The Fall αγαπημένοι των εναλλακτικών
Οι The Fall είναιαπό τα πιο αγαπημένα και σημαδιακά συγκροτήματα για το εναλλακτικό/underground κοινό—μια μπάντα σχεδόν μυθική, με τεράστια επιρροή στη μετα-punk σκηνή και ευρύτερα στην ανεξάρτητη μουσική.
Λίγα βασικά για το τι τους κάνει «αγαπημένους των εναλλακτικών»:
🔸 Απόλυτη ιδιαιτερότητα στον ήχο
Ο ήχος των The Fall είναι τραχύς, μινιμαλιστικός και συχνά ασυμβίβαστος—ένα μείγμα post-punk, krautrock ρυθμών, επαναληπτικότητας και πειραματισμού.
🔸 Ο Mark E. Smith ως αντι-σταρ
Ο εμβληματικός frontman, με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή και τους κυνικούς, συχνά κρυπτικούς στίχους, ήταν πάντα μια φιγούρα «κόντρα» στο mainstream.
🔸 Ατελείωτη δισκογραφία
Με πάνω από 30 στούντιο albums, η παραγωγικότητα και η συνεχής ανανέωση της μπάντας τους έκανε σημείο αναφοράς για κάθε εναλλακτικό ακροατή.
🔸 Cult status
Παρά το χαμηλό προφίλ και την απουσία εμπορικής επιτυχίας, η επιρροή τους σε άλλα συγκροτήματα και η σταθερή λατρεία του κοινού τους έδωσαν cult υπόσταση.
Οι The Fall υπήρξαν ένα από τα πιο ιδιόμορφα και καθοριστικά συγκροτήματα της βρετανικής μετα–punk σκηνής, με μια πορεία που εκτείνεται από το 1976 έως τον θάνατο του ηγέτη τους, Mark E. Smith, το 2018. Η ιστορία τους είναι άρρηκτα δεμένη με τον χαρακτήρα, το όραμα και την αμείλικτη ιδιοσυγκρασία του Smith, ο οποίος αποτέλεσε τη μοναδική σταθερά σε μια μπάντα γνωστή για τις αμέτρητες αλλαγές μελών, την παραγωγικότητα και την αδιαφορία για κάθε έννοια εμπορικού συμβιβασμού.
Το συγκρότημα σχηματίστηκε στο Μάντσεστερ, μια πόλη που εκείνη την περίοδο ήταν κέντρο της ανερχόμενης punk και post-punk σκηνής. Επηρεασμένοι από την ωμή ενέργεια του punk αλλά αποφασισμένοι να ακολουθήσουν πιο πειραματικές κατευθύνσεις, οι The Fall διαμόρφωσαν έναν ήχο που ξεχώριζε από την πρώτη στιγμή: επαναληπτικοί, σχεδόν μηχανικοί ρυθμοί, κιθάρες που συχνά λειτουργούσαν περισσότερο ως υφές παρά ως μελωδικά εργαλεία, και από πάνω η χαρακτηριστική, μονότονη αλλά επιβλητική απαγγελία του Smith. Οι στίχοι του ήταν συνδυασμός κοινωνικού σχολίου, σουρεαλιστικής αφήγησης, χιούμορ και εσκεμμένης δυσαρμονίας, δημιουργώντας μια λογοτεχνική ταυτότητα που έκανε το συγκρότημα ξεχωριστό.
Το πρώτο τους άλμπουμ, Live at the Witch Trials (1979), παρουσίασε στο κοινό μια μπάντα με έντονη προσωπικότητα και σχεδόν πεισματική άρνηση να προσαρμοστεί στο τότε μουσικό ρεύμα. Ακολούθησε μια σειρά δίσκων που σταδιακά οριοθέτησαν τον ήχο τους, όπως το Dragnet (1979), το Hex Enduction Hour (1982) και το This Nation’s Saving Grace (1985), έργα που θεωρούνται σήμερα θεμέλια της post-punk εποχής. Παρά τη σταθερή αναγνώριση από τον μουσικό Τύπο και τη σύνδεσή τους με το ανεξάρτητο κοινό, οι The Fall δεν έγιναν ποτέ mainstream. Αυτό ωστόσο, μακριά από μειονέκτημα, συνέβαλε στην ενίσχυση του cult status τους.
Η καλλιτεχνική πορεία της μπάντας χαρακτηρίζεται από συνεχή ανανέωση. Ο Smith είχε τη φήμη ότι έδιωχνε μέλη χωρίς προειδοποίηση, διατηρώντας έτσι μια διαρκή ρευστότητα που τροφοδοτούσε τη δημιουργικότητα αλλά ταυτόχρονα δημιουργούσε εσωτερικές εντάσεις. Παρά τις συνεχείς ανακατατάξεις, οι The Fall παρέμειναν απίστευτα παραγωγικοί: κυκλοφόρησαν πάνω από τριάντα στούντιο άλμπουμ, αμέτρητα singles και ζωντανές ηχογραφήσεις, ενώ η μουσική τους εξελισσόταν συνεχώς, πότε αγγίζοντας το krautrock, πότε τα ηλεκτρονικά στοιχεία, και άλλοτε την indie rock. Η φράση του John Peel, ότι οι The Fall ήταν “πάντα διαφορετικοί, πάντα οι ίδιοι”, συνοψίζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο τη φύση της μπάντας.
Στη δεκαετία του 1990 και του 2000, το συγκρότημα συνέχισε να κυκλοφορεί υλικό παρά τις δυσκολίες, ενώ ο Smith παρέμεινε μια εμβληματική αλλά και αμφιλεγόμενη φιγούρα της μουσικής. Η ιδιοσυγκρασία του, οι συγκρούσεις με μέλη και συνεργάτες, και οι σποραδικές εμφανίσεις του στον Τύπο με εκκεντρικές δηλώσεις, ενίσχυσαν τον μύθο γύρω από το όνομά του. Παρά τις προκλήσεις, ο Smith δεν έπαψε ποτέ να ηχογραφεί και να εμφανίζεται ζωντανά.
Ο θάνατός του το 2018 έβαλε τέλος σε μια πορεία τεσσάρων δεκαετιών. Η επιρροή των The Fall στη σύγχρονη ανεξάρτητη και εναλλακτική μουσική είναι τεράστια: από συγκροτήματα όπως οι Pavement και Sonic Youth έως νεότερους καλλιτέχνες που υιοθετούν την αισθητική του post-punk, όλοι αναγνωρίζουν τη συμβολή τους. Οι The Fall αποτέλεσαν μια μπάντα που δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει αρεστή σε όλους, αλλά έμεινε πιστή στη δική της αισθητική αλήθεια. Για αυτό, άλλωστε, παραμένουν αγαπημένοι των εναλλακτικών: μια σταθερή υπενθύμιση πως η μουσική μπορεί να είναι ταραχώδης, ιδιόρρυθμη και συνάμα βαθιά γοητευτική.
