Τρύπες το απόλυτο Ελληνικό ροκ συγκρότημα
Οι Τρύπες είναι ένα από τα πιο εμβληματικά και καθοριστικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα. Με τον Γιάννη Αγγελάκα στη φωνή, εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και άλλαξαν το τοπίο του ελληνικού ροκ με τον ωμό ήχο, τους ποιητικούς–σκοτεινούς στίχους και την αντισυμβατική στάση τους.
Γιατί θεωρούνται “το απόλυτο ελληνικό ροκ συγκρότημα”;
Πρωτοποριακός ήχος για την εποχή, με μείξη punk, alternative και ελληνικού στοιχείου.
Στίχοι που μιλούσαν με άμεσο, υπαρξιακό και συχνά κοινωνικά κριτικό τρόπο.
Εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις, γεμάτες ενέργεια και αυθεντικότητα.
Τεράστια επιρροή στη μετέπειτα ελληνική ανεξάρτητη σκηνή.
Δισκογραφία που άντεξε στον χρόνο, με άλμπουμ όπως Τρύπες, Πάρτυ στο 13ο Όροφο, Κεφάλια γεμάτα χρυσάφι, Κράτα το σώου μαϊμού.
Οι Τρύπες υπήρξαν ένα από τα πιο σημαντικά και επιδραστικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα, αφήνοντας βαθύ αποτύπωμα στη μουσική σκηνή από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έως τη διάλυσή τους το 1999. Δημιουργήθηκαν στη Θεσσαλονίκη το 1983 από τον Γιάννη Αγγελάκα (φωνή), τον Γιώργο Καρρά (μπάσο) και τον Κώστα Φλωρίδη (κιθάρα), σε μια περίοδο όπου το ελληνικό ροκ προσπαθούσε να βρει νέα ταυτότητα μετά την κατάληξη της πρώτης μεταπολιτευτικής γενιάς. Η ζωντανή σκηνή της πόλης και η επιρροή του punk και του new wave διαμόρφωσαν το περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκε η μπάντα, με στόχο να εκφράσει μια ωμή, αληθινή και έντονα προσωπική οπτική του κόσμου.
Το 1985 κυκλοφόρησε ο πρώτος ομώνυμος δίσκος τους, μια ανεξάρτητη παραγωγή που κατέγραψε τον σκληρό, σχεδόν πρωτόγονο ήχο τους, αλλά και τη σπάνια δύναμη των στίχων του Αγγελάκα. Το άλμπουμ έγινε σημείο αναφοράς για τη νεανική εναλλακτική σκηνή, ανοίγοντας τον δρόμο για μια πορεία που θα μεταμόρφωνε το ελληνικό ροκ. Ο δεύτερος δίσκος, «Πάρτυ στο 13ο Όροφο» (1987), επιβεβαίωσε ότι οι Τρύπες δεν ήταν μια παροδική περίπτωση. Με πιο ώριμο ήχο, αλλά διατηρώντας την ωμότητα και την αίσθηση επείγοντος, το συγκρότημα άρχισε να αποκτά μεγαλύτερο κοινό και να αφήνει το στίγμα του στη συναυλιακή ζωή της εποχής.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι Τρύπες πέρασαν σε μια φάση καλλιτεχνικής κορύφωσης. Το άλμπουμ «Τρύπες στον Παράδεισο» (1990) και ακόμη περισσότερο το «Κεφάλια Γεμάτα Χρυσάφι» (1993) θεωρούνται πλέον κλασικά έργα. Η μπάντα ενσωμάτωσε περισσότερες μελωδικές γραμμές, πλούσιες ενορχηστρώσεις και ένα συνδυασμό ηλεκτρικού οργισμένου ροκ με λυρισμό και ποιητική διάθεση. Οι στίχοι του Αγγελάκα εξελίχθηκαν σε ένα μοναδικό μείγμα υπαρξιακής αναζήτησης, κοινωνικής κριτικής και εσωτερικής πάλης, μιλώντας σε μια γενιά που ένιωθε παγιδευμένη ανάμεσα στην κοινωνική πραγματικότητα και την προσωπική της ανάγκη για ελευθερία.
Οι συναυλίες τους εκείνη την περίοδο απέκτησαν θρυλικό χαρακτήρα. Η ενέργεια της μπάντας, η ένταση της ερμηνείας και η αυθεντικότητα της παρουσίας τους δημιουργούσαν μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Το κοινό δεν παρακολουθούσε απλώς, αλλά συμμετείχε. Οι Τρύπες κατάφεραν να εκφράσουν με αφοπλιστική άμεση γλώσσα συναισθήματα αποξένωσης, θυμού, επιθυμίας και αγωνίας, μέσα σε έναν ήχο που συνδύαζε το ροκ με το punk, το alternative και ένα ιδιόμορφο ποιητικό ύφος.
Το 1996 κυκλοφορεί ο δίσκος «Κράτα το Σώου Μαϊμού», ένα ακόμη σημαντικό βήμα στην εξερεύνηση των ορίων του ήχου και της έκφρασής τους. Το συγκρότημα, ήδη ώριμο και αναγνωρισμένο, πειραματίζεται με νέες μορφές, πιο εσωτερικές, πιο ελεύθερες από κάθε ανάγκη να ικανοποιήσει το κοινό ή τις προσδοκίες της αγοράς. Η αισθητική τους γίνεται ακόμη πιο προσωπική και αυτόνομη. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ωστόσο, τα μέλη της μπάντας έχουν αρχίσει να ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά.
Το 1999 οι Τρύπες ανακοινώνουν τη διάλυσή τους, κλείνοντας μια πορεία περίπου δεκαέξι χρόνων. Παρότι το τέλος τους ήρθε χωρίς εντάσεις, άφησε ένα τεράστιο κενό στη σκηνή, καθώς το συγκρότημα είχε καταφέρει κάτι σπάνιο: να γίνει ταυτόχρονα καλλιτεχνικά ριζοσπαστικό, έντιμο και πετυχημένο. Η επιρροή τους παραμένει έντονη μέχρι σήμερα, τόσο στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ελληνικό ροκ όσο και στον τρόπο που πολλοί καλλιτέχνες προσεγγίζουν την ελληνική γλώσσα, την προσωπική έκφραση και την πολιτισμική ταυτότητα μέσα στη μουσική.
Οι Τρύπες άφησαν μια κληρονομιά που υπερβαίνει τη δισκογραφία τους. Κατόρθωσαν να μετατρέψουν την αγωνία, την οργή και την ευαισθησία μιας εποχής σε έργο τέχνης, παραμένοντας έως σήμερα σημείο αναφοράς για όσους αναζητούν την αλήθεια και την ένταση στη μουσική.
