Το οργισμένο έπος της παρέας του Robb Flynn με αφορμή το κατάπτυστο άρθρο κατά του Dimebag Darrell.
Το ημερολόγιο έγραφε 8 Δεκεμβρίου 2004, 24 ακριβώς χρόνια μετά από τη δολοφονία του John Lennon και 61 από τη γέννηση του Jim Morrisson. Η τοποθεσία ήταν το Alrosa Villa Club στο Columbus του Ohio. Οι Damageplan, το συγκρότημα που ίδρυσαν οι (μακαρίτες πλέον) αδερφοί Abbott ύστερα από τη διάλυση των Pantera, θα έδινε την τελευταία όπως αποδείχτηκε συναυλία του. Με το που ξεκίνησε το show, ο Nathan Gale σκόρπισε τον τρόμο και το θάνατο, αφήνοντας με το ημιαυτόματο του τέσσερις νεκρούς, ανάμεσα τους και ο Dimebag Darrell. Ο γνωστός κιθαρίστας ήταν μόλις 38 ετών. Το σύνολο της δισκογραφίας του με τους Pantera, ιδίως στις ημέρες της κυριαρχίας τους στα 90s, στέκεται ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Μέσα στη σύντομη ζωή του, δημιούργησε τέτοια μουσική κληρονομιά, ώστε να θαφτεί σε φέρετρο Kiss που χάρισε ο ίδιος ο Gene Simmons, ενώ ο Eddie Van Halen εναπόθεσε στο φέρετρο του Dimebag την αυθεντική του κιθάρα "Bumblebee" με τις μαύρες και κίτρινες ρίγες. Ο τραγουδιστής των πρώτων ημερών των Pantera Terry Glaze, που φυσικά αντικαταστάθηκε επάξια και με τον παραπάνω από τον Phil Anselmo, είχε δηλώσει σε συνέντευξη του πως αν έλεγαν τότε στον Dimebag Darrell πως ο Eddie Van Halen θα έβαζε την αυθεντική του κιθάρα στο φέρετρο του, θα τους έλεγε "Σκοτώστε με τώρα". Η μουσική κοινότητα πενθεί. Διάσημοι καλεσμένοι όπως οι Zakk Wylde, Corey Taylor και Jerry Cantrell αποτίουν φόρο τιμής. Στις εφημερίδες και στη νεόκοπη τότε διαδικτυκή σφαιρα, όλος ο κόσμος αποδίδει τα σέβη του. Όλος ο κόσμος; Όχι...
Τo iconoclast.ca ήταν ένα πάλαι ποτέ site συντηρητικής αισθητικής και αρθρογραφίας. Ο William Grim ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της ιστοσελίδας, που ενίοτε εξέφραζε και την αγάπη του για τη jazz μουσική. Περίπου μία βδομάδα μετά τη δολοφονία του Dimebag Darrell, στο Iconoclast θα εμφανιστεί ένα άρθρο που έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Ο τίτλος του σαφής:
"Aesthetics of Hate: R.I.P. Dimebag Abbott, & good riddance"
Το αρχικό σοκ από τον κατάπτυστο τίτλο έρχεται να ξεπεράσει γρήγορα η ανάγνωση του κειμένου, σε αυτό το μνημειώδες λιβελογράφημα που κερδίζει επάξια μια θέση στις κορυφαίες εκφράσεις ρητορικής μίσους που τυπώθηκαν ή "ανέβηκαν" ποτέ, στη σύγχρονη εποχή. Με το αίμα του Dimebag Darrell να μην έχει στεγνώσει ακόμα από τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε, ο Grim εκτόξευσε ένα μανιφέστο μίσους και απέχθειας προς τον εκλιπόντα καλλιτέχνη, τη μουσική του, την αισθητική του, αλλά και τους οπαδούς του, ακόμα και αυτούς οι οποίοι βρέθηκαν έξω από την Alrosa Villa τις επόμενες ημέρες, στο πλαίσιο αγρυπνίας προς τιμήν του Darrell. Στηρίζοντας τη γραφή του στο μίσος του για το metal και τη rap, μας άφησε ένα αξέχαστο μνημείο εσχατολογίας, συντηρητισμού και φασίζουσας ρητορικής, από το οποίο θα ξεχωρίσουν τα εξής:
"Αλλά μπορεί κανείς να δει γιατί οι οπαδοί του heavy metal ταυτίστηκαν τόσο στενά με τον κύριο Abbott. Ήταν ένας ανίδεος, βάρβαρος, χωρίς ταλέντο, κάτοχος κιθάρας και ενισχυτή. Φρικτός στην όψη, περισσότερο πίθηκος παρά άνθρωπος, ήταν ο ερμηνευτής ενός τύπου «ψυχαγωγίας» που μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με έναν γορίλα υπό την επήρεια φαινκυκλιδίνης. Χωρίς λεπτότητα, εξυπνάδα, στυλ, συναισθηματικό εύρος και οτιδήποτε προσέγγιζε ακόμη και το παραμικρό πνευματικό ή μουσικό ενδιαφέρον, ο κ. Abbott ήταν μέρος μιας γενιάς που έχει μπερδέψει το φτύσιμο με την τέχνη και τις ακούσιες αντανακλαστικές ενέργειες με το συναίσθημα."
"Μέρος της σκληρής δουλειάς του πολιτισμού είναι η διδασκαλία των νέων να μπορούν να διακρίνουν μεταξύ του καλού και του κακού σε όλες τις πτυχές της ζωής. Αν διδάξουμε στα μικρά παιδιά μας να υπακούουν στις 10 Εντολές και να υπακούουν στους νόμους της χώρας, αλλά δεν τους μάθουμε να συνειδητοποιούν ότι ο Johann Sebastian Bach είναι ανώτερος από τον Dimebag Abbott, έχουμε αποτύχει ως γονείς και μέντορες. Εάν ένα άτομο έχει περάσει από 12 ή 13 χρόνια εκπαίδευσης και δεν έχει αναπτύξει μια εκτίμηση για τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας, αυτή η εκπαίδευση ήταν μια απόλυτη αποτυχία."
Το αποκορύφωμα έρχεται στο τέλος όπου ο William Grim, αφού εκφράσει την πεμπτουσία του Αμερικανικού νεοσυντηρητισμού, υποστηρίζοντας το laissez-faire καπιταλισμό, κοινώς την απουσία της κρατικής παρέμβασης αλλά μόνο στα οικονομικά μεγέθη, θα αναφερθεί και στον Ευγενή Άγριο (Noble Savage) του μεγάλου Ελβετού φιλοσόφου και διανοητή Jean Jacques Rousseau. Ο τελευταίος πίστευε πως ο πρωτόγονος άνθρωπος, ως απαλλαγμένος από την αμαρτία, την όρεξη και τις έννοιες του σωστού και του λάθους, ήταν περισσότερο "ευγενής" παρά άγριος. Το εν λόγω αφήγημα, υιοθετήθηκε και από πολλούς σύγχρονους μαρξιστές, για να αποδοθούν όροι όπως η αποξένωση και οι κοινωνικές ανισότητες. Σε κάθε περίπτωση ο Grim, έξι ημέρες ύστερα από τον θάνατο ενός ανθρώπου, είχε το θράσος να τον χρησιμοποιήσει ως παραβολή για να περιγράψει τις ημέρες, τα έργα και τις μεθόδους του εκλιπόντος...
Το άρθρο του Iconoclast κυκλοφόρησε και έγινε talk of the town. Με τα πολλά, έπεσε και στην αντίληψη της μεγάλης μορφής του Αμερικανικού metal που λέγεται Robb Flynn. Ο τελευταίος κατάφερε και μετουσίωσε την προφανή οργή του, αλλά και όλων όσων ήρθαν σε επαφή με τον λίβελο του Grim, σε ένα από τα πλέον επιθετικά τραγούδια που ακούσαμε ποτέ, ένα από τα πλέον συγκλονιστικά τραγούδια των 00s. Δίνοντας του τον ίδιο τίτλο με το άρθρο, το 3ο τραγούδι από το The Blackening των Machine Head χαρακτηρίζεται από μία πρωτόγνωρη οργή, που εντυπωσιάζει και προκαλεί έκπληξη ακόμα και στον πλέον υποψιασμένο metal ακροατή.
Οι δε στίχοι του Flynn δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης:
"You tried to spit in the eye of a dead man's face
Attacked the ways of a man not yet in his grave
But your hate was over all too soon
Because nothing is over, nothing's through 'til we bury you
For the love of brother
I will sing this fucking song
Aesthetics of hate
I hope you burn in hell, go
Oh, the words I read on the screen left me fucking sick
I felt the hatred rising, you son of a bitch
You branded us pathetic for our respect
But he made us driven, deep reverence far beyond the rest
For the love of brother
I will sing this fucking words
Aesthetics of hate
I hope you burn in hell"
Το Aesthetics of Hate, αποτέλεσε το πρώτο single και την κινητήριο δύναμη πίσω από το έκτο album των Machine Head που κυκλοφόρησε το 2007, συνοδεύτηκε δε και από ένα εξίσου δυνατό videoclip. Μέχρι και σήμερα, από τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών τους, το Blackening θεωρείται το καλύτερο τους album, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως είναι το καλύτερο album της δεκαετίας των 00s. Μετά από αρκετά χρόνια, η σύνθεση που έδωσε τη μεγαλύτερη επιτυχία στο συγκρότημα, αυτή με Dave McLain στα τύμπανα και Phil Demmel στην κιθάρα, δεν είναι πια μαζί. Ο Robb Flynn με καινούρια μέλη και περίσσεια διάθεση, συνεχίζει με τους Machine Head, τιμώντας συχνά πυκνά με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική του κληρονομιά, αυτή που για πολύ κόσμο έπιασε κορυφή στο παρακάτω video :
