Πριν από λίγο γύρισα από την περιφορά του επιταφίου την οποία παρακολούθησα στην μικρή, υπό κατασκευή εκκλησία της γειτονιάς μου.
Στην μνήμη μου ήλθαν τα παιδικά μου χρόνια, πάντα παρακολουθούσα τον επιτάφιο και μεγαλώνοντας, μαζί με τα παιδιά μου συνήθως.
Απόψε είχε αρκετό κόσμο, θα έλεγα τον περισσότερο από άλλες χρονιές, παρά το γεγονός ότι όπως λένε έφυγαν πολλοί από τις πόλεις.
Είμαι από αυτούς που αναστενάζουν συχνά, δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί είμαι μόνιμα παραπονεμένος.
Αναστενάζοντας, σκέφτηκα τι να λένε άραγε οι άνθρωποι όταν αναστενάζουν εγώ επικαλούμαι τον Θεό, αν και δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου φανατικό πιστό, ή τουλάχιστον όπως πρέπει, αν βέβαια πιστεύεις.
