Από τον ALi Mathloum
Η ΜΕΛΩΔΊΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΤΙΑΣ.
| Τηλεκριτές | Trap | και η αισθητική της παρακμής στην ελληνική Pop κουλτούρα.
________________________
• Η ευρύτερη ατζέντα ιδεών και οι κυριαρχούσες ρητορικές της εποχής μας γαλουχούνται και είναι άμεσα επηρεασμένες από την σαθρότητα της σκέψης μεγάλου μέρους όσων επιλέγουν να εκφράζουν απόψεις που φαίνονται να έχουν το χρίσμα της απόλυτης αλήθειας. Αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση όταν τον σαθρό αυτό τρόπο έκφρασης τον παρατηρούμε, αρκετά συχνά, από ανθρώπους που απολαμβάνουν το ισχυρότερο δημόσιο βήμα, εκείνο του τηλεοπτικού χρόνου βεβαίως.
Συμπεριφορές στη δημόσια σφαίρα που γίνονται ανεκτές αλλά και επιθυμητές λόγω της εκκωφαντικά θλιβερής απενοχοποίησης της αμετροέπειας που μαστίζει τον δημόσιο λόγο. Είναι κάπως σημαντική η αξία του μέτρου και η σημασία αυτή θα έπρεπε να εντείνεται στο μυαλό όσων φέρουν τον μανδύα του προβεβλημένου και του σημαντικού κριτή των υπολοίπων. Να κρίνεις έτσι καταγγελτικά με ύφος χιλίων καρδιναλίων κάποιους που δε θα μπορούσες ποτέ να δημιουργήσεις οτιδήποτε στο ελάχιστο εφάμιλλο σε αξία και έμπνευση. Είναι παράδειγμα προς αποφυγή.
Εκείνοι στους οποίους αποδίδεται ο ρόλος του κριτή άλλων ανθρώπων θα έπρεπε πρωτίστως οι ίδιοι να μπαίνουν σε διαδικασία αυτοελέγχου μιας και είναι φερόμενοι ως αυτοί που κατάφεραν να έχουν αυτό το υποτυπώδες, για τα τηλεοπτικά πλαίσια, αξίωμα.
Το οποίο θα συνοδευόταν ιδανικά από κάποιου είδους σοφία του να μην παρασύρονται από την
νοσηρή έλξη τους για πάση θυσία αυτοπροβολή.
Μη υπολογίζοντας την οποία επίδραση σίγουρα έχουν σε κάποιους ανθρώπους, ιδιαίτερα νεαρότερων ηλικιών.
• Κάθε εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης σίγουρα χρειάζεται πυξίδες και οδηγούς από εκείνους που έχουν ανέβει την πολυκατοικία κ στέλνουν το ασανσέρ κάτω γεμάτο με εκείνα που τους έφεραν εκεί που βρίσκονται.
Μεταξύ άλλων, χαρακτηριστικά όπως η σεμνότητα, ο σεβασμός στο παρελθόν, η ταπεινότητα και η στοιχειώδης έστω βασική γνώση του αντικειμένου που ασχολείται κανείς.
Αντ'αυτών βλέπουμε συστηματικά να προτάσσεται επιδεικτικά η τοξικότητα σε κάθε της μορφή. Όπου όχι απλά είναι απολύτως ανεκτή και θεμιτή από το τηλεοπτικό κοινό αλλά όταν αυτή είναι τόσο έντονη στις διαπροσωπικές σχέσεις και εκφράσεις, στέκει ως το απόλυτα κερδοφόρο εργαλείο.
Τέτοιες συμπεριφορές των τηλεκριτών και των διαφόρων σφουγγοκωλάριων των πάνελ
λειτουργούν προφανέστατα ως δούρειος ίππος της ανεξέλεγκτης αυταρέσκειας που τους διαπρέπει και ως κουρτίνα που κρύβει την απόλυτη ανικανότητα τους για καλλιεργημένο λόγο και σκέψη.
Δεν έχει σημασία ποια είναι η πραγματικότητα για όλους αυτούς, σημασία έχει τι νομίζουν εκείνοι για την πραγματικότητα.
• Μοτίβα του τρόπου σκέψης που ακολουθούν κατά γράμμα όσοι δεν έχουν μπει σε διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητας τους γιατί ποτέ δεν αναζήτησαν αυτήν αλλά ξεφυλλίζανε με ματαιόδοξη μανία τα σκοτεινά εγχειρίδια για την πρωτοκαθεδρία στο χρηματιστήριο ενός συστήματος τόσο δηλητηριασμένου και αποξενωμένου από κάθε ηθική και αναζήτηση κάποιου επιπέδου.
Χωρίς εκτόπισμα προσωπικότητας δεν αντέχεις για πολύ αν δεν συντονιστείς σε ένα βαθμό με την λογική της δικτατορίας τους κέρδους που σε χρειάζεται όσο πιο ανελέητα αυθάδη και θρασύ μπορείς να γίνεις. Απλά ακολουθείς τον βρώμικο εύκολο δρόμο στρωμένο από ίντριγκα, ο αξιοπρεπής είναι ο δύσκολος άλλωστε.
~ Αυτά, θα έλεγε κανείς ψύχραιμα σκεπτόμενος, δεν είναι στοιχεία που θα αναζητούσε κανείς από αστέρες που διατείνονται πως είναι κάποιου είδους πρότυπα πετυχημένου ανθρώπου. Σε ποιο πλαίσιο βάζουμε την επιτυχία είναι σαφώς μια άλλη κουβέντα.
Η ΑΒΆΣΤΑΧΤΗ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΑΧΛΑΜΑΡΑΣ, ΤΡΑΠ.
• Το κτηνώδης προσωπείο της πολιτικής έχει αντικαταστήσει την ηθική και στην κουλτούρα της μουσικής οι δοξασμένες εποχές των μεγάλων συνθετών και της λαϊκής κουλτούρας ως περήφανη παράδοση του τόπου έχουν αντικατασταθεί από την αβάσταχτη μονοτονία της σαχλαμάρας.
Μια διαιώνιση της απομίμησης του φτηνού και του ντεκαντάνς. Οι επιδράσεις του ενδόξου παρελθόντος της ελληνικής μουσικής είναι σκορπισμένες και ζούνε μέσα από καλλιτέχνες που ζουν από την αποδοχή συγκεκριμένης μερίδας της κοινωνίας και όσων ανθρώπων προσπαθούν να επιμένουν στο φως.
Οι ιδέες πρέπει να ζουν ως ύλη για εξέλιξη, για αντίβαρο σε ένα σύστημα αξιών που καταρρέει, η μουσική έχει την πιο ξεχωριστή από όλες τις τέχνες άμεση δυνατότητα να μετατρέψει μια ιδέα σε κουλτούρα και να παγιώσει αξίες που θα διαδοθούν μεταξύ το θυμικό των ανθρώπων που αγαπούν τα ίδια τραγούδια και συντάσσονται κάτω από μια ενιαία ομπρέλα αισθητικής.
Αυτό που ζούμε με το είδος που εκπροσωπείται από αυτούς τους ανθρώπους, αναφέρομαι κυρίως στην Trap "μουσική" αλλά και στην μίζεροξεφτίλα του νέου ελαφρολαικού, είναι ο μαύρος καθρέφτης με το ακριβώς αντίθετο, την επικράτηση δηλαδή του άκρατου υλισμού ως ιδέα.
Που λειτουργεί σαν αφετηρία για προσωπική και όχι συλλογική ανέλιξη. Αδιαφορώντας εμφατικά για την υστεροφημία τους ή για την καλλιέργεια του κοινού τους και μη σκεπτόμενοι πως ο μελλοντικός αναλυτής θα τους αναφέρει απλώς σε παρένθεση. Σε έναν άκρως εντυπωσιακό παραλληλισμό με το κραταιό κοινωνικοπολιτικό σύστημα αξιών που ωθεί την καταρρεύσει του συλλογικού συνειδητού.
Είναι σημαντικό να παραμένουμε ψύχραιμοι απέναντι σε αυτόν τον πανικό της ηθικής και να μη προσπαθούμε να χλευάζουμε την νεανική μουσική κουλτούρα αλλά να βρισκόμαστε σε μια διαδικασία αποκρυπτογράφησης και ανάγνωσης. Ανέκαθεν το ισχυρότερο στοιχείο της Rap μουσικής ήταν ο στίχος.
Περνούσε μέσα από αυτόν η σκοτεινή πλευρά της ζωής και αποτυπωνόταν χωρίς όμως να εξυμνείται.
Στεκόταν ως καταγραφή της σκληρής αλήθειας των ghetto και των διαδικασιών που κρατούσαν στο σκοτάδι τους εφήβους που έβλεπαν την παρακμή να βασιλεύει και το προδιαγεγραμμένο κενό μέλλον τους να τους κοιτάει στα μάτια απειλητικά.
Η Trap βρίσκεται ολοκληρωτικά στο παρακμιακό φάσμα μιας αισθητικής βουτηγμένη στην αφηρωισμό των νταβατζήδων και στην κανονικοποίηση της βίας ως εργαλείο επιβολής κυριαρχίας. Είναι η απόλυτη υποβάθμιση της πλούσιας και σημαντικής κληρονομίας του Hip Hop.
Eίναι κάπως αντιφατικό να μιλάς υποτιμητικά για τον Elvis Presley με μομφές πως ήταν παιδόφιλος (κάτι που προφανώς δεν ισχύει) όσο την ίδια στιγμή χτίζεις μια καριέρα πάνω σε θεμέλια που έχουν ως σημαία τον ακραίο σεξιστικό λόγο και την κυριαρχία στο γυναικείο φύλο. Διότι, όταν για εσένα η μουσική είναι πρωτίστως καριέρα και χρήματα, η αισθητική και ο σεβασμός είναι δευτερεύοντα στοιχεία. Η γνώση του αντικειμένου είναι ακόμα πιο αμελητέα καθώς δεν μεταφράζεται σε κέρδος.
”Η μουσική, θεωρούμενη σαν έκφραση του κόσμου, είναι λοιπόν στο ανώτατο σημείο μια παγκόσμια γλώσσα που είναι στη γενικότητα των αντιλήψεων σχεδόν αυτό που οι ιδέες είναι καθεαυτές στα ιδιαίτερα πράγματα.” – Άρθουρ Σοπενχάουερ
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΊΔΙ
Είναι δύσκολο κανείς να αποφύγει την μαυρίλα.
Αναδύονται συνεχώς μπερδεμένα, σκόρπια, κατά ριπάς και από παντού όλα αυτά που μας κρατάνε συμμέτοχους στον φαύλο κύκλο της μετριότητας. Εθισμένοι στον βούρκο σαν άλλοι δεσμώτες, αποχαυνωμένοι παρατηρητές του υλισμού έχουμε ξεμείνει να κοιτάμε από κλειδαρότρυπες ο ένας τον άλλον, βγάζουμε άτακτες κραυγές σε ατέρμονες διαμάχες που εξυπηρετούν μονάχα άλλους, δήθεν για αυτό που θεωρούμε δίκαιο και αλήθεια, για το οτιδήποτε βασιζόμαστε πλέον σε ενδείξεις και ο χρόνος που τρέχει περισσότερο από ποτέ δεν επιτρέπει εύκολα κάτι διαφορετικό.
Βουτηγμένοι στα δόγματα κ τις κοινωνικές προσταγές κ αντιλήψεις που νομίζουμε ότι μας καθορίζουν, ψάχνουμε την ταυτότητα μας
μέσα στον φαύλο αυτό κύκλο του μιντιακού κατεστημένου και την δικτύων, αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει τίποτα στερεό να ακουμπήσεις, παρά μόνο χάρτινα είδωλα.
Και πιο'κει, θα δεις ένα μάτσο παράφωνες βιόλες που ασυντόνιστα, με τις ευλογίες της πολιτιστικής βιομηχανίας, πάνω από τα απομεινάρια του κατακερματισμένου αξιακού κώδικα της pop κουλτούρας , παίζουν -σε ζωντανή μετάδοση-
την μελωδία της κατάντιας.
