Κριτική για "Mission: Impossible - Rogue Nation"

Κριτική για "Mission: Impossible - Rogue Nation"

Κείμενο από τον Κωστή Δ. Μπίτσιο

«MISSION IMPOSSIBLE ROGUE NATION»****

Μετά την πολυδιαφημισμένη εναρκτήρια σεκάνς της 5ης ταινίας της σειράς των «Επικίνδυνων Αποστολών» ξεκινά ένα δίωρο παιχνίδι κατασκόπων. Ανάλογο σε αγωνία και ένταση αυτού του «The Honourable Woman».

https://www.youtube.com/watch?v=xQYsZEbu1RI

Η δράση εκτυλίσσεται από Λονδίνο, Παρίσι, Αβάνα, Βιέννη, Λάνγκλεϋ, μέχρι Καζαμπλάνκα. Στο Μαρόκο μάλιστα, όπου έλαβε μέρος των γυρισμάτων και του «The Honourable Woman», κινηματογραφήθηκε ένα φρενήρες κυνηγητό 9 μηχανών και 2 αυτοκινήτων.

Η υπόθεση του φιλμ του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Κρίστοφερ Μακουάρι (συνδημιουργό των «Jack Reacher», «Edge of Tomorrow»https://www.apotis4stis5.com/filmtv/4221-edge-of-tomorrow-review, «The Usual Suspects») θέλει τον «Ίθαν Χαντ» (Τομ Κρουζ) της θρυλικής IMF να «τα βάζει» με το Συνδικάτο, μία παρακρατική οργάνωση, αποτελούμενη από νεκραναστηθέντες διεθνείς πράκτορες. Ο πρωταγωνιστής διατηρείται ακμαίος και εντυπωσιάζει στις σκηνές δράσεις. Αποφεύγονται τα πολλά κοντινά και έτσι ο παγκόσμιος σταρ, παραμένει ο «μεγάλος άγνωστος» για το κοινό του. Στο πλάι του βρίσκονται όλες οι «παλιές καραβάνες» (Τζέρεμι Ρένερ, Βινγκ Ρέιμς, Σάιμον Πεγκ). Απέναντί του ο απόλυτος κακός «Σόλομον Λέιν» του Σον Χάρις («Serena», «Deliver Us from Evil», «’71»), ο «γιατρός των οστών» του Σουηδού Γενς Χούλτεν και ο πανούργος αρχηγός της MI6 «Άτλι» του Σάιμον ΜακΜπάρνεϊ («The Theory of Everything»). Η θηλυκή παρέα του Κρουζ είναι η μοιραία πράκτορας «Ίλσα Φάουστ» της Σουηδέζας Ρεμπέκα Φέργκιουσον («Hercules», 2014), που στην ταινία θυμίζει τη μυστηριώδη Λορίν Μπακόλ. Το καστ συμπληρώνει σε καίριο ρόλο ο «ήρθα για να μείνω» Άνταμ Μπόλντουιν ως Διευθυντής της CIA ονόματι «Άλαν Χάνλεϊ».

Μετά τα πρώτα 75 λεπτά η ταινία «κάθεται» ως το 90ο λεπτό. Φυσικό σε μία ιστορία ανεξήγητης διάρκειας 131 λεπτών. Ευτυχώς υπάρχουν σκηνές που το σενάριο σε κάνει να κρατάς την αναπνοή σου μεταφορικά και κυριολεκτικά… Σε μία τέτοια παραγωγή υπάρχει το απαραίτητο χιούμορ, κάποιες φορές «καγκουρίστικο», όπως όταν υπονοείται η αμφίσημη σεξουαλικότητα του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας. Την κατάσταση σε αυτόν τον τομέα σώζει το φυσικό κωμικό ταλέντο του Σάιμον Πεγκ («Absolutely Anything», 2015). Ο Κρουζ κοροϊδεύει το διάσημο ύψος του σε μία μάχη ανάλογη αυτής των Δαβίδ και Γολιάθ. Ο χορηγός – γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία – κάνει αισθητή παρουσία στα πλάνα. Γενικά όμως η προσπάθεια διάλυσης του τρομοκρατικού δικτύου κρατά το ενδιαφέρον του θεατή με τη συνδρομή της φωτογραφίας του Ρόμπερτ Έλσγουιτ («There Will Be Blood») και του μοντάζ του Έντι Χάμιλτον («Kingsman: The Secret Service»). Το μουσικό θέμα του Λάλο Σίφριν κυριαρχεί και δίνει το σύνθημα για μία ακόμα συνέχεια της σειράς των ταινιών των «Επικίνδυνων Αποστολών».

Music Trivia:

1.- Τρεις φορές ακούγεται στο φιλμ η άρια «Nessun Dorma» από την όπερα του Τζιάκομο Πουτσίνι (1858-1924) «Τουραντότ» (1924), η οποία υπογραμμίζει μουσικά το φινάλε του φιλμ της Μπάρμπρα Στράισαντ «The Mirror Has Two Faces» πριν 20 χρόνια περίπου:

https://www.youtube.com/watch?v=l-CgH9KBhoU

Η όπερα μάλιστα αποτελεί και μέρος του έργου σε μεγάλης έκτασης σκηνές, που θυμίζουν τα αντίστοιχα γυρίσματα του «Νονού 3»(1990)

https://www.youtube.com/watch?v=hY6BnF7xqVI

2.- Δεύτερη μουσική αναφορά γίνεται στην αρχή της ταινίας, όπου σε ένα παζάρι βινυλίων ο Κρουζ αναζητά ένα δίσκο του Αμερικανού ντράμερ της τζαζ Σάντοου Ουίλσον (1919-1959).

https://www.youtube.com/watch?v=WIj214znwqw

Αριστούργημα*****, Πολύ καλό****, Καλό***, Ενδιαφέρον**, Μέτριο*, Κακό