Πριν φύγει αυτός ο χρόνος, θα μπορούσα να το γιορτάσω σαν επέτειο. 1953-2023, 70 χρόνια θέατρο. Ήμουνα 12 χρονών παιδί, ακόμη με κοντά παντελονάκια το 1953, όταν άρχισα να βλέπω συστηματικά θεατρικές παραστάσεις «για μεγάλους».
Χωμένος στη βελούδινη πολυθρόνα τού Εθνικού ανάμεσα στους καταπληκτικούς θεατρόφιλους γονείς μου, παρακολουθούσα θυμάμαι όλος συγκίνηση το «Μυστικό τής Κοντέσας Βαλέραινας» τού Γρηγορίου Ξενοπούλου και μάθαινα τί σημαίνει θεατρική μαγεία, μεγάλο θεατρικό εκτόπισμα και εξαιρετική παράσταση συνόλου.
Σκηνοθέτης ο Αλέξης Σολομός και στη σκηνή η κυρία Κυβέλη, επιβλητική Ζακυνθινή αρχόντισσα με δίπλα της ένα σπουδαίο θίασο: Θάνος Κωτσόπουλος ο γιος, Τιτίκα Νικηφοράκη η νύφη Όρσολα η Βάσω Μεταξά και ακόμη, Άρης Βλαχόπουλος και ο Μιχάλης Μπούχλης στο ρόλο τού Παυλάκη (τους βλέπετε όλους μαζί στην πρώτη από τις πέντε φωτογραφίες εκείνης τής αξέχαστης παράστασης).
Το έργο παραμένει για μένα ένα αριστούργημα, αλλά καμία από τις επόμενες, αρκετές αναβιώσεις του που είδα, δεν πλησίασε έστω και λίγο, εκείνη την παλιά τού 1953.
Μετά, τον ίδιο χρόνο, είχα δει και τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» με τον Χριστόφορο Νέζερ, την Αντιγόνη Βαλάκου και την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση, καθώς και τον «Θανασάκη τον πολιτευόμενοι» με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και την Άννα Συνοδινού, και επίσης τον «Φώτη Φαγκρή και την Τσικίτα Λοπέζ» με τον Βασίλη Λογοθετίδη και την Ίλια Λιβυκού, αυτό που οι περισσότεροι ξέρουν από το σινεμά ως Σάντα Τσικίτα.
Δυστυχώς προβλήματα στην όραση, δεν μού επιτρέπουν να πηγαίνω πια στο θέατρο. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Είμαι χορτάτος.
Γιώργος Παπαστεφάνου
