Γιατί η αριστερά θέλει να επιβάλει τις απόψεις της με διαδηλώσεις ενώ είναι μειοψηφία;

Η εντύπωση ότι μια πολιτική ή ιδεολογική ομάδα προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις της μέσω δημόσιων δηλώσεων, διαδηλώσεων ή κινητοποιήσεων— δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την Αριστερά. Είναι χαρακτηριστικό όλων των πολιτικών ρευμάτων όταν αισθάνονται ότι έχουν δίκιο ή ότι η φωνή τους δεν ακούγεται επαρκώς μέσα στους θεσμούς (π.χ. Βουλή, ΜΜΕ, κυβέρνηση).

Ωστόσο, μπορούμε να δούμε πιο συγκεκριμένα γιατί η Αριστερά καταφεύγει συχνά σε δράσεις δρόμου και δηλώσεις

1. Ιστορική κουλτούρα κινητοποιήσεων:
   Η Αριστερά έχει τις ρίζες της σε κοινωνικά κινήματα, συνδικάτα και διεκδικήσεις «από τα κάτω». Ο ακτιβισμός και οι διαδηλώσεις θεωρούνται οργανικό κομμάτι της πολιτικής της έκφρασης.

2. Αίσθηση μειονεκτικής θέσης:
   Όταν η Αριστερά βρίσκεται εκτός εξουσίας ή όταν θεωρεί ότι οι θεσμοί εξυπηρετούν περισσότερο οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα της Δεξιάς, επιλέγει την πίεση μέσω της κοινωνίας.

3. Η λογική της "ηθικής πλειοψηφίας":
   Ακόμη κι αν είναι πολιτικά μειοψηφία, πολλοί στην Αριστερά πιστεύουν ότι εκφράζουν τα «δίκαια» της κοινωνίας — π.χ. υπεράσπιση δικαιωμάτων, περιβάλλοντος, δημοκρατίας. Οπότε νιώθουν νομιμοποιημένοι να πιέζουν δημόσια.

4. Επικοινωνιακή δυναμική:
   Οι δηλώσεις και οι κινητοποιήσεις τραβούν προσοχή και μπορούν να διαμορφώσουν το δημόσιο διάλογο, κάτι που είναι κρίσιμο σε εποχές όπου η πολιτική επικοινωνία είναι κεντρική.

5. Έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς:
   Ορισμένα τμήματα της Αριστεράς θεωρούν ότι οι θεσμοί (ΜΜΕ, δικαιοσύνη, πολιτικό σύστημα) δεν είναι ουδέτεροι. Άρα ο δρόμος και η δημόσια πίεση είναι για αυτούς ο «άμεσος δημοκρατικός» τρόπος παρέμβασης.

Από την άλλη, οι αντίπαλοί της βλέπουν αυτή τη στάση ως επιβολή ή ηθικό εκβιασμό — δηλαδή, ότι προσπαθεί να παρουσιάσει τις θέσεις της ως «η μόνη σωστή άποψη», ανεξαρτήτως αριθμών ή δημοκρατικής νομιμοποίησης.