Μάιος ο μήνας των λουλουδιών, αλλά και της Eurovision με τους μόνιμους αντιρρησίες κάθε χρόνο στους οποίους δεν αρέσει το τραγούδι, δεν αρέσει ο θεσμός τον οποίο θεωρούν χαμηλού επιπέδου, όπως και τα όσκαρ, και ότι απαιτεί κάποιου είδους ταλέντο για να ξεχωρίσεις.
Είναι αυτοί που λατρεύουν οτιδήποτε είναι ασήμαντο και δεν έχει καμία προοπτική να ξεχωρίσει αφού η αξία του είναι σχεδόν μηδαμινή και στην καλύτερη περίπτωση θα αφορά κάποιον ο οποίος είναι μεν ατάλαντος σ' αυτό που ασχολείται, αλλά έχει την ικανότητα να προκαλεί μερικές φορές ενδιαφέρον κυρίως για τις κοινωνικές ή πολιτικές του σχέσεις.
Η Eurovision ποτέ δεν προσπάθησε σαν θεσμός να ξεγελάσει το κοινό, πάντα προσέφερε ελαφρά τραγούδια που σε μερικές περιπτώσεις είχαν και κάποια καλλιτεχνική αξία, ειδικά στον περασμένο αιώνα.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ακολουθεί κι αυτή την σταδιακή πτώση της μουσικής που σαν σκοπό πια έχει να ικανοποιήσει άλλες επιθυμίες των ακροατών και όχι τόσο την αγάπη τους για την μουσική.
Tο βράδυ, θα δούμε ίσως πάλι τον πισινό κάποιου ο οποίος θα φροντίσει να μην φοράει σχεδόν τίποτα, τα όμορφα κορμιά νέων κοριτσιών και αγοριών και θα ακούσουμε αρκετά χαζοχαρούμενα τραγούδια.
Συγκρινόμενα με αυτά τραγούδια όπως αυτά της Σάττι, το Ιταλικό, του Ισραήλ, της Ιρλανδίας, ίσως της Αγγλίας και της Γαλλίας, φαντάζουν σαν αριστουργήματα.
Παραγγείλτε τα σουβλάκια ή τις μπύρες σας και αφήστε τις γκρίνιες, καλύτερα να βλέπουμε Eurovision, μπάσκετ και ποδόσφαιρο, παρά να ζούμε αυτά που ζουν άλλοι λαοί.
