Η πορεία του Λάνθιμου με έχει παρασύρει σε έναν άνευ ορίων αγώνα ταχύτητας και αντοχής γιατί αυτό που έχω δει να συμβαίνει τις δεκαετίες που παρακολουθώ κινηματογράφο σε νέους σκηνοθέτες ξένων χωρών ... συμβαίνει σε έναν καθαρόαιμο πατριώτη μας, γαλουχημένο από τα ελληνικά πρότυπα «περίεργων» για την Ελλάδα δεκαετιών και ο οποίος ουσιαστικά από το πουθενά, με κάθε νέα του δημιουργία χτίζει την πυραμίδα της καριέρας του με συνέπεια, επαγγελματισμό και σταθερότητα, με προσωπική σφραγίδα, με προοπτική για το επόμενο εγχείρημα και δεν ξέρω γιατί...είμαι σίγουρος ότι η «κορύφωση» αργεί ακόμα...
Το είδα για δεύτερη φορά το «The Favourite» με υπότιτλους αυτή τη φορά ... και εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ότι πιo ολοκληρωμένο έχει κάνει μέχρι σήμερα. Αυτή τη φορά εστίασα πιo πολύ στην σκηνοθετική ματιά του δημιουργού, προσπαθώντας να μην παρασυρθώ από το ιδιοφυές σενάριο της μαύρης κωμωδίας ή τις έξοχες ερμηνείες των πρωταγωνιστριών του και ναι ... για μένα τον απλό θεατή ... ο «τύπος» έχει άποψη ... άποψη τεκμηριωμένη, πρωτότυπη ... η παρουσία των πρωταγωνιστριών ακόμα και στην μοναξιά τους ... στη σιωπή τους επιτρέπει στον θεατή να ολοκληρώσει το ψυχογράφημά τους και να αδημονεί χωρίς συγκινησιακές εξάρσεις «επικών» ή «συναισθηματικών»σκηνών να αποκαλυφθεί η επόμενη κίνηση στη σκακιέρα ... η κίνηση «ρουα ματ».
Ακόμα και στις συνεντεύξεις του για την προώθηση της ταινίας ... σε press conference διαφόρων φεστιβάλ ενώ αυτοπαρουσιάζεται ως συγκρατημένη low profile προσωπικότητα, αποπνέει την ιδεοληψία του για την πλήρη επεξεργασία, απόλυτη εμβάθυνση, ολοκληρωτική αποσύνθεση και βιωματική πολλές φορές απογύμνωση του σεναρίου και των χαρακτήρων με σκοπό να τα επανασυνδέσει και να μας τα προσφέρει ως δημιουργός πλέον με την δική του οπτική, με τη δική του ταυτότητα, με τη δική του προσωπική σφραγίδα ... να μας τα προσφέρει σαν «ελεύθερη κατάδυση» στον χωροχρόνο που αυτός θέλει να μας τοποθετήσει.
Gogo P
