Η μόνη περίπτωση να με έχει δει κανείς σε καφενείο σε όλη την διάρκεια της ζωής μου είναι όταν μικρός πήγαινα και έπαιζα φλίπερ όπως όλοι σχεδόν οι πιτσιρικάδες της εποχής.
Τάβλι έπαιζα με τους τους φίλους μου και στον στρατό με αντιπάλους οι οποίοι συνήθως ήταν καλύτεροι από εμένα, αλλά τους κέρδιζα, όπως συμβαίνει συνήθως.
Αφοσιώθηκα από μικρός στην μουσική, από τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ, μπορεί και 1 άκουγα Ράδιο Λουξεμβούργο σαν μανιακός περιμένοντας κάθε μέρα τα νέα τραγούδια των Beatles, Rolling Stones, Animals, Kinks και εκατοντάδες άλλους.
Τα ίδια κάνω και τώρα, μόνο που τώρα πια έχοντας ζήσει τόσα στην ζωή μου θέλω να έχω γνώμη για τα πάντα πιστεύοντας ότι κάτι θα μπορούσαν να αλλάξω, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι οι απόψεις μου είναι σωστές.
Τώρα κάνω ακριβώς τα ίδια που έκανα μικρός, ακούω αλλά την θέση της εργασίας έχει πάρει αυτή η σελίδα, από τις 6 το πρωί μέχρι τις 12 ο Βράδυ, μερικοί έχουν το τρόπο να βλέπουν αν είμαι Οn Line με την διαφορά ότι αυτοί διαβάζουν, δεν είναι υποχρεωμένοι να ενημερώνουν.
Είναι ένας εθισμός που δεν κάνει καλό και δεν τον συνιστώ, δεν ξέρω πού θα οδηγήσει ή μάλλον ξέρω, αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι.
