Το λαϊκό μας τραγούδι έχει ένα δικό του τρόπο επαφής με την καθημερινότητα και πάντα υπάρχει μέσα του το κατάλληλο τραγούδι που εκφράζει αυτά που θα θέλαμε να πούμε σε πολλές περιπτώσεις της κοινωνικής μας ζωής.
Η Άντζελα Δημητρίου συχνά εκφράζει με τα τραγούδια της αυτό το συναίσθημα και αυτό το συγκεκριμένο ήλθε στην μνήμη μου σκεπτόμενος τις διάφορες υποψηφιότητες από άτομα 'αλεξιπτωτιστές' που προσπαθούν να εισχωρήσουν στην πολιτική ζωή του τόπου και εκμεταλλευόμενοι την δημοφιλία τους να εκλεγούν ενδεχομένως βουλευτές ή Ευρωβουλευτές κάτι που λύνει αυτομάτως όλα τα οικονομικά τους προβλήματα δια βίου και τους δίνει και μία άλλη διάσταση.
Όλοι οι πολίτες έχουν βέβαια το δικαίωμα του εκλέγειν, όμως όταν επί 3 χρόνια λιβανίζεις μόνο ένα κόμμα και υποστηρίζεις τις θέσεις του και μετά βάζεις υποψηφιότητα, αυτό δείχνει κάποιου είδους συναλλαγή, γιατί πχ αν έλεγες πριν ότι εγώ υποστηρίζω αυτό το κόμμα και θα επιδιώξω να γίνω βουλευτής του, ίσως να μην σου έδιναν τόση σημασία.
Τώρα αυτοί που έχουν επαφή με τον κόσμο και τον επηρεάζουν θέλουν να σώσουν την χώρα εξαργυρώνοντας την πολιτική κριτική που έκαναν σαν φίλοι οι εχθροί της κυβέρνησης, εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν είναι σωστό, δεν λέω να μην κάνεις την κριτική σου, αλλά σε μερικές ιδιότητες πρέπει να έχεις μία σχετική ουδετερότητα, έτσι επιτάσσει η ζωή και αν θέλεις διεκδικείς την εκλογή σου και μετά αρχίζεις να υποστηρίζεις ανοικτά το κόμμα που θα είσαι υποψήφιος.
Δεν ξέρω αν τους αδικώ, αλλά το να βρίζεις 3 χρόνια κάθε μέρα Μητσοτάκη και Τσίπρα ή να είσαι επιστήμονας και να επικροτείς ή να απορρίπτεις συνέχεια τις κυβερνητικές απόψεις και μετά να ανακοινώνεις την υποψηφιότητα σου, μου φαίνεται κάτι.
Από την χρονιά του 1989
