Ημέρα των ηλικιωμένων και μοιραία όλοι σχεδόν οι ηλικιωμένοι έχουν τα παράπονα τους από την σημερινή κοινωνία η οποία όπως είναι λογικό δεν μπορεί να ταιριάξει με τα βιώματα ενός ηλικιωμένου της εποχής μας, που ειδικά στην χώρα μας, ευτυχώς δεν έζησε την φρίκη του πολέμου.
Όλα τα άλλα τα έχει ζήσει, δικτατορίες, πολιτιστική ανάταση και πτώση, πολιτικά πάθη και αλλαγές προς το πιο δημοκρατικό οι οποίες όμως στην πορεία μπερδεύτηκαν με ένα κακό μίξερ σε ένα αριστεροδεξιό μείγμα που σαν κύριο αποτέλεσμα είχε την επίτευξη των προσωπικών στόχων του κάθε Έλληνα ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και φτάνει στα όρια του μίσους για τον πολιτικό ή αθλητικό του αντίπαλο, σαν τα σκυλιά που προσπαθούν να υπερασπισθούν την τροφή τους και τους χώρους στους οποίους ζουν.
Με την αθωότητα των 16 του χρόνων είναι δύσκολο να εντοπίσει ένας νέος την κακία των ανθρώπων οι οποίοι με κάθε ευκαιρία κάνουν τα πάντα για να υπερασπισθούν τις περιουσίες και τα πιστεύω τους αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι τα διάφορα υλικά αποκτήματα είναι τόσο περιττά, μπορεί να καταστραφούν από αστάθμητους παράγοντες όπως οι φυσικές καταστροφές και να γίνουν αδιάφορα μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Ο 16χρονος θα κατηγορούσε τον ηλικιωμένο εαυτό του για τα λάθη του, αγνοώντας βέβαια ότι κι αυτός μεγαλώνοντας είναι αδύνατον να μην κάνει λάθη, αυτοί οι οποίοι δεν κάνουν λάθη είναι αυτοί δεν ζουν αρκετά για να τα βιώσουν.
Ο 16χρονος αδυνατεί να καταλάβει τις ανάγκες των ηλικιωμένων και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό ώστε να περνάει πιο ανώδυνα απολαμβάνοντας τα πλεονεκτήματα της ηλικίας του.
Θα συνιστούσε το παιχνίδι κάθε μορφής και την επαφή με τα μικρά παιδιά, την επαφή με την φύση με όσο το δυνατόν περισσότερες φυσικές δραστηριότητες, την αποφυγή αρνητικών σκέψεων και την προσπάθεια διαβίωσης πάντα σαν μικρό παιδί, γιατί αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος είναι ένα όμορφο μπαλόνι που κάποτε θα σκάσει και θα επέλθει το τέλος.
Ο 16 χρονος θα συνιστούσε στον ηλικιωμένο εαυτό του να σταματήσει τους συμβιβασμούς, ζει κανείς μόνο μία φορά και τίποτα δεν επιστρέφει, ας ζήσει όπως επιθυμεί, όλα θα βρουν τον δρόμο τους.
Θα τον ευχαριστούσε για το ότι έμαθε μόνο να αγαπά τους ανθρώπους και το έδειχνε αυτό πάντα με πράξεις και όχι με λόγια, γιατί οι πράξεις μένουν ενώ τα λόγια ταξιδεύουν μετά από λίγο στην λήθη που μας δίνει το πέρασμα του χρόνου.
Τέλος θα ευχαριστήσει τον ηλικιωμένο εαυτό του που βρήκε τον τρόπο ή αν θέλετε είχε την τύχη να φτάσει σ' αυτήν την ηλικία και θα τον προτρέψει να γράφει πάντα ό,τι σκέφτεται ανεξάρτητα του αν το θεωρεί αξιόλογο, τα γραπτά είναι τα μόνα που δεν τα παίρνει ο άνεμος και μένουν παρακαταθήκη για τους νεότερους.
