Η κόρη μου η Δάφνη η οποία, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά μου εκτιμούν πιστεύω τα περισσότερα από αυτά που έχω πετύχει, με παρακολουθεί συχνά σε ό,τι ανεβάζω και μου πρότεινε να γράψω αυτό που προσπαθώ να περιγράψω στον τίτλο που διαβάσατε.
Της είπα ότι είχα γράψει κάτι ανάλογο στην Lifo, αλλά σωστά μου απάντησε ότι αυτό αφορούσε προτάσεις σε έναν 16χρονο εαυτό μου και όχι από αυτόν σε εμένα.
Δάφνη, το μόνο που θα πρότεινα σε όσους είναι περίπου στην ηλικία μου είναι το να απολαμβάνουν το κάθε λεπτό που περνάει γιατί ο χρόνος, περνάει όπως κυλάει το νερό από μία πηγή και δεν γυρίζει πίσω.
Κανείς δεν ξέρει σ' αυτές τις ηλικίες αν θα είναι 1 μέρα ακόμη, ένας χρόνος ή δέκα και βέβαια είναι και το πώς θα τα περάσεις αυτά τα χρόνια που οι αρρώστιες, οι αναποδιές και τα ατυχήματα σε κυνηγούν από πολλές πλευρές.
Βασικά βέβαια δεν πρέπει, ακριβώς λόγω της αβεβαιότητας σε κάθε συμβάν να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, όσο πάει, και αποφυγή επαφής με τις κακίες των ανθρώπων οι οποίες όσο περνούν τα χρόνια γίνονται και πιο φανερές γιατί πιστεύουν ότι είσαι πιο αδύναμος και σου λένε ρίξτου, πόσο θα αντέξει..
