Η μη στήριξη της σελίδας οδηγεί στον μαρασμό

Η μη στήριξη της σελίδας οδηγεί στον μαρασμό
Τις τελευταίες εβδομάδες έχει πάρει μεγάλη έκταση η συχνά αυτούσια μεταφορά θεμάτων μας σε άλλες σελίδες χρησιμοποιώντας όμως απ' ευθείας τα βίντεο από το YouTube και όχι τα θέματα από τις σελίδες μας.

Αυτό είναι αυτονόητο ότι έχει επιπτώσεις στην κίνηση της σελίδας μας και σε συνδυασμό με την ελάχιστη πια οικονομική βοήθεια  που 10-15 φίλους μας παρέχουν σε ένα διψήφιο συνολικά σε ποσό σε αριθμό κάθε μήνα και  πιστεύουν στην μουσική και σ' αυτό που κάνουμε, δημιουργεί μία κατάσταση που οδηγεί σε αδιέξοδο.

Δεν στοιχίζει τίποτα να κοινοποιείται την δικιά μας ανάρτηση και όχι το βίντεο από το YouTube, αν βέβαια θέλετε να υπάρχει από μέρους μας έστω ο ενθουσιασμός που προκαλεί το ενδιαφέρον σας.

Η σελίδα έχει συμπληρώσει πια 11 χρόνια, θα μπορούσε λογικά να προκαλέσει την βοήθεια αυτών που έχουν την δυνατότητα, δεν έτυχε όμως και μάλλον δεν θα τύχει.

Μου γράφουν κατά καιρούς μερικοί φίλοι μας, δεν κάνετε καλό μάρκετινγκ, τι να κάνουμε, μπορεί να είναι και έτσι, δεν είμαστε όμως επιχειρηματίες, ούτε θα γίνουμε ποτέ, απλά μας αρέσει και αφοσιωθήκαμε από παιδιά στην μουσική και δεν περάσαμε άσχημα, συγκλονιστικά θα έλεγα.

Όμως εμείς δεν περιμέναμε να ζήσουμε από την μουσική, την είχαμε σαν χόμπι και συμπλήρωμα στις ασχολίες μας, οι τωρινές συνθήκες όμως απαιτούν χρόνο και χρήμα για να συνεχίσουν να λειτουργούν σωστά.

Μερικοί λένε, τότε κλείστε το, ελπίζω ότι δεν θα φτάσω σε θέση, όσο ζω να δω κάτι τέτοιο, αν και δεν είναι πια δικό μου θέμα, έχει περάσει η τύχη του στους νεότερους και πρέπει να βρουν τρόπο να επιζήσει μια σελίδα με επταψήφιο συχνά αριθμό επισκεπτών κάθε μήνα.

Εγώ πρότεινα εδώ και χρόνια τις δωρεές, όλοι σχεδόν με κοροϊδεύουν, με το ισχυρό επιχείρημα, εδώ είναι Ελλάδα, η διαφορά όμως είναι ότι εγώ πιστεύω από παιδάκι στην Ελλάδα και θα πιστεύω όσο ζω, όταν άνοιξα για πρώτη φορά τα μάτια μου είδα την ακρόπολη, εκεί γεννήθηκα σε ένα νοικιασμένο υπόγειο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όχι στα αρχοντικά που υπάρχουν τώρα, η μάνα μου ήταν καμαριέρα σε μεγάλο ξενοδοχείο, το μεγαλύτερο της Αθήνας.