Queens Of The Stone Ages από αυτούς που κρατούν ζωντανό το ροκ
Οι Queens of the Stone Age (QOTSA) είναι όντως από τις ελάχιστες σύγχρονες μπάντες που καταφέρνουν να κρατούν το ροκ ζωντανό, αυθεντικό και ταυτόχρονα φρέσκο. Ο Josh Homme έχει μια μοναδική ικανότητα να συνδυάζει το βαρύ, ψυχεδελικό groove με μια μελωδική, σχεδόν ποπ αισθητική χωρίς να προδίδει ποτέ τον πυρήνα του ροκ.
Από τα πρώτα albums όπως το Rated R και το Songs for the Deaf, μέχρι το πιο πρόσφατο In Times New Roman..., η μπάντα εξελίσσεται συνεχώς — πάντα με εκείνο το χαρακτηριστικό "desert rock" ύφος που έγινε σήμα κατατεθέν. Το rhythm, το fuzz, οι πολυεπίπεδες κιθάρες, και η φωνή του Homme είναι αναγνωρίσιμα από τις πρώτες νότες.
Αν το σκεφτείς, σε μια εποχή όπου η mainstream μουσική έχει στραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά στην ποπ και την urban, οι QOTSA είναι σαν μια ροκ όαση. Και το κοινό τους παραμένει πιστό, γιατί τους νιώθει — δεν παίζουν «νοσταλγικά», αλλά ζωντανά και επιθετικά, σαν να θυμίζουν ότι το ροκ δεν πέθανε ποτέ· απλώς εξελίχθηκε.
Μέσα στο σημερινό μουσικό τοπίο, όπου κυριαρχούν οι ψηφιακοί ήχοι και η υπερπαραγωγή, οι QOTSA έχουν κρατήσει μια ωμή, φυσική ενέργεια· είναι groovy χωρίς να είναι επιτηδευμένοι, heavy χωρίς να γίνονται χαοτικοί, και ταυτόχρονα έχουν εκείνο το σεξουαλικό, υπνωτικό ρυθμό που λίγες μπάντες καταφέρνουν να αποδώσουν.
Είναι σαν να οδηγείς μέσα στην έρημο — ο ήλιος καίει, η ατμόσφαιρα τρεμοπαίζει, και από τα ηχεία ακούγεται το “Go With the Flow” ή το “My God Is the Sun”. Δεν υπάρχει τίποτα πιο «ζωντανό» από αυτό το συναίσθημα.
Oι QOTSA παίζουν ζωντανά και επιθετικά, με έναν τρόπο που δεν είναι απλώς θόρυβος ή πόζα, αλλά πραγματική ένταση. Κάθε live τους μοιάζει με τελετουργία — ιδρωμένη, ηλεκτρική και απόλυτα ελεγχόμενη. Ο Josh Homme έχει αυτή τη μοναδική ψυχραιμία πάνω στη σκηνή· δεν κάνει υπερβολές, αλλά κάθε του κίνηση εκπέμπει ισχύ.
Οι κιθάρες βουίζουν σαν μηχανές στην έρημο, τα drums (ειδικά όταν παίζει ο Jon Theodore) χτυπούν σαν σφυριά, και το groove δεν σταματάει ποτέ — είναι σφιχτό, υποδόριο, σχεδόν σωματικό. Ακόμα κι όταν παίζουν πιο αργά κομμάτια, όπως το “Make It Wit Chu” ή το “Kalopsia”, υπάρχει πάντα αυτή η ένταση, μια αίσθηση ότι κάτι πρόκειται να εκραγεί.
Γι’ αυτό και στα live τους δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή ρουτίνας — ακούγονται σαν μπάντα που παίζει επειδή το χρειάζεται, όχι απλώς επειδή πρέπει.
Tο μυστικό τους συστατικό — το απόλυτο μίγμα αντίθετων κόσμων. Οι Queens of the Stone Age έχουν αυτό το βαρύ, ψυχεδελικό groove, που σε κάνει να κουνιέσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις, αλλά ταυτόχρονα γράφουν μελωδίες που θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε ένα πιο «ποπ» πλαίσιο.
Ο Josh Homme έχει πει ότι θέλει η μουσική τους να είναι “sexy and dangerous at the same time” — και αυτό βγαίνει παντού. Το riff μπορεί να είναι σκοτεινό, λασπώδες, αλλά η φωνή του είναι μελωδική, σχεδόν υπνωτική, σαν να ισορροπεί ανάμεσα στην απειλή και την απόλαυση.
-
“No One Knows” — το rhythm section είναι σφιχτό, βαρύ, αλλά το ρεφρέν έχει pop καθαρότητα.
-
“If I Had a Tail” — ψυχεδελικό groove με ρυθμό που θυμίζει κίνηση στην άσφαλτο.
-
“Smooth Sailing” — σχεδόν funk, αλλά σκοτεινό, επιθετικό.
-
“The Lost Art of Keeping a Secret” — θα μπορούσε να είναι ποπ τραγούδι, αλλά μέσα από έναν καθρέφτη της ερήμου.
Αυτός ο συνδυασμός — βαρύτητα + μελωδία + ψυχεδέλεια — είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Δεν προσπαθούν να αναβιώσουν το ροκ· το μεταλλάσσουν σε κάτι νέο, ερωτικό, έξυπνο και απειλητικό μαζί.
Tο περίφημο “desert rock” ύφος των Queens of the Stone Age είναι κάτι σχεδόν αισθητηριακό, όχι απλώς μουσικό είδος.
Προέρχεται από την έρημο της Καλιφόρνιας, κυρίως από τη σκηνή του Palm Desert, όπου ο Josh Homme μεγάλωσε και ξεκίνησε να παίζει με τους Kyuss. Εκεί γεννήθηκε αυτή η ιδέα του desert sound — ένα μείγμα από βαριά riffs, ψυχεδελική ατμόσφαιρα, stoner groove και απλότητα.
Οι QOTSA πήραν εκείνον τον ήχο και τον εξευγένισαν, χωρίς να χάσουν τη σκόνη και τη θερμότητα της ερήμου.
To “desert rock” τους έχει:
-
Hypnotic riffs που σε βάζουν σε trance, σαν να οδηγείς ατελείωτα μέσα στη Mojave.
-
Groove που είναι περισσότερο σωματικό παρά τεχνικό — δεν χρειάζεται ταχύτητα, χρειάζεται αίσθηση.
-
Ατμόσφαιρα μινιμαλιστική αλλά γεμάτη ένταση — το κενό ανάμεσα στις νότες είναι εξίσου σημαντικό με τις ίδιες.
-
Και μια ψυχεδέλεια που δεν είναι “hippie”, αλλά σκοτεινή, θερμή και μεθυστική.
Αν θες να νιώσεις τον desert ήχο τους, άκου:
-
“Regular John”
-
“You Think I Ain’t Worth a Dollar, But I Feel Like a Millionaire”
-
“Go With the Flow”
-
“No One Knows”
-
“My God Is the Sun”
-
“I Sat by the Ocean”
Αυτά τα κομμάτια σε μεταφέρουν κατευθείαν στην καυτή, αχανή, ηλεκτρική έρημο που γέννησε το είδος.
