Γιορτές, Κυριακή, σιδέρωμα από την μάνα μας στο μακριμάνικο θαλασσί πουκάμισο και βόλτα στην γειτονιά για να προσεγγίσουμε τα κορίτσια που ονειρευόμασταν να κάνουμε ταίρι μας και ενίοτε τα καταφέρναμε φτιάχνοντας πολλές μικρές όμορφες ιστορίες που συνήθως είχαν πρόωρο τέλος.
Το θαλασσί πουκάμισο συμβολίζει μια άλλη εποχή η οποία δεν ξαναγυρίζει και η κάθε στιγμή της είναι χαραγμένη στην μνήμη όσων την έζησαν αρνούμενη συχνά να συμβιβασθεί με την νέα εποχή.
Τότε όλες οι ιστορίες που ζούσαμε ήταν κοινό μυστικό για όλη την γειτονιά και η μόνη παρέμβαση θα μπορούσε να είναι η παρέμβαση της μάνας του κάθε κοριτσιού που είχε άλλα όνειρα για την κόρη της και πίστευε ότι δεν της ταιριάζαμε, γιατί προφανών ήθελε τον πρίγκηπα που δεν υπήρχε στην γειτονιά.
Όσοι προσπαθούν να αναβιώσουν την εποχή με το θαλασσί πουκάμισο μοιραία θα αποτύχουν, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αναβιώσει μόνο σαν ταινία και με άριστο σκηνοθέτη που να έχει ζήσει και την εποχή.
