Για μένα δεν υπάρχει σύγκριση της πρώτης μεγαλειώδους περιόδου του progressive με την δεύτερη. Παρόλο να θυμίσω ότι η μουσική της εποχής μου που έζησα, ήταν αυτή των 80s και 90s, ωστόσο η καλλιέργεια της μουσικής μου γνώσης μέσα στην ίδια περίοδο για τις προηγούμενες δεκαετίες, με έκανε να βάλω πολύ ψηλά τον πήχη για τα αριστουργήματα των 70s και 60s και να με μαγέψουν όλοι αυτοί οι θρυλικοί δημιουργοί τους.
>>
>> Αυτά που ακούω σήμερα, αν και ενδιαφεροντα, δεν μπορώ να πω πως με νθουσιάζουν. Ισως γιατί το heavy metal ή heavy metal progressive δεν ήταν ή είναι απ τα αγαπημένα μου ήδη μουσικής.
Επιστρέφοντας λοιπόν στη σημερινή εκπομπή, την οποία άκουσα ξανά με πολύ μεγαλύτερη προσοχή αργότερα στο ERTecho, να αναφέρω με περισσότερη ακρίβεια την τοποθέτηση μου στα 3 μουσικά progressive/rock/metal γκρουπ της νεότερης σκηνής που μας παρουσίασες.
1. Οι Dream Theater μου αρέσουν και έχουν ενδιαφέρον. Απλώς δεν τους παρακολουθώ ιδιαίτερα από τοτε που πρωτοξεκινησαν τη μουσική τους καριέρα. Τότε μάλιστα το 1985 που σχηματίστηκε το γκρουπ, σπούδαζα και εργαζόμουν στην Ουάσιγκτον και δεν είχα κάποια επαφή ή σχέση με τη Βοστώνη. Ωστόσο τους έχω ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν και μέχρι πρόσφατα από τους εδώ σταθμούς της Βοστώνης που ζω τα τελευταία αρκετά χρόνια, αλλά και απ τη δική σου εκπομπή που μας έχεις παρουσιάσει κάποιο ή κάποια κομμάτια απ την τελευταία τους δουλειά. Αυτή η μεγάλη τους επιτυχία του 1992 “Pull me under” που την ακούσαμε σήμερα στην εκπομπή σου, ανήκει πράγματι στις σημαντικές και όμορφες συνθέσεις τους.
2. Το επόμενο progressive metal γκρουπ που μας παρουσίασες από τη Σουηδία “Opeth”, το έχω ακούσει ως όνομα αλλά δεν γνωρίζω τη δουλειά τους.
Οταν ξανακουσα σήμερα σε επανάληψη και αυτό το κομμάτι που μας παρουσίασες, μου άρεσε πολύ περισσότερο από την πρώτη φορά, ίσως γιατί πάλι ήμουν πιο συγκεντρωμένη, αλλά και γιατί κυρίως πρόσεξα το πρώτο αρκετά μεγάλο μέρος του κομματιού καθώς και μετά τη μέση του, όπου η μουσική σύνθεση ήταν πολύ καλή και καθαρά progressive με στοιχεία …folk, blues, jazz και classic. Με επηρέασε ίσως αρνητικά την πρώτη φορά, το πολύ heavy metal του μεσαίου μέρους του κομματιού, το οποίο μου φάνηκε σκληρό και κάπως ασύνδετο με το υπόλοιπο.
3. Οσο για τους heavy metal/ progressive Coheed and Cambria απ τη Νέα Υόρκη, δεν τους γνώριζα. Μα και τι «αμαξοστοιχία» ο τίτλος του κομματιού που έπαιξες ! Φοβερο:))!!
Αυτοί όντως δεν μ ενθουσίασαν.
Κλείνοντας, θα δώσω έμφαση στο δεύτερο μέρος της εκπομπής με την επιστροφή και πάλι στην εκπληκτική πρώτη εποχή του progressive που για μένα θα ξαναπώ είναι ανυπέρβλητη. Το αριστουργηματικό 3ο άλμπουμ “Ommadawn” του σούπερ ταλαντούχου ευφυούς μουσικού δημιουργού και πολυοργανιστα Mike Oldfield, το πρώτο μέρος του οποίου μας παρουσίασες, είναι “one of a kind music piece”. Αγαπημένος καλλιτέχνης στα περισσότερα στυλ μουσικής του, ιδιαίτερα στην πρώτη εποχή της καριέρας του, με δημιουργίες progressive, classic, ambient, και new age.
Θα μπορούσα να ταυτίσω αρκετά αυτό το αριστουργηματικό έργο “Ommadawn” του Mike Oldfield με το άλλο αριστουργηματικό των “Moody Blues”, “Days of future passed” που μας παρουσίασες χθες, όπου κατά την άποψή μου εμπνέονται και δημιουργούν μεσα απ το ίδιο μουσικό κλίμα. Ωστόσο θα γράψω ξεχωριστά για το “Days of future passed”, γιατι δημιουργεί μια άλλη συναρπαστική μουσική διάσταση και επιρροή σε μένα, αλλά και αποτελεί διαχρονική αξία!
