Τα τελευταία χρόνια η θεματολογία στον αγγλόφωνο κινηματογράφο έχει στερέψει. Ταινίες για την απενεχοποίηση της Αμερικής από κάθε είδους ρατσισμό, Εβραίοι – Ναζί, πόλεμος στο Βιετνάμ, remake άλλων remake ταινιών από προηγούμενες δεκαετίες, ζωές από γνωστές και ξεχασμένες προσωπικότητες, ... γενικότερα αναμασούν τα ήδη χιλιοειδωμένα ... με αποτέλεσμα ένα μέτριο σενάριο διαφορετικού θέματος – συνήθως μη αγγλόφωνου - να φαντάζει εξαιρετικό.
Για τις περισσότερες ταινίες του 2018 που ήμουν ορκισμένος υπέρμαχος... όταν αποστασιοποιήθηκα από τον πρώτο ενθουσιασμό συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για καλές ταινίες αλλά όχι και αριστουργήματα.
Καλό το «Green Book» του Peter Farrelly ψυχαγωγικό ευχάριστο με μία αντιρατσιστική διάθεση illustrated, ένα «Driving Miss Daisy» με αντίστροφους ρόλους, καταπληκτικός ο Viggo Mortensen όσο για τον Mahershala Ali τον προτιμούσα στο «Moonlight». Θα το έβλεπα ευχάριστα στην τηλεόραση με όλη την οικογένεια για να κλείσει όμορφα η Κυριακή.
Ενδιαφέρον το «Cold War» του Pawel Pawlikowski μια ερωτική ιστορία που πιστεύω ότι έχει αναλυθεί κατ’επανάληψη στον κινηματογράφο του πρώην ανατολικού μπλοκ, ωραίες ερμηνείες, το couleur locale et tradionnelle μία ευχάριστη πινελιά και ένα τέλος... μοιραίο... λίγο παρωχημένης αντίληψης ακόμα και αν το τοποθετήσεις στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Ο Spike Lee συγκεκριμένος όπως πάντα με ένα BlacKkKlansman καλό στα μεγέθη του, περιπετειώδες, σαρκαστικό ... επαναλαμβανόμενο μεν ... με συγκλονιστικά τα τελευταία λεπτά με εικόνες από τα πραγματικά γεγονότα του 2017 που στην κυριολεξία ανατρίχιασα.
Για τον πατριώτη μας το Λάνθιμο ... τα έχω πει κατά κόρον ... το «The Favourite» ότι καλύτερο, πιό ώριμο, αριστοτεχνικά δομημένο, ολοκληρωμένο ... έχουμε δει από τις μέχρι τώρα δημιουργίες του - προσωπικό μου «φαβορί» για όλες τις συμμετοχές του σε κάθε είδους βραβεία - υποτιμώντας πολλές φορές άλλες ταινίες μόνο και μόνο για να το αναδείξω στον εαυτό μου ... δεν υπάρχουν αντίπαλοι ... παίζουμε μόνοι μας.
Το Roma ... βαρέθηκα να το βλέπω να φιγουράρει στην πρώτη θέση συνήθως ή στις πρώτες θέσεις σε όσες λίστες των καλύτερων ταινιών του 2018 έχω δει μέχρι σήμερα. Έλεος πια ...
και το είδα πριν μιά εβδομάδα ... «καλός» κινηματογράφος ρε φίλε ...
το είδα «μονορούφι» ... απόλαυσα το κάθε συγκλονιστικό λεπτό του, μία απλή ιστορία δοσμένη με τόση λιτότητα ... με τόση δεξιοτεχνία ... απλό όμως με συναισθήματα γεμάτα ένταση. Τα θέματα που έθιγε ...«παγκόσμια» «καθημερινά» «χιλιοειπωμένα και χιλιοειδωμένα» με έναν τρόπο όμως που σου μένει αξέχαστος ... σαν να έβλεπες από την «κλειδαρότρυπα» την ιστορία της Κλοέ και της οικογένειας στο σπίτι της οποίας εργαζόταν. «Μακράν» η καλύτερη ταινία της χρονιάς.
Συγχαρητήρια Alfonso Cuarón ... (sorry Λάνθιμε)
Gogo P
