Σμαρούλα Γιούλη: Το παιδί θαύμα, η μυθική πρόταση και το τραγικό τέλος του συζύγου της

Σμαρούλα Γιούλη η γλυκιά ηθοποιός που έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στα 9 της χρόνια το 1943.

Η Σμαρούλα Γιούλη ήταν το παιδί – θαύμα του ελληνικού κινηματογράφου. Είδε το όνομά της «η μικρή Σμάρω» στους τίτλους της ταινίας «Η φωνή της καρδιάς» με τον Αιμίλιο Βεάκη.

Με αυτήν την ταινία βγήκε στον χώρο του θεάματος και μάλιστα, ήταν η πρώτη ταινία που έφερε το λογότυπο της Φίνος Φιλμ. Από τότε άρχισε να διαγράφει μια λαμπρή καριέρα στον κινηματογράφο. Έπαιξε στις καλύτερες ταινίες της Φίνος: «Χαμένοι Άγγελοι», «Έλα στο θείο», «Η καφετζού», «Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν», «Το σοφεράκι».

Η καριέρα της συνδέθηκε άρρηκτα με τον Μίμη Φωτόπουλο. Παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας που είχαν, ο Φωτόπουλος μπορούσε να υποδύεται από το «αγόρι» έως τον «μπαμπά» της νεαρής ηθοποιού. Η πορεία της τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά συνδέθηκε επίσης με τον Τσιφόρο. Έπαιξε πολλά έργα του.

Η Σμαρούλα Γιούλη ήταν το αγαπημένο παιδί της Φίνος. Όλοι, από τον ίδιο τον Φίνο μέχρι τον Τζαβέλλα και τον Σακκελάριο, λάτρευαν το γλυκό, παραπονιάρικο πρόσωπό της. Το 1948 συμμετείχε στην επιθεώρηση των Σακελλάριου -Γιαννακόπουλου «Ανθρωποι, άνθρωποι». Παράλληλα με τις εμφανίσεις της στο θέατρο, μέσω των οποίων αγαπήθηκε από το κοινό, η Σμαρούλα Γιούλη ακολουθούσε μια θριαμβευτική πορεία στον κινηματογράφο.

Η νεαρή ηθοποιός με το αγγελικό πρόσωπο συμμετείχε σε δεκάδες ταινίες του Φίνου από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 μέχρι το 1965. Συνέθεσε ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, άλλοτε ως κόρη του και άλλες φορές ως σύντροφός του. Το ταλέντο της ξεπέρασε στα στενά όρια της ελληνικής σκηνής και έφτασε μέχρι την «Τσινετσιτά», το διασημότερο κινηματογραφικό στούντιο του κόσμου, τα χρόνια της δεκαετίας του ’50. Το θρυλικό στούντιο κινηματογράφησης της είχε κάνει αρκετές προτάσεις για συνεργασία, ωστόσο εκείνη τις απέρριψε, παραμένοντας στην Ελλάδα.

Σμαρούλα Γιούλη : Δεν άντεξε τον θάνατο του συζύγου της

Τον κινηματογράφο η Σμαρούλα Γιούλη τον εγκατέλειψε πολύ νωρίς. Ήξερε ότι τα λαμπερά φώτα του σινεμά δεν διαρκούν για πάντα. Αυτό που αγαπούσε περισσότερο ήταν το θέατρο. Με τον σύζυγό της, Βαγγέλη Λειβαδά ανέβασαν κάθε είδους έργα.

Έργα ελαφρά ως κλασικά, επιθεωρήσεις και κωμωδίες και έργα σπουδαίων ξένων συγγραφέων. Με τις παραγωγές τους, γέμιζαν το «Αμιράλ», το «Βέμπο», το «Παρκ» και αργότερα το θέατρο «Σμαρούλα». Σε κάποια έργα πρωταγωνιστούσε. Άλλα τα σκηνοθετούσε και κάποια άλλα απλώς τα επέβλεπε. Άλλωστε ήταν άνθρωπος του θεάτρου. Ήξερε τη δουλειά καλύτερα από καθένα. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν με τον Θανάση Βέγγο στο έργο του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο τρελός του λούνα παρκ και η ατσίδα».

Με τον Λειβαδά έζησαν μαζί όλης τους την έγγαμη ζωή και ο θάνατος τους χώρισε μόνο για τρεις μήνες. Το 2011, μια φωτιά στο διαμέρισμά τους στη Γλυφάδα, που προκλήθηκε από αερόθερμο, είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του Λειβαδά. Η Σμαρούλα μεταφέρθηκε το νοσοκομείο με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα. Έπασχε και από άνοια, η κατάστασή της επιδεινώθηκε και τρεις μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2012 άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 78 χρόνων.

Με πληροφορίες από enimerotiko