Κάθε φορά που μαθαίνω για τον θάνατο κάποιου καλλιτέχνη η σκέψη μου πηγαίνει στα βινύλια και τα cd που έχω στην δισκοθήκη μου, ίσως ασυναίσθητα με την έννοια του τι θα παίξει στο ραδιόφωνο ο Πετρίδης, ο οποίος κάνει την ίδια σκέψη με εμένα, ειδικά όταν ο καλλιτέχνης δεν είναι τόσο γνωστός και δεν έχει μεγάλη δισκογραφία.
Η σκέψη μου ήλθε με τον θάνατο του Tom Verlaine ενός αγαπημένου καλλιτέχνη με όχι ιδιαίτερα μεγάλη δισκογραφία, αλλά σημαντική ιστορία και συμμετοχή στην μουσική που ακούσαμε σε κάποια από τις πολλές φάσεις τις ζωής μας.
Μια ολόκληρη γενιά από τους σημερινούς 50+ είχε σαν είδωλα τους Television οι οποίοι είχαν το στο ενεργητικό τους το καταπληκτικό Marquee Moon που είναι από τα αγαπημένα των φύλλων του εναλλακτικού ροκ.
Δίσκοι που μας κράτησαν συντροφιά για πολλά χρόνια και ο δημιουργός τους δεν είναι πια στην ζωή, ένα παιχνίδι με αόριστες προεκτάσεις που αφορά μόνο όσους δένονται συναισθηματικά με αντικείμενα και ειδικά με τους δίσκους τους.
Πολλοί από εμάς θυμούνται πώς απέκτησαν το κάθε άλμπουμ και ξέρουν την πορεία του κάθε καλλιτέχνη. Μπορεί ένας δίσκος να μην έχει ψυχή, όμως μιλάει κατ' ευθείαν στην καρδιά μας, όπως οι κινηματογραφικές ταινίες που επί πλέον μας προσφέρουν και εικόνα.
Κάθε πρωί και μια πικρή είδηση με έναν καλλιτέχνη που έφυγε και έπαιξε ρόλο στο μουσικό παζλ που δημιούργησε την ιστορία της ζωής μας.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Barrett Strong ο πρώτος καλλιτέχνης νομίζω που χάρισε επιτυχία στην Motown στην δεκαετία του '50.
Μυρίζουν θλίψη λοιπόν οι δίσκοι των καλλιτεχνών που φεύγουν από την ζωή, παράλληλα όμως μας θυμίζουν αγαπημένες φωνές και στιγμές της ζωής μας
