αύριο μπορεί να γίνει ξανά καινούργιο) δεν έχει κανένα νόημα εφόσον το αποτέλεσμα παραμένει ικανοποιητικό. Κάπως έτσι πιστεύω ότι η δισκοκριτική που τους έκανε το Rolling Stone χωλαίνει. Ονομάστε την μουσική τους όπως εσείς διαλέξετε μεταξύ των όρων Country soul, Hard soul, Deep soul, Downhome soul, ή το γνωστότερο Southern soul, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ένας ταξιδιάρικος δίσκος.
Ακούστε τα: Got it Bad, Apollo, Mr. Invisible, LivWithoutU, Nasa, Bruised Fruit
Apollo
Got It Bad
Bruised Fruit
Jungle – For Ever
Τέσσερα χρόνια μετά από ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο άλμπουμ της σόουλ του νέου αιώνα έρχεται η επιστροφή της βρετανικής κολεκτίβας. Συνήθως τα πετυχημένα πρώτα ακολουθούνται με μια εύκολη και γρήγορη αντιγραφή, ως αποτέλεσμα και της πίεσης των εταιρειών αλλά σίγουρα το For Ever δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Οι υπολογιστές των δύο παιδικών φίλων από το Λονδίνο, Tom McFarland και Josh Lloyd-Watson (χάρη συντομίας και με λίγη δόση μυστηρίου αρχικά αναφέρονταν ως J και T ) έχουν βρει παρέα τα φυσικά όργανα και τη βοήθεια πέντε νέων μελών, χτίζοντας και μια καλή φήμη για τις ζωντανές εμφανίσεις του, απ’ ότι διαβάζω, ήδη από την περίοδο που ακολούθησε μετά το χρυσό στην Αγγλία πρώτο άλμπουμ. Τα φαλτσέτα καλά κρατούν, το φανκ είναι πανταχού παρών όπως και ο ήλιος στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, που ίσως έκανε λίγο ευκολότερους τους χωρισμούς που βίωσαν τα δύο ιδρυτικά μέλη του γκρουπ. Σαν σύνολο ακούγεται πιο ολοκληρωμένο από τον ομότιτλο δίσκο του 2014. Μόνο η κατανομή των τραγουδιών φτιάχνει έναν υποδεέστερο επίλογο, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δε αξίζει της προσοχής του ακροατή. Αναρωτιέμαι πόσο ακόμα μπορούν να εξελίσσουν στα επόμενα βήματα το όλο στήσιμο των κομματιών τους που έχω την εντύπωση ότι πλησιάζει στα άκρα του με τη νέα τους δουλειά. Ίσως αφήνοντας να δουλέψει πιο μαζικά ο λονδρέζος παραγωγός inflo που στο For Ever επιμελείται μόλις δύο κομμάτια του δίσκου, το ένα από αυτά, το Beat 54 (All Good Now), είναι από τις καλύτερες στιγμές του . Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι δεν είχατε προσέξει τον εν λόγω κύριο στη δουλειά του στο πολυξακουσμένο δεύτερο άλμπουμ του Michael Kiwanuka, Love & Hate. Αυτό ίσως είναι και απόλυτα φυσιολογικό αφού τα φώτα έπεσαν κυρίως στον εκπληκτικό Brian Burton αλλιώς γνωστός ως Danger Mouse, αλλά ο Inflo είναι αυτός που παίζει πιάνο και έκανε την παραγωγή στο instant classic Black Man In A White World. Σε κάθε περίπτωση όμως για να επιστρέψουμε στο τώρα, η δεύτερη δουλειά του γκρουπ προσθέτει και δεν αφαιρεί από την υστεροφημία του, οπότε απολαύστε ανεπιφύλαχτα τα σαράντα πέντε λεπτά ενός κατά τη γνώμη μου από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους, ξανά...
Ακούστε τα: Smile, Heavy California, Happy Man, Cherry, Casio, Beat 54 (All Good Now), Mama Oh No
Cherry
Smile
https://www.youtube.com/watch?v=H9hELOF0a6g
Beat 54 (All Good Now)
https://www.youtube.com/watch?v=SetClFl10cQ
The Bamboos – Night Time People
Επόμενος σταθμός Μελβούρνη. Το φανκ οι Bamboos το υπηρετούν εδώ και δώδεκα χρόνια μέσα από επτά δίσκους. Στα μέσα του καλοκαιριού κυκλοφόρησε η νέα δουλειά της παρέας του Νέοζηλανδού κιθαρίστα και αρχηγού του γκρουπ Lance Ferguson που στη διάρκεια των χρόνων έχει αλλάξει πολλά μέλη. Κατά καιρούς έχουν φιλοξενηθεί και διάφοροι τραγουδιστές αλλά η μόνιμη φωνή που υπάρχει στο γκρουπ από το 2006, η κυρία Kylie Auldist είναι εκπληκτικής δυναμικής και στην νέα τους δουλειά μετά από δισκογραφική σιωπή τριών χρόνων είναι η μοναδική σε αυτό τον ρόλο. Παρεμπιπτόντως έχει και μια προσωπική καριέρα με ήδη τέσσερις δίσκους και αναρωτιέμαι πόσοι έχετε ακούσει τη συμμετοχή της στο acid jazz/funk γκρουπ Cookin’ On 3 Burners, https://www.apotis4stis5.com/news-f/27865-2017-11, και στην επιτυχία του remix του τραγουδιού τους This Girl το 2016. Οι Curtis Mayfield, Meters, JBS και Marvin Gaye είναι δηλωμένες μεγάλες επιρροές από τον κύριο Lance, όπως και ο ήχος της Motown, οπότε παίρνετε μια ιδέα για το τι περίπου μπορεί να περιμένει κάποιος ακούγοντάς τους. Το δεμένο παίξιμο της μπάντας ώρες- ώρες δεν αφήνει χώρο ούτε για αναπνοή αρχής γενομένης από το καλημέρα με την καλύτερη επιλογή που μπορούσαν να κάνουν από τη φαρέτρα του άλμπουμ, το Lit Up. Το Stranded με τα έγχορδά του σχεδόν σε λαχανιάζει στην παραμικρή προσπάθεια να ακολουθήσεις τον επιθετικό ρυθμό του, ενώ τα doo wop μονοπάτια τιμούνται δεόντως στο Golden Ticket, που θα έκανε τον Smokie και όλα τα μέλη των Miracles να κοκκινίσουν από περηφάνια. Η συνέχεια φέρνει τις Surpremes (Salvage Rites), τον Prince που σχεδόν ζητάει πνευματικά δικαιώματα (Night Time People) κάτω από την επίβλεψη του νονού James που νομίζεις ότι σε κάθε υποψία για λάθος στη ρυθμική γραμμή θα εμφανιστεί από το υπερπέραν το χέρι του, σημάδι ότι ήρθε η ώρα για να πληρώσουν οι μουσικοί το συμφωνηθέν πρόστιμο (Pony Up). Μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου έρχεται με το Backfired, που τα πνευστά με τα μπλουζ περάσματα θα μπορούσαν να τους βάλουν κάλλιστα στο δυναμικό της Stax ενώ οι ηχητικές εκπλήξεις έχουν συνέχεια. Όπως ο επίλογος του δίσκου, με το μουσικό θέμα του Broken να επαναλαμβάνεται τρεις φορές, κάθε μία με διαφορετικό χιπ χοπ φιλοξενούμενο ερμηνευτή, από την Αμερική, τη Γερμανία και την Αυστραλία, και διαφορετικούς στίχους, με θέμα τη ψυχική υγεία και μια νότα γκόσπελ. Αν δεν πατήσει κάποιος το replay για μια νέα επίσκεψη στα tracks του Night Time People μάλλον έχει απολέσει προ πολλού το ενδιαφέρον του για τη μουσική και δη για την soul όπως και για τη χαρά της ζωής που φέρνει η απόλαυση της ακρόασης ενός από τους ομορφότερους δίσκους της χρονιάς.
Ακούστε τα: Lit Up, Salvage Rites, Night Time People, Backfired, San Junipero, Broken
Lit Up
Backfired
https://www.youtube.com/watch?v=YuwVS4hTMyc
Night Time People
Joel Sarakula – Love Club
Παραμένοντας Down Under, ένας δίσκος που αρχικά ο δημιουργός είχε την πρόθεση να κυκλοφορήσει εντός του 2017. Τελικά μας ήρθε πριν μερικούς μήνες, την άνοιξη του ’18. Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν σε Λονδίνο και Βερολίνο. Το όλο εγχείρημα χρηματοδοτήθηκε στο τελείωμα του από την πλατφόρμα υποστήριξης καλλιτεχνών Pledgemusic. Συμμετέχοντας ή ως αποκλειστικός δημιουργός των τραγουδιών και υπεύθυνος για την παραγωγή, αναμιγνύει soul, με disco,..βάζοντας να χορεύουν τα πνευστά με τις καταλυτικές παρουσίες των εγχόρδων...έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας καμβάς πάνω στον οποίο απλώνει τις πολύχρωμες εμπνεύσεις του ο αυστραλός με το περίεργο επίθετο. Γεννημένος στο Σύδνεϋ, ζει μόνιμα στο Λονδίνο και για την προώθηση του τρίτου του δίσκου όργωσε την εμφύλιο. Δηλωμένες επιρροές του μεταξύ άλλων Serge Gainsbourgh, Sly Stone, Beck, Todd Rundgren, Hall & Oates, Elvis Costello, Serge Gainsbourgh. Από τα θετικότερα vibes της χρονιάς.
Ακούστε τα: Coldharbour Man, Understanding, Parisian Woman, Theme from the Love Club, Coney Island Getaway, Winter Elegy
Understanding
https://www.youtube.com/watch?v=YUdd3NxF380
Coldharbour Man
https://www.youtube.com/watch?v=WHEJ5jLi6r0
Theme from the Love Club
https://www.youtube.com/watch?v=j8Ayb4_aQCY
Carla Luciani – Sainte - Victoire
Με το πέρασμα των χρόνων έρχεται κάποιος πιο κοντά στο ποιος πραγματικά είναι και αυτό άρχισε να συμβαίνει στην εικοσπεντάχρονη γαλλίδα. Για τον πρώτο μεγάλο της δίσκο κοιτάει προς τον νότο της χώρας, στην περιοχή της Μασσαλίας όπου γεννήθηκε, δίνει τίτλο από το ομώνυμο βουνό της περιοχής του Provence και επιλέγει τα γαλλικά για να εκφραστεί καλλίτερα. Η δουλειά της αναζητά την αυθεντικότητα λοιπόν και το αποτέλεσμα δικαιώνει την ερμηνεύτρια που ξεκίνησε την δισκογραφική της πορεία στα 19 της με το συγκρότημα La Femme. https://www.apotis4stis5.com/lists-f/20654-10-epiloges-sti-gallia-tou-simera, με την ευκαιρία το Le Vide Est Ton Nouveau Prénom που ερμήνευει μαζί με την Jane Peynot, από το 2ο άλμπουμ τους Mystère, παραμένει στα αυτιά μου τουλάχιστον άφθαρτο. Η συνέχεια του περσινού ep, Monstre d'Amour είναι άκρως εθιστική με λίγο περισσότερο φως να λούζει τα αυλάκια του. Η επιρροή της Nico είναι ολοφάνερη στην ερμηνεία της αλλά η φωνή είναι ένα κομμάτι της δουλειάς της. Στιχουργός όλων των τραγουδιών της παρουσιάζει ποπ κομψοτεχνήματα με περάσματα από τη τζαζ την ηλεκτρόνικα και το ροκ (για να επιβεβαιώσει ως επιρροή την PJ Harvey) δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα πρόταση στην οποία συμμετέχει συχνά και ως συνθέτης των κομματιών. Μου κάνει εντύπωση δε που συμμετείχε το 2016 σε ένα τραγούδι, το Avant tu riais, από το δεύτερο άλμπουμ, του επίσης γάλλο, καλλιτέχνη της ραπ, Nekfeu, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι ελληνικής καταγωγής κατά το ήμισυ, το πραγματικό του όνομα Ken Samaras. Οι ανοιχτοί μουσικοί ορίζοντες που ξέρει σε τι ταξίδια μπορεί να την οδηγήσουν. Για το τώρα όμως ένα πολύ καλό πρώτο βήμα.
Ακούστε τα: La grenade, On ne meurt pas d’amour, Comme Toi, Dors, La Baie, Eddy, Les Fleurs
La grenade
Comme toi
Dors
