Ο Adriano Celentano είναι μια από τις πιο εμβληματικές και επιδραστικές μορφές του ιταλικού τραγουδιού και της ψυχαγωγίας γενικότερα. Η καριέρα του ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και από τότε έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι τόσο στη μουσική όσο και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ο Adriano Celentano, γεννημένος στο Μιλάνο στις 6 Ιανουαρίου 1938, αποτελεί μία από τις πιο επιδραστικές και μακροβιότερες προσωπικότητες της ιταλικής μουσικής σκηνής. Με καριέρα που εκτείνεται από το 1959 έως σήμερα, ο Celentano όχι μόνο καθόρισε τη σύγχρονη ιταλική ποπ κουλτούρα, αλλά και διαμόρφωσε ένα πρότυπο καλλιτέχνη που συνδυάζει τραγούδι, χορό, υποκριτική και τηλεοπτική παρουσία με μοναδική άνεση. Οι επιρροές του από το rock ’n’ roll και ειδικά από τον Elvis Presley τον ανέδειξαν στους κύκλους της νεολαίας της εποχής, ενώ η χαρακτηριστική του σκηνική κίνηση, πολλές φορές σχεδόν κωμική και ανατρεπτική, τον μετέτρεψε γρήγορα σε είδωλο.
Η πρώτη του μεγάλη εμφάνιση έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν συμμετείχε σε διαγωνισμούς rock στο Μιλάνο και άρχισε να ξεχωρίζει με την ενέργεια και το εκρηκτικό του ταλέντο. Το 1959 κυκλοφόρησε το “Il tuo bacio è come un rock”, τραγούδι που έμελλε να είναι η πρώτη του σημαντική επιτυχία και να τον καθιερώσει ως τον βασικό εκπρόσωπο του ιταλικού rock ’n’ roll. Από εκεί και πέρα, κάθε του βήμα ενίσχυε τη θέση του στην ιταλική μουσική.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 κυκλοφόρησε το θρυλικό “24.000 baci”, ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια στην Ιταλία εκείνης της περιόδου, με το οποίο συμμετείχε και στο Φεστιβάλ του Σανρέμο. Το κομμάτι σημείωσε τεράστια επιτυχία, ενώ συνδύαζε νεανική ορμή, χιούμορ και έναν πρωτότυπο ρυθμό που έτρεπε τα καθιερωμένα της ιταλικής μουσικής. Ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια στην Ευρώπη που είχε έντονη rock επιρροή, σε μια εποχή όπου ο παραδοσιακός κανόνας κυριαρχούσε.
Κατά τη δεκαετία του ’60 και στις αρχές του ’70, ο Celentano συνέχισε να κυκλοφορεί επιτυχίες που εδραίωσαν τον μύθο του. Τραγούδια όπως “Una carezza in un pugno”, “Pregherò” (διασκευή του “Stand by Me”), “Il ragazzo della via Gluck” και “Azzurro” έγιναν διαχρονικά. Ιδιαίτερα το “Azzurro”, σε μουσική του Paolo Conte και στίχους του Vito Pallavicini, έμελλε να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα ιταλικά τραγούδια όλων των εποχών, σύμβολο καλοκαιριού και νοσταλγίας.
Παράλληλα με τη μουσική, ο Celentano ανέπτυξε αξιοσημείωτη καριέρα στον κινηματογράφο, συμμετέχοντας σε ταινίες που συνδύαζαν κωμωδία, ρομαντισμό και κοινωνική σάτιρα. Το στυλ του ήταν ιδιαίτερο, συχνά σουρεαλιστικό, με έντονα στοιχεία μιμητικής κίνησης και αυτοσχεδιασμού. Οι ταινίες του σημείωσαν εμπορική επιτυχία και συνέβαλαν στη διαμόρφωση της ιδιαίτερης δημόσιας περσόνας του.
Στη δεκαετία του ’80 και του ’90 συνέχισε να κυκλοφορεί επιτυχίες, παρότι η ένταση της pop-rock σκηνής είχε αλλάξει. Το “Soli”, το “Il tempo se ne va”, αλλά και το “Prisencolinensinainciusol” – το πρωτοποριακό κομμάτι του 1972 που μιμείται τον ήχο της αγγλικής γλώσσας χωρίς νόημα – επανήλθαν στη δημοσιότητα δεκαετίες αργότερα, καθώς πολλοί αναγνωρίζουν σήμερα τη σύλληψή τους ως τολμηρά προφητική για τη μετέπειτα ραπ και hip-hop ρυθμολογία.
Ένα από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών είναι το “L’emozione non ha voce” (1999), ένα κομμάτι βαθιά συναισθηματικό, που γνώρισε τεράστια επιτυχία και αποτέλεσε το τελευταίο μεγάλο του mainstream χιτ.
Ο Celentano υπήρξε επίσης επιδραστικός παρουσιαστής. Οι τηλεοπτικές του εκπομπές, όπως το “Fantastico” και αργότερα το “Rockpolitik”, ήταν συχνά αφορμή για συζητήσεις, καθώς συνδύαζαν κριτική, χιούμορ και κοινωνικά μηνύματα.
Με πάνω από εξήντα χρόνια καριέρας, εκατομμύρια πωλήσεις και επιρροή που ξεπερνά τα ιταλικά σύνορα, ο Adriano Celentano παραμένει ο “Molleggiato”, ο άνθρωπος που άλλαξε το ιταλικό τραγούδι και άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ευρωπαϊκή μουσική κουλτούρα.
