Όλη η χώρα δονείται από τους ήχους του Ελληνικού τραπ και σε μερικές περιπτώσεις από την Ελληνική και ξένη ραπ που ακούνε όλοι οι νέοι υποτίθεται σαν ψυχαγωγία, αλλά στην ουσία είναι η αντίδραση τους στα πάντα που ζούμε στην σημερινή κοινωνία.
Θα τολμούσα να πω, επειδή δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχό σε τέτοια έκταση σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι είναι η μουσική εκδοχή των αγανακτισμένων οι οποίοι λόγω των μνημονίων προσπάθησαν και στην ουσία επέβαλαν για αρκετά χρόνια μία νέα πολιτική κατάσταση από αιθεροβάμονες που πίστεψαν ότι το να αλλάξεις τον κόσμο ήταν απλά εφικτό με λεκτικές ή πολιτικές επιθέσεις.
Οι νέοι μας και οι λίγο μεγαλύτεροι, αντιδρούν στα πάντα, στην ουσία δεν θέλουν να εργασθούν στην αρχή σε εργασίες που ήταν συνήθως οι πρώτες δουλειές των γονιών τους, δεν θέλουν να σπουδάζουν σε καθημερινή βάση και συχνά καταφεύγουν σε καταλήψεις, αποχές και αιτήματα που ξέρουν ότι είναι αδύνατο να γίνουν αποδεκτά.
Ένα σημαντικό κομμάτι από αυτούς ενθαρρύνεται από καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν αποκτήσει μεγάλα ποσά από την απήχηση που έχουν οι συναυλίες τους και πέρα από την καλλιτεχνική τους αξία βασίζονται και στην 'επαναστατικότητα τους'.
Για τους οπαδούς της τραπ, δεν υπάρχει άλλο είδος μουσικής, όμως αρκετοί από αυτούς καταφεύγουν στην χρήση τραγουδιών από το παρελθόν υιοθετώντας την τακτική των ξένων μουσικών που κινούνται στον ίδιο χώρο.
Δυστυχώς το μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτής της μουσικής είναι το ότι απομακρύνει τους νέους γενικά από την μουσική, δεν έχουν πια αυτοί οι νέοι αρκετά πρότυπα, όπως οι νέοι σε παλαιότερες γενιές, απλά ακούν αυτό το αργόσυρτο μουρμουρητό που δεν έχει ταυτότητα, γιατί στην ξένη ραπ υπάρχουν πολλά κομμάτια με μελωδία, εδώ μόνο οργή για τους μεγάλους, χλευασμός για τις γυναίκες και προβολή του εύκολου πλουτισμού.
