Βουτιά στον Ωκεανό της νέας μουσικής - Καλή σου ακρόαση…

Ο Jon Regen μεγάλωσε στο Maplewood του Νιου Τζέρσεϊ. Αρχικά αυτοδίδακτος, σπούδασε πιάνο και θεωρία της μουσικής στο Μαϊάμι, και συνέχισε τις σπουδές του πίσω στην πολιτεία του, δίπλα στον πιανίστα Kenny Barron. Επόμενος σταθμός η Νέα Υόρκη, βραβείο ως ένας από τους μόλις 2.000 πιανίστες παγκοσμίως με τον τίτλο του Steinway Artist, συνεργασία με τον μπασίστα Kyle Eastwood μέχρι το 2001 και μετά συνοδοιπόρος για τρία χρόνια με τον θρύλο Jimmy Scott. Ο Regen κυκλοφόρησε μια σειρά από πετυχημένες ηχογραφήσεις τα «From Left to Right», «Live at the Blue Note» και «Tel Aviv», πριν κάνει αλλαγή πλεύσης «φορώντας» τα ρούχα του τραγουδοποιού και του ερμηνευτή. Κοινό και κριτικοί λάτρεψαν άλμπουμ όπως το «Almost Home» (2004), το «Let It Go» (2007) και το «Revolution» (2011).

Ο Regen έφτασε στο Νούμερο Ένα στα charts του Billboard με το ορχηστρικό άλμπουμ του «Change Your Mind» του 2013. Δύο χρόνια αργότερα, στο «Stop Time», συνεργάζεται με μέλη των  Imposters του Elvis Costello ενώ το 2019 το «Higher Ground» βρίθει από συμμετοχές, όπως ο Andy Summers των Police, Nick Rhodes των Duran Duran ή τον Benmont Tench της μπάντας του Tom Petty. Συγχρόνως όμως με την πετυχημένη του δισκογραφία ήταν αρχισυντάκτης για το Keyboard Magazine, αρθρογράφος για New York Times, Billboard και το Variety, και ραδιοφωνικός παραγωγός.

Στο σήμερα, με την δέκατη κυκλοφορία του ως κύριος καλλιτέχνης, φέρνει στην παραγωγή για μια ακόμη φορά όπως και στο «Higher Ground» τον κημπορτίστα των Jamiroquai, Matt Johnson, και με καλεσμένους μεταξύ άλλων τον Rob Thomas (Matchbox Twenty),  τον βραβευμένο τρεις φορές με γκράμμι, πολυγραφέστατο κοντραμπασίστα Ron Carter, τον Ουαλό  Pino Palladino που έχει χαρίσει το μπάσο του σε ένα αξιοζήλευτο αριθμό γνωστών μουσικών (Who, Jeff Beck JJ Cale, Elton John, Eric Clapton) ή τον σαξοφωνίστα, έχω παίξει με όλους, Dave McMurray, Τον τελευταίο ακούμε για το ξεκίνημα της σημερινής λίστας μαζί με τον Jon Regen, σε ένα δείγμα από το άλμπουμ «Satisfied Mind», το «Eye of the Hurricane».

Με καταγωγή από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, η γεννημένη αυτόν τον αιώνα, 22χρονη Ari Abdul ακολουθεί για τη συνέχεια με την  εναλλακτική της ποπ. Η μητέρα της από τον Εκουαδόρ την μύησε στη λάτιν μουσική, ο Κοσταρικανός/Παλαιστίνιος πατέρας της στην κλασική ροκ ενώ τα αδέλφια της στο hip-hop και το metal. Νωρίτερα φέτος, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της σινγκλ «BABYDOLL» που με όρους του σήμερα θεωρείται επιτυχία αφού έχει να επιδείξει εκατομμύρια streaming στο TikTok. Το «BURY YOU» είναι το νέο της τραγούδι.

Το ντουέτο των Money & The Man μας έρχεται από το Τσβόλε της Ολλανδίας. Οι δύο συμμαθητές ίδρυσαν το γκρουπ πριν από μια δεκαετία και ο ήχος τους είναι μια ανάμειξη παραδοσιακών ροκ / γκαράζ ήχων που απ’ ότι διαβάζω υποστηρίζεται και ιδιαίτερα δυναμικά στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Henk Wesselink και ο ντράμερ Ymte Koekkoek  από το 2018 έχουν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ, το ομώνυμο τους και το «Money No Time – Time No Money» το 2021. Το τραγούδι που ακούμε στη συνέχεια, το «Baby Come Over», μια δικιά τους σύνθεση, είναι το πιο πρόσφατο σιγκλ τους, το πρώτο της χρονιάς, σε αναμονή του δίσκου τους που έχει προγραμματιστεί για να βγει τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Στις 26 Απριλίου, η 38χρονη Kristine Meredith Flaherty, πιο γνωστή ως  K.Flay κυκλοφόρησε το πρώτο της κομμάτι για το 2023, το «Raw Raw». Είναι αυτό που έχει σειρά στη σημερινή λίστα, αν και έχουν ακολουθήσει και άλλα σιγκλ, τα  «Shy», «Irish Goodbye» και το «T-REX», από την ταινία κινουμένων σχεδίων, «Nimona».  Το καλοκαίρι του 2022, είχε ανέβει στο όρος Κιλιμάντζαρο, μια επιθυμία ζωής, αλλά περίπου μια εβδομάδα από την επιστροφή της στην έδρα της, το Λος Άντζελες, ξύπνησε με πλήρη απώλεια ακοής στο δεξί της αυτί, ένα περιστατικό που σύντομα έμαθε ότι θα είναι μια μόνιμη κατάσταση. Το πέμπτο της άλμπουμ με τίτλο «Mono», επηρεάστηκε μοιραία από αυτή τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή της, και μάλλον έτσι εξηγείται ότι πρόκειται για τον πιο ώριμο δίσκο που μας έχει δώσει. Την κυρία με καταγωγή από τον Ιλινόις την έχουμε ξανασυναντήσει το 2017, με το υποψήφιό της για βραβείο γκράμμι, καλύτερο ροκ τραγούδι της χρονιάς, «Blood in the Cut».

Το «Perfect Stranger» του 40χρονου τεξανού τραγουδιστή της ποπ/κάντρι Eric Paslay είναι το τρίτο νέο του τραγούδι για το 2023, μετά τα «Best Friends» και «Best Damn Days». Το πρώτο του σιγκλ «Never Really Wanted» το είχε κυκλοφορήσει το 2011, ενώ το ντεμπούτο του, ομώνυμο, άλμπουμ βγήκε το 2014 και περιείχε την πρώτη του Top 10 κάντρι επιτυχία «Friday Night». Εκτός από τις ολόδικές του δουλειές έχει δανείσει από την αρχή της καριέρας του την συγγραφική του πένα σε αρκετούς καλλιτέχνες του χώρου, όπως Jake Owen («Barefoot Blue Jean Night» Νο1 το 2011), Rascal Flatts («Rewind» No4 το 2014), Eli Young Band («Even If It Breaks Your Heart», Νο1 το 2012), Love and Theft («Angel Eyes»Νο1 το 2011) και άλλα. Στο παλμαρέ βάλτε και δύο υποψηφιότητες για βραβείο γκράμι.

Αλλαγή πλεύσης και στο μουσικό πλαίσιο μπαίνει η γκόσπελ, το φανκ, το ραπ/χιπ χοπ και η σόουλ. Αν τα τελευταία δέκα χρόνια έχετε πέσει, από τύχη ή σκόπιμα, σε ένα από τα τέσσερα άλμπουμ του ντουέτου Run The Jewels, ίσως και να έχετε προσέξει το όνομα της κατά το ήμισυ κινητήριου δύναμης του, τον Michael Santiago Render (γεννημένος στις 20 Απριλίου 1975), περισσότερο γνωστός με το όνομα Killer Mike. Ο πληθωρικός σχεδόν συνομήλικος καλλιτεχνικός παρτενέρ του Jaime Meline (El-P), κατάγεται από την Ατλάντα. Σε αυτή την κολυμπήθρα αστέρων της ραπ ο κύριος Render έκανε το ντεμπούτο του στο LP «Stankonia», το τέταρτο των συντοπιτών του Outkast, το 2000.Το μαγιάτικο «Michael» είναι το έκτο στούντιο προσωπικό άλμπουμ του Αμερικανού ράπερ που επανακυκλοφόρησε με τέσσερα επιπλέον τραγούδια. Ένα από αυτά είναι και το επόμενο, το «Yes», στα χνάρια του «God In The Building» του «I Pledge Allegiance to the Grind II» του 2008 ή του «Dragon» του ντεμπούτο του «Monster» του 2003.

Την παρέα των Βαγγέλη Ορφανίδη, Άννα Πασπάτη και Αλέξη Αντωνόπουλο, τους Hume Assine, ομολογώ ότι τους συμπάθησα ιδιαίτερα όταν συνεργάστηκαν με την λατρεμένη εγχώρια παρουσία του Λευτέρη Σαμψών. Σήμερα τραγουδάνε μπλουζ ιστορίες με σκηνικό την πρωτεύουσα που όμως μπορούν να ζήσουν σχεδόν αυτούσιες σε κάθε μεγαλούπολη. Τρία χρόνια λοιπόν μετά το «The Sweetest Sound» επιστρέφουν σε κάτι που στιγμές μου θυμίζει την παρέα των αδελφών Godfrey, τους Morcheeba. Ειδικά στο τραγούδι που μπήκε από το παράθυρο στον δίσκο τους, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, το ομότιτλο του άλμπουμ σε συνεργασία με τον άξιο προσοχής «afrogreco/papa funk» Jerome Kaluta με καταγωγή από τον Κονγκό. Κερασάκι στην τούρτα η συμμετοχή στον επίλογο του άλμπουμ «ATHENS BLUES» μιας αγαπημένης πένας και φωνής, του Στέφανου  Τσιτσόπουλου. Μένει για να δέσει πλήρως το γλυκό και μια μελλοντική συνεργασία, φαντασιακά ομιλούντες, με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.

Οι Lack of Afro δηλαδή ο βρετανός Adam Gibbons κυκλοφόρησε το «Square One» τον όγδοο δίσκο της καριέρας του στις αρχές του Σεπτέμβρη, τρία χρόνια μετά το «I’m Here Now».Ο συνθέτης, πολυοργανίστας και παραγωγός κάτοικος του Ντέβον της νοτιοδυτικής Αγγλίας, συνεργάζεται στο «Amigos» το πέμπτο του σιγκλ για τη χρονιά με τους επίσης βρετανούs, Too Many T's, ένα συγκρότημα ραπ και χιπ χοπ από το Λονδίνο, που αποτελείται από τους Leon Rhymes και Ross Standaloft. Τον Σεπτέμβριο του 2017, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ «South City». Breakbeats, πνευστά, χιπ χοπ αισθητική, παρεάκι δίπλα στις κυκλοφορίες των The Allergies.

Ο τραγουδιστής-τραγουδοποιός Nathan Graham από το Σικάγο έχει ανοίξει συναυλίες για ονόματα όπως Ben Harper, Lucinda Williams και The Wallflowers. Για την ιδιότητά του ως τραγουδοποιός λέει: «Όταν οι άνθρωποι ακούν «τραγουδοποιό», συνήθως σκέφτονται κάποιον λευκό, μεσήλικα, άνδρα. Αλλά σπουδαίοι όπως ο Smokey Robinson, ο Luther Vandross, η Lauryn Hill και ακόμη και ο J. Cole αξίζουν να επαναδιατυπωθούν ως μέρος του είδους, όπως και κάποιος όπως ο Bob Dylan. Το κάνουν με διαφορετικό τρόπο, αλλά κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: χρησιμοποιούν τη φωνή τους για να πουν μια ιστορία».   Εμείς ακούμε το δεύτερο σινγκλ από το «Saint of Second Chances» , το ντεμπούτο άλμπουμ του, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 20 Οκτωβρίου.

Ο Steve Bassett είναι τραγουδιστής, τραγουδοποιός και μουσικός από το Richmond, της Βιρτζίνια. Είναι για τις υπηρεσίες προς την γενέτειρά του του που έγινε και πολύ γνωστός, αφού είναι ο συν-συγγραφέας του «Sweet Virginia Breeze», του επίσημου κρατικού τραγουδιού της πολιτείας, μαζί με τον Robbin Thompson το 1978. Η μουσική του καριέρα ξεκινάει τη δεκαετία του ’60, έχει κυκλοφορήσει πάνω από είκοσι δίσκους που κινούνται σε ένα ευρύ μουσικό φάσμα από Blues, R&B, Gospel, έως Rock & Roll. Συγχρόνως όλα αυτά τα χρόνια δάνεισε τη φωνή σε τηλεοπτικές διαφημίσεις στις ΗΠΑ. Ο αστικός μύθος λέει ότι ήταν από τους πρώτους που έπαιξε δημόσια το «Freebird» των Lynyrd Skynrd, αφού ο άλλοτε συγκάτοικός του και κιθαρίστας/μπασίστας του γκρουπ, Ed King του είχε δώσει ένα πρώιμο αντίγραφο του ντεμπούτο άλμπουμ τους. Λίγο αργότερα ο τελευταίος θα συνέγραφε το «Sweet Home Alabama». Θυμόμαστε το καλλιτέχνη λόγο μιας σειράς επανακυκλοφοριών και διαλέγω τον δίσκο του 1992, ηχογραφημένο στα Muscle Shoals Sound Studios, το «The Southland» και το τραγούδι «Good Woman Bad».

Οι Blue Water Highway είναι ένα συγκρότημα με έδρα το Όστιν του Τέξας.  Το κουαρτέτο αποτελείται από τους παιδικούς φίλους Zack Kibodeaux (τραγούδι) και Greg Essington (τραγούδι/κιθάρα), μαζί με την Catherine Clarke (πλήκτρα) και τον Kyle James Smith (μπάσο). Ο διαχρονικός, κλασσικός ροκ/φολκ αρωμάτων ήχος τους έχει ξεδιπλωθεί τα τελευταία οκτώ χρόνια μέσα σε τέσσερις μέχρι στιγμής δίσκους, με πιο πρόσφατο το «Year of the Dragon», κυκλοφορίας αυτού του φθινοπώρου, η επιστροφή τους δύο χρόνια μετά τα «Χάρτινα Αεροπλάνα». Πιστεύω ότι οι αβίαστες μελωδίες τους θα κερδίσουν όποια αυτιά τους δώσουν την ευκαιρία ν’ ακουστούν.

Ρέγκε και σόουλ συνδυάζει για τη συνέχεια το εφήμερο ντουέτο δύο φωνών από την Αυστραλία, της Kee'ahn και της Emma Donovan. Το «Take No More», φτιάχτηκε στα πλαίσια της πρωτοβουλίας πρωτοβουλία Singing Our Futures - ένα πρόγραμμα καθοδήγησης για τραγουδοποιούς και καλλιτέχνες υπό την αιγίδα του ιδρύματος  Archie Roach. Ο Archi Roach ήταν Αυστραλός τραγουδιστής-τραγουδοποιός και Αβορίγινος ακτιβιστής με 30χρονη καλλιτεχνική παρουσία που «έφυγε» στα εξήντα έξη χρόνια του, τον περσινό Ιούλιο. Είχε κυκλοφορήσει δέκα άλμπουμ και είχε ανοίξει συναυλίες για ονόματα όπως Bob Dylan, Tracy Chapman και Patti Smith. Πίσω όμως στις δύο κυρίες που μας συντροφεύουν σήμερα με τις ζεστές φωνές τους. Το ντεμπούτο σινγκλ της ανερχόμενης Kee'ahn «Better Things» κυκλοφόρησε μόλις πριν από τρία χρόνια εν μέσω lockdown. Από την άλλη πλευρά η πιο έμπειρη 42χρονη Emma Donovan Αβορίγινα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός γεννημένη στο Λίβερπουλ της Αυστραλίας. Ξεκίνησε την καριέρα της στο τραγούδι σε ηλικία μόλις επτά ετών συμμετέχοντας ευκαιριακά στο οικογενειακό της συγκρότημα Donovans. Το 2000, έγινε ιδρυτικό μέλος των Stiff Gins , αφήνοντας το συγκρότημα τρία χρόνια αργότερα για να κυκλοφορήσει το πρώτο της σόλο άλμπουμ με τίτλο «Changes» το 2004, ενώ παράλληλα συμμετείχε και στο γκρουπ Black Arm Band. Το 2013 έρχονται από τη Μελβούρνη οι PutBacks με τους οποίους έχει κυκλοφορήσει σε φανκ/σόουλ ρυθμούς τρία άλμπουμ.

Επόμενος μουσικός σταθμός η Πορτογαλία όπου συναντάμε τον 53χρονο The Legendary Tigerman (Paulo Fuertado). Στο «New Love», το τρίτο σιγκλ από το άλμπουμ του «Zeitgeist» συνεργάζεται με το  indie pop ντουέτο από το Πόρτο, Best Youth, που σχηματίστηκε από τον Ed Rocha Gonçalves και την Catarina Salinas. Ο σκληρός και σκοτεινός του, στιγμές industrial ήχος παντρεύεται με την αντίθετη βελούδινη χροιά των συνεργατών του σε ένα ενδιαφέρον τελικό αποτέλεσμα. Οι Best Youth δεν είναι οι μόνοι με τους οποίους συνεργάζεται ο κύριος Fuertado στο νέο του LP, το όγδοο στη σειρά. Συμμετέχουν επίσης οι  Asia Argento, Anna Prior ( Metronomy ), Delilah Paz (Last Internationale), Johnny Beth (Savages), Ray y Sean Riley, Sarah Rebecca και η πορτογαλέζα Calcuta. Όπως δείχνει και ο τίτλος του, το περιεχόμενό του επηρεασμένο από το πνεύμα των σύγχρονο καιρών, τη φτώχια και τη βία.

Ο Joe Bonamassa κυκλοφόρησε πρόσφατα το «Hope You Realize It (Goodbye Again)» από το επερχόμενο 16^ο άλμπουμ του, «Blues Deluxe Vol. 2» που βγαίνει στις 6 Οκτωβρίου. Το lp περιλαμβάνει δύο νέα πρωτότυπα κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου του single που θα ακούσουμε και οκτώ νέες διασκευές όπως στο  «Twenty-Four Hour Blues» του Bobby "Blue" Bland, στον Albert King του «You Sure Drive a Hard Bargain» ή στο «Lazy Poker Blues», αρχικά ερμηνευμένο από τους Fleetwood Mac της εποχής του Peter Green.  Το σημερινό τραγούδι είναι γραμμένο από τον βραβευμένο με δύο γκράμμι για τη συνεργασία του με τον Buddy Guy (το 2010 και το 2015), Tom Hambridge με εικοσιοκτώ χρόνια καριέρας, τα είκοσι πέντε από αυτά ως συνθέτης και παραγωγός, και τον ίδιο τον Bonamassa. Οι δύο τους έχουν ξανασυνεργαστεί και στο παρελθόν. Το «Hope You Realize It (Goodbye Again)»  καταδεικνύει τη εμμονή του 46χρονου νεουορκέζου για καινοτομία στο είδος των blues που παίζει, καινοτομία  που αυτή τη φορά ακούει στο όνομα φανκ.

Μαζί με το «Think I'm In Love With You» και το «White Horse», το αναμενόμενο τον Νοέμβριο 5^ο άλμπουμ «Higher» θα προσφέρει 12 ακόμη πρωτότυπα κομμάτια παραγωγής του οκτώ φορές βραβευμένο με γκράμμι, Chris Stapleton, της συζύγου του, επίσης μουσικός και τραγουδίστρια, Morgane και του Dave Cobb . Οι τοίχοι του στούντιο που ηχογραφήθηκε, το ιστορικό RCA Studio A στο Νασβίλ, έχουν πολλές ιστορίες να πουν από τα σχεδόν εξήντα χρόνια που λειτουργεί. Το άλμπουμ είναι η πρώτη νέα ολοκληρωμένη κυκλοφορία του Stapleton μετά το βραβευμένο με Γκράμμι δίσκο του 2020  «Starting Over». Η πένα του ιδιαίτερα παραγωγική, αφού υπολογίζεται ότι μέχρι στιγμής έχει συνυπογράψει τη σύνθεση σε πάνω από 170 τραγούδια, τέσσερα από αυτά βρέθηκαν στην κορυφή του καταλόγου των κάντρι επιτυχιών των ΗΠΑ, ενώ τα έχουν ερμηνεύσει καλλιτέχνες όπως  Justin Timberlake, Ed Sheeran, Taylor Swift. Ο τραγουδιστής/τραγουδοποιός που έχει βραβευτεί ως ο καλλιτέχνης της δεκαετίας του ‘10ς από τα  Academy Of Country Music Awards στο νέο του τραγούδι ακούγεται απευθείας ως κλασσικός καθώς βουλιάζει στα έγχορδα και το μπλουζ, μου έφερε στο μυαλό το «It’s Probably Me» των Sting/Clapton στην κινηματογραφική του εκτέλεση.  

Το σάουντρακ μια ταινίας που ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει έρχεται να μας παρουσιάσει ο 36χρονος καλλιτέχνης από το Όστιν, ο Shakey Graves με το νέο του 4ο άλμπουμ, «Movie of the Week». Ένας φίλος του ζήτησε να παίξει σε μια ταινία που έκανε παραγωγή και αν και ο Rose-Garcia έχει παίξει στην μεγάλη οθόνη στο παρελθόν ποτέ πριν δεν είχε συνδυάσει ηθοποιία και σύνθεση σάουντρακ κάτι που το είδε ως πρόκληση. Ωσάν Prince για το Batman, αντί να παραδώσει κάποια τραγούδια το παράκανε και η μεγαλύτερης διάρκειας μουσική του πρόταση έφτασε να γεμίζει ένα μεγάλης διάρκειας άλμπουμ. Σε εκείνο το σημείο, κάλεσε τους φίλους του και μερικούς από τους αγαπημένους του μουσικούς και ρώτησε αν ήθελαν να ηχογραφήσουν ένα soundtrack για μια ταινία που δεν υπάρχει. Όπερ και έγινε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Τώρα βρίσκεται στο στάδιο να μετατρέψει το άλμπουμ σε μια ταινία…

Οι Ivan & Alyosha είναι ένα αμερικανικό indie rock συγκρότημα από το Σιάτλ , που δημιουργήθηκε το 2007 από τους Tim Wilson και Ryan Carbary. Έγινε στην πορεία κουιντέτο για να επανέλθει στην μορφή του ντουέτου ξανά. Αναφέρει ως επιρροές του Rufus Wainwright, Delta Spirit, The Beatles και Wilco. Το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο «All We Ever Had» ηχογραφήθηκε στην μουσική Μέκκα του Νασβίλ.

Για μια ακόμα φορά συναντάμε την πλέον βραβευμένη, από φέτος και με βραβείο Pulitzer, Rhiannon Giddens, για τη δουλειά της στην όπερα Omar, σε συνεργασία με τον Michael Abels, βασισμένη στην αυτοβιογραφία ενός σκλαβωμένου μουσουλμάνου, του Omar Ibn Said, ο οποίος έζησε στο Τσάρλεστον τον 19ο αιώνα. Εμείς θα την ακούσουμε στο νέο της σιγκλ, το «You Louisiana Man», από το τρίτο της άλμπουμ το «You’re the One» δύο χρόνια μετά το καλύτερο φολκ δίσκο του 2021 σύμφωνα με τα βραβεία γκράμμι «They're Calling Me Home». Στην παραγωγή  που την πάει ένα βήμα πιο μακριά από τον ήχο που μας έχει συνηθίσει, ο αμερικανός Jack Splash (Alicia Keys, Kendrick Lamar, Solange Knowles, John Legend, Mary J. Blige, Valerie June).

Από την νότια Ιντιάνα έρχεται ο τραγουδοποιός Stephen Wilson Jr.. Ο αυτοδίδακτος κιθαρίστας, μεγαλωμένος από τον μπόξερ πατέρα του, σπούδασε στο Νασβίλ όπου και ξεκίνησε μετά την ακαδημαική του εκπαίδευση την ενασχόλησή του με τη μουσική. Μετά από πέντε χρόνια περιοδειών για αρκετά χρόνια δούλεψε ως ερευνητής για τον πλανήτη Άρη, πριν επιστρέψει στις περιπέτειες του πενταγράμμου το 2016. Το πρώτο του τραγούδι κυκλοφόρησε το 2019 και εδώ τον ακούμε στο «Grief Is Only Love» από τον παρθενικό του δίσκο «Søn of dad». Η δηλωμένη από τον ίδιο επιρροή του από το αφεντικό κάτι παραπάνω από εμφανή, αλλά και από τον Randy Travis, όσο και από τον συντοπίτη του και ίδαλμά του John Mellencamp. Ένα από τα ομορφότερα τραγούδια της χρονιάς, μεγάλο μέσα στη φαινομενική του απλότητα.

Με ελληνικό άρωμα κλίνουμε για σήμερα. Από τον υπεύθυνο μουσικά για την καμπάνια του ΕΟΤ Visit Greece όταν ήταν μόλις 17 ετών, τον  Ερμή Γεραγίδη (Ermis). Γεννήθηκε στην Κουάλα Λουμπούρ της Μαλαισίας το 1995, κοσμογυρισμένος εντυπωσιακά και αυτοδίδακτος στο πιάνο. Διαλέγω για επίλογο να κοιτάξουμε στην πλευρά του εκτός των ποπ περιπτύξεών του με το όχημα του Good Job Nicky, κατά κόσμο Νικόλα Βαρθακούρη, με την «Λίμνη» από το EP «Άνω Πέτρα» εμπνευσμένο φαντάζομαι από τα παιδικά του καλοκαίρια.

Καλή σου ακρόαση…

Στο Spotify:

Στο Youtube:

Η λίστα: