Οι επαναστάσεις στη μουσική έχουν γίνει προ πολλού και δύσκολα ξαναγίνονται!

Οπως ανέφερα χθες σ ένα σύντομο σχόλιο μου όταν άκουγα την εξαιρετική εκπομπή της συνέχειας του  άφιερωματος στο 1971, τα ερεθίσματα μου απ τις τελευταιες  καθημερινες εκπομπες αφιερωμάτων και επικαιροτητας είναι αμέτρητα …
και όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, υποφέρω…   κάθε φορά που δεν καταφέρνω να στείλω άμεσα ή έγκαιρα τα σχόλια μου… γιατί την ίδια εκείνη στιγμή που ακούω κάτι, υπαρχει το motivation να εκφραστώ, αλλά σπάνια έχω αυτή τη δυνατότητα κι έτσι μετά όλη αυτή η έμπνευση της στιγμής για σχολιασμό, χάνει  την πρωταρχική της αυθόρμητη εκδήλωση σκέψης ή συναισθήματος. 

Ευχόμενη να καταφέρω να βρω τον πρωταρχικό  ειρμό μου, θα ξεκινησω να σχολιάζω ορμώμενη  απ την προχθεσινή  εκπομπή επικαιροτητας στην οποια ανέφερες πως θα στεναχωρήσεις αρκετούς ακροατές οι οποίοι δεν αποδέχονται μουσικά κομμάτια που αφορούν τη γενιά Α. Να πω λοιπόν πως έχεις απόλυτο δίκιο,  διότι οι περισσοτεροι ακροατές  συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, ανήκουμε όντως σε μια προγενέστερη  γενιά για  την οποια ομως εγώ προσωπικα αισθάνομαι πανευτυχής, τυχερή και υπερήφανη! Αλίμονο να αισθανόμαστε και ενοχές που ακουμε ακόμα ροκ ή τζαζ ή αλλα σημαντικά είδη μουσικης που δόξασαν τοσες δεκατίες και αποτέλεσαν  σταθμό στην ιστορία της μουσικης για τις μετέπειτα γενιές! Οπως ολα αυτά τα αριστουργήματα του 1971  που άκουσα την τελευταία εβδομάδα στις εκπομπες σου τα οποια  θα σχολιασω ξεχωριστά σε άλλο μαιιλ. 

Εγώ βεβαια προσωπικά, ακούω πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον ΚΑΙ τις εκπομπες σου επικαιροτητας και βεβαιως υπάρχουν  και σήμερα εξαιρετικά γκρουπ, εξαιρετικοί ερμηνευτές, καλλιτέχνες  και τραγουδοποιοί, όπως πολύ σωστα επισημαίνεις Γιάννη σ αυτες τις εκπομπες,  που στηρίζονται κυρίως  σε rock,  alternative rock, progressive soul, jazz,  country κλπ, τα οποια ομως ή οι οποίοι δυστυχώς χάνονται … εξαφανίζονται με την επικράτηση της αθλιότητας του streaming. Είναι θλιβερό! Το ανεφερες κι εσύ  σήμερα, με παραδειγμα τους Pearl Jam που αγαπώ κι εγώ τοσο πολύ!  Ή τον εξαίσιο σαξοφωνίστα της jazz Kamasi Washington, για τον οποίο εχω ήδη εκφράσει τον μεγαλο μου θαυμασμό και την αγάπη μου για τη μουσική του.  Και για την ακρίβεια, ολα αυτά τα γκρουπ δεν είναι καινουργια αφού έχουν ξεκινήσει την μουσική τους καριέρα στα τελη της δεκαετιας των 90s ή αρχες του   2000 , απλώς είναι νεωτερα των 90s ή 80s. 

Εχω πει πολλες φορές την άποψη μου ότι  μ αρέσει να ενημερωνομαι και ν ακούω  καινούργιες κυκλοφορίες, ωστε να παρακολουθώ την εξέλιξη της μουσικής. Και αυτό εκανα ανεκαθεν και στις προηγουμενες δεκαετιες   αλλά βέβαια  η ποιότητα και η αισθητική τοσο μουσικα οσο και στιχουργικά που έχουν καλλιεργησει μέσα μου  ολα αυτά τα μουσικά αριστουργήματα  στις περασμένες δεκαετίες, δεν μου επιτρέπουν να ταυτίζομαι με τα πάντα, ιδιαιτερα με την hip hop/ rap ή την φτηνή ποπ μουσική και να τα αποδέχομαι , όπως  δεν αποδέχομαι γενικά την εντελώς mainstream μουσική. 
 Μεγαλωσα οπως ολοι της γενιας μου των 70s 80s ή  των προγενέστερων 60s ή 50s, όπου η μουσική ήταν μάθηση! Ακούγαμε και στοχαζόμασταν! Διαβάζαμε τους στίχους και τους συζητούσαμε με τις παρεες μας… γιατί είχαν ένα βαθύ ψαγμενο περιεχόμενο με κοινωνικοπολιτικά μηνύματα …  και ακόμα κι ο έρωτας μέσα απ αυτά ή το πάθος είχαν μια ξεχωριστή διαφορετική  γοητεια και μαγεία.  Ήταν ποίηση! 

Πως λοιπόν να μην ενθουσιαστώ με το πρώτο άκουσμα ενος νέου τραγουδιού του Neil Young, του Peter Gabriel του Nick Cave του Bruce Springsteen των Deep Purple , των Rolling Stones των Tindersticks … και άλλων πολλών αριστουργηματικων παλαιών ή παλαιοτερων τραγουδοποιών οι οποίοι έκαναν επανάσταση στη μουσική κι ακόμα  και τώρα μετά τοσα χρόνια  μας συναρπάζουν και κανεις από εμάς που έζησε με τη μουσική τους δεν θα μπορούσε να τους συγκρίνει με τους διαφορους νεους που το νέο σύστημα του streaming τους αξιολογεί και τους χρυσώνει ενώ τους άλλους τους αφήνει στο περιθώριο!

Ωστόσο και σήμερα, αν το δουμε δικαια υπάρχουν καλοί στίχοι σε αρκετά τραγουδια με πολιτικο- κοινωνικα μηνύματα και καλή μουσική, αλλά αυτοί οι “μικροί” εξαιρετικοί καλλιτέχνες  δεν προλαβαίνουν όπως έχουμε πει ν ανέβουν γρήγορα τα σκαλιά και εξαφανίζονται με την επικράτηση του θλιβερού streaming  και φυσικά  συνεχίζει να ισχυει το ότι «Το μεγαλο ψάρι τρώει το μικρό»!  Ο κολλεγιακος δημόσιος ραδιοφωνικός σταθμός της Βοστώνης  WERS  που συνηθίζω ν ακούω τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζει  εξαιρετικούς  καλλιτέχνες  πολλους απ τους οποιους  ακούω και στη δική σου εκπομπή  Γιάννη … με καινούργιες ή παλιότερες επιτυχίες 
οπως  πχ, Pearl Jam, Kings of Leon, The Killers, The Black Keys, Cigarettes after Sex, Decemberists, The National, Arctic Monkeys, μια επισης τραγουδοποιος που μ αρέσει πολύ και προσεξα στη συνέντευξη του Κωστα στην Athens Voive, ότι την είχε στις προτιμήσεις του, είναι η Maggie Rogers αλλά και πολλους πολλους ακόμα…ποιον να πρωτοθυμηθώ …  ωστοσο  … ΟΥΤΕ Taylor Swift, ΟΥΤΕ Kendrick my Lamar ούτε Drake ακουγονται !!  Χωρις φυσικά να θελω καθόλου να θίξω ή να μειώσω  την ταλαντούχα  Taylor Swift, για την οποια θα αναφερθώ σε επόμενο μσιιλ μου μαζί με αλλες παρατηρήσεις μου. 

Κλείνοντας αυτό το μαιιλ να συνοψίσω πως εχοντας πράγματι τη διάθεση να ακούω καινουργια τραγουδια, 
μπορεί κάποια να τ ακούω με συμπάθεια και αρχικά να μ αρέσουν αλλα σπανια θα με γοητεύσουν η θ αγαπήσω κάποιο … και νομιζω πως αυτό  είναι απολυτα φυσιολογικο… οπως η πλειονοτητα των νέων αυτης της γενιάς που δυσανασχετούν συχνα στο άκουσμα των πριν των 90s ή 80s. 
Μακάρι οι νέοι σημερα να ενδιαφέρονταν  ν ακούν τα αφιερώματα των δεκαετιών … 60 - 70… απ τις εκπομπες σου Γιάννη αλλά βλέπεις  αυτοί στην πλειοψηφια τους  μας αντιμετωπίζουν ταπεινωτικά οπως εμεις αυτους.

Το ότι οι βρισιές του Lamar  με τον Drake  εκτοξεύονται   στα ύψη ως αποθεωτικές  επιτυχίες  μέσω του streaming … για μένα αυτό δεν αποτελεί επιτυχία … αλλα αποτυχία… κοινωνική αποτυχία για την ακριβεια.
Θα επανέλθω ομως με περισσοτερα σχόλια και επεξηγήσεις μου γυρω απ αυτό το θέμα σε επισης επόμενο μαιιλ μου.

 Οι επαναστάσεις στη μουσική έχουν γίνει προ πολλού και δύσκολα  ξαναγίνονται! 
 

Μαρία Μενδρινού